Will you be my daddy?

ROZDZIAŁ 32

Jego życie z dnia na dzień mocno się zmieniało. Niegdyś był nieśmiałym chłopakiem, który nie tańczył, nie śpiewał, nie realizował swoich marzeń, bo nie było go na to stać. Pochodził z nieco innej rodziny niż każdy w Londynie i to go odmieniało w dobrym słowa znaczeniu. Jego matka sprawiła, że mógł rozwinąć swoje skrzydła tak, jak zawsze o tym marzył, a on w zamian za to potem się jej odwdzięczył domem, którego nigdy tak naprawdę nie mieli. Zayn spełniał swoje marzenia, ale tylko nieliczni wiedzieli jakim kosztem. Tak naprawdę nigdy nie chciał być w zespole, nigdy nie umiał pracować w grupie, dzielić się doświadczeniami. Więc przez to też czuł się nieco u boku, kiedy był w zespole. I choć chłopaki traktowali go bardzo dobrze, zupełnie niczym brata, tak oliwy do ognia zawsze dodawał ten jedyny, którego imię i nazwisko zna każdy. Oczywiście mowa tu o nikim innym, jak o Simonie Cowell'u. Człowiek ten operował nim niczym marionetką, a on zwyczajnie nie miał wyboru. Padło na niego i nic nie mógł zrobić. Prócz chłopaków, którzy zawsze mu pomagali oraz rodziny miał jeszcze dziewczynę, która przy nim była i do tej pory jest. To dzięki Gigi Hadid jest, żyje, trwa. Gdyby nie ona, prawdopodobnie Zayn mógłby oglądać świat z góry.

Chciał się jej za to odwdzięczyć, wiedział dokładnie, jak ma to zrobić. Słowa, które pisał na kartce płynęły prosto z serca i zdawał sobie sprawę, że ona to dostrzeże. Należy się jej bardzo wiele za to, że przy nim została i dała mu nadzieję. Pokazała mu lepszy świat, którego nie miał okazji widzieć od małego dziecka. I gdyby nie dzwoniący telefon, być może zatracił by się w kartkach papieru z długopisem w ręku, ale tego nie zrobił. Nacisnął zieloną słuchawkę, nie patrząc kto dzwoni.

- Hej Zayn...

- Harry? Hej - odłożył dosłownie wszystko, co miał pod ręką.

- Przeszkadzam?

- Nie, nie przeszkadzasz. Czy coś się stało? - zaniepokoił się, bo Harry był nieco dziwny, a raczej jego głos.

- Nie czuje się najelpiej, ale nie dzwonię po to, aby się żalić.

- Zanim zaczniemy, to może lepiej się połóż, czy coś - zaproponował.

- Jest okey, siedzę, więc nic mi się nie stanie.

- W porządku.

- Opowiadaj, jak u ciebie się wiedzie Zayn.

- Wiesz, jak jest... Nie jest łatwo, to wszystko jest świeże i jeszcze we mnie siedzi...

- Gdybym mógł cofnąć czas...

- Nikt nie ma takiej mocy Harry - westchnął.

- Wiem i to jest najgorsze...

- I tak bardzo dużo mi pomogliście, ty, Louis, Liam, nawet i Niall. W szczególności też Gigi...

- Kobieta ze stali ci się trafiła.

- I z wielkim sercem - powiedział w zadumie, patrząc na kartki z tekstem. - Harry?

- Śmiało Zayn, posłucham - doskonale wiedział, co mulat miał na myśli. Zawsze, kiedy w pewien inny, delikatny sposób wypowiadał jego imię, Styles wiedział w czym jest rzecz.

- To tylko kilka słów, jeszcze nic takiego...

- Dawaj Zayn, kto jak kto, ale ja chętnie posłucham.

- Co jeśli zmienię zdanie?

Co jeśli powiem, że to koniec?

Latałem zbyt długo

Nie pamiętam już, jak to jest być trzeźwym.

Co jeśli stracę wszystkie moje życia?