Chapter 4
Umalis na ako pagkatapos nang usapan namin kanina nang transferee, iniinis niya lang talaga ako. He ruined my day, pati yung lalaki na nakausap ko kanina. Ang tanging ipinagdasal ko lang ngayon na sana ay hindi magtagpo yung landas namin ngayon. Kinakabahan na naman ulit ako.
Nasa labas na ako ngayon at naglakad papuntang cafeteria nakasunod ang bodyguards ko. Gusto ko sana na maghintay lang sila sa kung saan sila nagaabang sakin pero hindi sila nakikinig. Kaya wala na akong magawa at hinayaan nalang sila na nakasunod sa akin ngayon kasi yan naman talaga ang trabaho nila. Naiintindihan ko naman sila.
I couldn't help but look around.
Abala ako sa pagtingin nang kung saan hanggang sa biglang nag-vibrate yung cellphone ko sa bag. Agad ko iyong kunuha at tiningnan.
May message galing kay Blaine.
Blaine: Where are you?
Kumunot naman yung noo ko sa tanong niya. Hindi ko inaasahan na magmensahe siya sakin para lang tanungin kong nasaan ako. Hindi ko talaga siya naiintindihan, sobrang nakakapanibago.
Napatulala ako nang ilang saglit kalaunan ay nagtipa din ako nang mensahe para sa kanya bilang tugon.
Me: Papuntang cafeteria, bakit?
Sent!
Nakatitig ako sa cellphone ko habang naghintay sa reply niya, napakagat ako sa labi habang nagiisip nang kung ano-ano.
Blaine is being weird now too. It make me sense. He's not like this, I'm not being used.
Naramdaman ko ulit yung vibrate sa cellphone ko kaagad ko iyong tiningnan. He replied. I couldn't help but to smile. Nagustuhan ko yung pagiging weird niya ngayon.
Blaine: just asking, I'm with Camila rn.
Agad napawi yung ngiti ko pagkabasa ko nang reply niya, nawala yung ngiti sa labi ko. Panandaliang saya lang talaga ang ibinibigay niya sakin.
Dapat kanang masanay.
Wala akong ganang nagtipa nang erereply ko.
Me: Okay, Enjoy🙂
Should I put that emoji or not? It looks like forced smile and I was worried about what else he might think, Ugh. pati ba naman emoji pinoprobema kona? Bahala nanga, it's just an emoji. After all he didn't know about my feelings towards him. Kaya hindi niya iisipin na nagseselos ako or what.
Whatever.
Pagkatapos kong esend iyong reply ko agad ko nang pinatay yung cellphone ko at ibinalik sa bag saka ako nagpatuloy sa paglalakad papuntang cafeteria.
Hindi kona pinansin yung mga tingin nang mga tao bawat dinadaanan ko. It's fine with me kung pagusapan nila ako wag lang sa harap ko.
Minan naiisip ko gusto kong maging bad girl, pero masama. Masama talaga.
"Kuya...ako nalang po ang papasok sa loob, hintayin niyo nalang po ako dito sa labas." usal ko kay kuya Timmy nang nasa harap na kami sa pintuan nang cafeteria.
Nagiisip siya saglit at tumango rin kalaunan. "Sige po ma'am,"
I just smiled at him before I started walking into the cafeteria.
Bawat lakad ko ay nasa baba lang ang tingin ko. I'm not comfortable in this place andaming tao. Ayaw ko sa mga tingin nilang mapanghusga. They can easily judge me without knowing me truly. Hindi man nila naiisip na may nasasaktan silang tao nang hindi nila nalalalaman.
BINABASA MO ANG
The Nerd Who Stole Me (TEEN SERIES #1)ONGOING
Jugendliteratur(UNEDITED) Nasanay na siyang mamuhay magisa. Mayaman at maganda nasa kanya na ang lahat ngunit wala paring sumubok na lumapit at makipag-kaibigan sa kanya. Matagal niya ng nilihim ang pagkagusto sa isang kababata niyang lalaki at sobra siyang nasakt...
