Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

1 - Welkom thuis!

1 week eerder

Ik sta van het ene been op het andere te wippen terwijl ik samen met mijn ouders en broer Aaron op zijn uitwisselingsstudent sta te wachten. Het vliegveld is overvol en overal drommen fotograven samen. Dat is niet zo gek, Aarons uitwisselingsstudent is de Deense kroonprins. 

De twee zijn gematched op basis van aanbevelingen van de directeur van Aarons universiteit. Korgezegd: Aaron is een beetje een studiebol. 

In tegenstelling tot de prins heb ik gehoord, als ik de roddelbladen moet geloven ligt hij elke avond in een ander bed en is elke ochtend alweer ladderzat. Deze uitwisseling is om hem een beetje terug in het gareel te krijgen, blijkbaar.

Maar toch ben ik ontzettend opgewonden voor zijn komst. Badboy of niet. Ik heb altijd al een voorliefde voor sprookjes gehad en uiteraard maakt mijn boekenverslaafde brein weer een geweldig verhaal van de komende 4 maanden. 

Ik zucht; ik heb echt teveel boeken gelezen. 

Plots staan alle fotograven rechtop, de camera's klikken en ik wordt verblind door de flitslichten. Hierdoor duurt het even voordat ik de mannen in zwarte pakken en de kroonprins tussen heb ik kan ontwarren.

Mijn broer tilt het bordje boven zijn hoofd en ik lees nog eens tevreden wat we geschreven hebben: Welkom thuis, prins Henry. In zijn andere hand heeft hij een pak stroopwafels en een zakje kaas. 

De bodyguards kijken rond en als zijn ogen ons gezinnetje vinden zegt hij iets in zijn oortje en loopt daarna onze kant op. De andere bodyguards en prins Henry volgen hem. 

'Daar komt hij, lachen Brooke.' Sist mijn moeder in mijn oor. Ik recht mijn rug en kijk naar de prins. Hij knap, begin 20 en draagt een groene trui en een spijkerbroek. Zijn rugzak wordt gedragen door een van zijn bodyguards en ook zijn koffer hoeft hij niet zelf te tillen.

Nee, wacht, streep dat door. Koffers. Hij heeft meerdere koffers bij. 6. Meneer de prins heeft 6 koffers bij. 

 Dit is niet hoe ik het me had voorgesteld. Hij is zo...gewoon. Mijn fantasie is weer met me op de loop gegaan en stiekem had ik een rode loper en walsmuziek verwacht.

Ik schud snel mijn hoofd en schrik op uit mijn gedachten als mijn moeder me aanstoot. 'Lachen, Brooke.' Zegt ze nogmaals. 

Prins Henry geeft juist mijn broer een hand, maar niet voor een van de grote mannen in het zwart hem volledig gefouilleerd heeft.

Ook mijn ouders en ik komen aan de beurt. Een grote kale man controleert mijn armen en lacht naar me. 'Ik ben Marcus, hoofd van de beveiliging van de prins. Je moet bij mij zijn als je iets over hem wilt weten.' Zegt hij met een zware brom stem die me een vertrouwd gevoel geeft.

Als hij klaar is komt de prins naar mij toe gelopen. En nogmaals ben ik eigenlijk een beetje teleurgesteld. Dit is niet de prins die ik me had voorgesteld toen ik hoorde dat mijn broer uwe koninklijke hoogheid als uitwisseling had. 

Hij pakt mijn hand en schud hem, zij handdruk is stevig en ferm en hij glimlacht. Maar de lach, er is iets met die lach. Hij is nep. Dit is zijn perslachje, besef ik me een beetje bedrukt. 

Een knoop ontwikkeld zich in mijn maag, deze 4 maanden kunnen wel eens heel anders gaan verlopen dan ik me voorgesteld had. 

Hee lieve mensen, zeg me alsjeblieft wat jullie ervan vinden. Moeten de hoofdstukken langer, of juist korter? Voel je vrij om foutjes te verbeteren!

Heel veel liefs xx