Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

deel 3 - hoofdstuk 4

vrijdag middag

De overtocht is prima verlopen, maar ik heb niet echt veel kunnen schrijven aan mijn boek. En mijn literairagent verwacht over een week toch echt de eerste hoofdstukken. 

Zuchtend klap ik mijn laptop dicht en zet mijn telefoon aan. Ik ben de laatste maanden nogal verstrooid en ben vannacht dan ook vergeten mijn telefoon op te laden. Ik heb hem uitgezet om batterij te besparen. 

Het appeltje licht op en ik toets van mijn code in. 

Fuck, fuck, fuckeduck. 'Kut,' mompel ik wanneer ik mijn berichten open en een berichtje van de taxidienst zie die me eigenlijk hier hoort op te halen.

taxiservice I Will Bring You Everywhere [14.23] 
Dear, passenger, wegens een persoonlijk noodgeval ben ik momenteel gesloten. Alle betalingen zullen worden terug gestort. Mijn excuses voor het ongemak, kind regards. 

Nou, i will bring you everywhere, mooi niet dus. 

Ik kijk een beetje hopeloos rond. Wat moet ik nou? 

De vrouw en de man van het boek zien me staan. 'Alles oké, lieverd?' De vrouw legt haar hand op mijn bovenarm. Is het zo duidelijk dat ik volkomen hopeloos ben? Blijkbaar is mijn vermogen om emoties te verbergen ook met de noorderzon vertrokken. 

Ik twijfel even. Zal ik hen vragen om een lift. Maar ik ben niet het type dat graag om hulp vraagt, ik schud mijn hoofd. 'Niks aan de hand.'

De vrouw gelooft me niet. 'Zeker, dear?'

Misschien moet ik een keer om hulp vragen. En daarnaast, ik heb echt geen idee hoe ik dit anders ga oplossen. 

'Eigenlijk,' begin ik langzaam, 'eigenlijk heb ik een lift nodig.' Ik zwaai een beetje afwezig met mijn telefoon. 'De taxidienst heeft me in de steek gelaten.'

De vrouw kijkt me meelevend aan. Dit is dus precies de reden dat ik niet om hulp vraag, ik wil geen medelijden. 

'Och, meiske,' zegt de man. 'Waar moet je heen?' 

Ik kijk hem even aan. Hij is echt een labrador, met van die lieve ogen. 'Londen, 12th avenue.' Geef ik schoorvoetend toe. 

'Wat een toeval, wij moeten naar de elfde!' Kirt de vrouw opgewekt. 'Kom, meisje, jij gaat gewoon met ons mee. Kun je ons ook vertellen over je nieuwe boek!' Ze grijpt de arm van haar man vast. 'Oh, wat spannend dit Harold, een echt schrijver in onze auto!' 

Het echtpaar loop voor me uit en ik volg ze. Dankbaar voor de lift. 

We rijden net Londen binnen als ik in slaap begin te sukkelen. Ze hebben me de hele rit het het van het lijf gevraag over mijn leven in Nederland. Ik ben te weten gekomen dat de vrouw Lady Margaret heet, maar liever Margje genoemd word en van Engelse adel is. 'Niets bijzonders, gewoon een hertogin. Daar zijn er echt heel van, moet je weten.' 

Harold moet het allemaal niet zo van die adel hebben, daarom brengen ze altijd lange zomers door op het vaste land. Ze hebben de afgelopen periode door Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, België en uiteindelijk Nederlands gereisd. 'Gewoon in een tentje, met een gaspitje!' Daarna heeft Harold me tot in den treure verteld hoe je vuur moest maken. 

Margje en Harold spreken goed Nederlands, toen ik vroeg hoe dat kwam, vertelden ze me dat Harolds ouders oorspronkelijk uit Limburg komen en ze een lange tijd in Maastricht gewoond hebben. 

Dat vond ik heel leuk, want ik heb de afgelopen twee jaar in Maastricht Nederlands gestudeerd. Een korte studie, dus is was er vrij snel weer weg. Nu woon ik weer gewoon in het oude vertrouwde Brabant. 

  Ik schrik wakker als we abrupt voor een hotel met een knipperend neon bord stoppen. 

'Hier ga je slapen!?' Margjes ogen puilen uit hun kassen als ik mijn koffer uit hun kofferbak sleep en stil blijf staan voor het goedkope hostel dat ik geboekt heb. De bibliotheek van Londen zit om de hoek, ik heb voor de goedkoopste verblijfplaats binnen een kring van een kilometer gezocht. 

Harold bromt wat klinkt als 'wat een rattenhol'. 

'Oh, mooi, niet, meisje. Je bent een beroemde schrijfster, jouw boek is in drieëntwintig talen vertaald. Jij hoor niet in dit hotel.'

Ergens voel ik me een beetje gekleineerd. Bedoelen ze nou dat ik ook een armoedzaaier ben? 

Maar mijn zorgen worden al snel weggehaald door Harold. 'Ze bedoeld niet dat je armoedig bent hoor,' zegt hij zachtjes, 'ze wil gewoon het beste voor je.'

'Kom,' Margje trekt aan mijn arm terwijl Harold mijn koffer terug in de auto legt. 'Vanaf nu ben jij onze gast.' Ze beveelt me weer in te stappen en Harold rijd dieper Londen in. Hoewel hun verblijfplaats maar een paar straten verderop ligt is het door het verkeer dik een half uur rijden. 

'Tadaa,' Margje stapt uit en ook ik steek mijn hoofd buiten de deur. Harold haalt de koffer uit de auto en geeft de mijne aan mij. 

'Dít is jullie verblijfplaats?' Stamel ik. We staan voor fucking buckingham palace. 

Margje kijkt me glunderend aan. 'Fraai optrekje, vind je niet?' 

Ja, lieve mensen, ik ben zo excited voor hoe dit verder kan gaan. Tipje van sluier: Henry en Brooke zullen elkaar weer ontmoeten. O, ja, Henry is nu tweeëntwintig, Brooke eenentwintig. 

Heel veel liefs xxx