Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

24 - Als het te mooi is om waar te zijn...

woensdag nacht 

Ik lig in mijn bed terwijl Henry aan het douchen is. Aaron is de hele middag bij een vriend geweest en is net thuisgekomen, nu zit hij aan mijn bureau. 

'Hoe is het, zusje?' Aaron kijkt me aan terwijl hij met een van mijn pennen zit te spelen. Het is zo'n pen met zo'n pluizenbol op het einde. 

'Jemig,' zeg ik, terwijl ik opsta. 'Die is oud.' Ik loop naar Aaron toe. Hij trekt zijn wenkbrauwen op als ik de pen uit zijn handen pluk. Ik loop terug naar mijn bed en laat me er op mijn buik op vallen. 'Hiermee schreef ik altijd in mijn dagboek in de eerste.' 

Mijn dagboek was zo'n groot, opzichtig, roze ding met blauwe lijntjes. Er zat zelfs een slotje op. Iedere middag na school schreef ik er even in. Tot ik naar de tweede ging en mijn vriendinnen zeiden dat in je dagboek schrijven echt iets voor brugpiepers was. 

Ik schud mijn hoofd bij de gedachte en wrijf met de pluizenbol over mijn wang. Ik zou nu nooit meer met iets stoppen omdat mijn vriendinnen zeggen dat het stom is. 

'Je ontwijkt mijn vraag, Bro.' Aarons bruine wenkbrauwen komen bijna tot aan zijn haarlijn. Dat doe ie' altijd, zijn wenkbrauwen optrekken, als hij geïrriteerd raakt. 'Ik ben je grote broer, ik moet je beschermen. Hij mag je geen pijn doen.' 

Ik lach en pluk een beetje aan de pluizenbol. 'Het is vast maar een bevlieging, Aaron. Hij is de prins van Denemarken, ik ben maar gewoon,' ik pauzeer even en denk na over wat ik ga zeggen. 'Gewoon.' 

Aaron staat op van zijn stoel en raakt bijna verstrikt in zijn in spijker gehulde, ultra lange benen. Hij wankelt naar de deur en kijkt nog een laatste keer om. 'Zorg gewoon dat hij je geen pijn doet, oké.' 

Ik knik en pers mijn lippen op elkaar. 'Hij is me waarschijnlijk alweer vergeten zodra hij weer op Deense grond is, Aaron.' Zeg ik, terwijl ik daar eigenlijk niet aan probeer te denken want dan doet mijn hart zeer. 

Aaron knikt naar me en verlaat mijn kamer.

Kalverliefde is het mooiste wat er is, heb ik mijn moeder ooit horen zeggen. Het stadium van liefde waarin alles nog rooskleurig lijkt te zijn. De maneschijn nog fel schijnt en al zijn gebreken en donkere plekken verborgen houd. 

De douche stroomt niet meer en ik hoor Henry stommelen om een handdoek te pakken te krijgen zonder de vloer helemaal nat te maken. 

'Dankjewel,' hoor ik gedempt. 

Waarom Marcus zware, weliswaar gedempte, bromstem antwoord: 'Alstublieft, hoogheid.' 

Soms vraag ik me af hoe Henry dat doet, leven zonder privacy. Marcus is er altijd, zelf als hij, zoals nu, naakt is. Ik zou het absoluut niet kunnen, maar benijd Henry er niet voor. Ik heb het immers niet nodig. Ik zou nooit zo weinig privacy hebben. Er zal niet eens beveiliging in mijn huis zijn, als Henry weg gaat. 

Hij is hier nou iets langer dan 2 weken. Waarvan ik er al 1 zijn vriendin ben. Omdat we dat niet officieel hebben gemaakt durf ik het bijna niet te denken, hij is me vast en zeker weer vergeten zodra er een knappe en rijke koninklijke dochter uit een of ander ver land hem het hof komt maken. 

Ik duw mijn hoofd in het kussen en vraag me af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Hoe ben ik, een leuke meid, maar absoluut niets bijzonders, opgevallen bij een prins? Het voelt onwerkelijk. En net zoals met kalver liefde heeft mijn moeder ook daar iets over te zeggen. 

Als het te mooi is om waar te zijn, is het dat meestal ook. 

Hee lieve mensen, ja ja, nieuw hoofdstukje! Hoe is jullie dag? Vinden jullie het een leuk verhaal? Wat zouden jullie nog meer willen lezen in het verhaal?

Heel veel liefs xxx