Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

deel 2 - hoofdstuk 24

dinsdag ochtend

Sem gooit de zak broodjes op tafel en schuift alvast aan. 

'Staat er nog chocoladepasta?' Zijn stem is zo vrolijk dat ik er wel om moet lachen. 

Henry trekt een la open. 'Yes!' Hij gooit de pot naar zijn broertje en ik knijp mijn ogen dicht, wachtend op de scherven die in het rond vliegen. 

Maar dat gebeurd niet en de drie jongens staan me lachend aan te kijken. 'Sem is net terug van een trainingskamp in Amerika, Brooke. Hij kan beter vangen dan wie dan ook.' Noah gaat lachend tegenover Sem zitten. 

Ook ik neem plaats en kijk toe hoe Henry ons allemaal een glas jus inschenkt. 

'Wat speel je?' Vraag ik de jongen naast me. 

'American football,' hij grinnikt 'waar denk je anders dat deze spieren vandaan komen?' hij trekt zijn mouw omhoog en showt me de inderdaad indrukwekkende hoeveelheid spieren. 

Henry neemt plaats tegenover me en ik kijk toe hoe de drie jongens aanvallen. 

'Hoe zijn jullie eigenlijk vrienden geworden?' Ik knabbel op een broodje jam met kaas. 

Sem stopt met kauwen en slikt snel zijn hap door. 'Nou,' hij gaat er eens goed voor zitten. 'Toen Lianne bij ons kwam werken nam ze deze etterbak mee. Zo gaat dat nu eenmaal, veel van ons personeel is al generaties lang in dienst. Omdat op het moment dat hij kwam Henry en ik de enigste twee andere kinderen in het paleis waren werd in overleg met onze moeder besloten om ons alle drie samen les te geven, ik plaats van Noah apart. Zoals normaal wel gebeurd.' 

'De beste keus die onze ma ooit gemaakt heeft.' Zegt Henry. 'Noah, ik en Sem zijn al 1000 jaar vrienden. Of nou ja, zo ongeveer dan.'

Sem is weer aan het woord. 'We hebben met z'n drieën bijzonder vaak de boel op stelten gezet.' 

'De roddelbladen noemde ons de Royal Trio.' Noah zegt niet zo veel, dus ik ben verbaast dat hij dat nu wel doet. 'Het was lachen.' 

Henry slaat de lijfwacht op zijn schouder. 'Dat was het zeker. Oma was zo klaar met ons toen we die stroop op de stoel van meneer Marks hadden gesmeerd!' 

Sem brult van het lachen. Ook Noah doet mee. Het is fijn om hem zo te zien. De enigste keer dat hij echt vrolijk leek - in mijn bijzijn, dan -  was toen hij voor het eerst met Aub uitging. 

'Meneer Marks was onze leraar,' legt Noah uit. 

Sem praat met zijn mond vol wanneer hij zegt: 'Hij stonk echt verschrikkelijk naar koffie.'

Henry voegt hieraan toe: 'En dan had hij het gore lef te zeggen dat wij onze tanden niet goed hadden gepoetst.' 

'Hij verdiende die stroop,' hoewel Noah minder enthousiast is dan de andere twee, zie ik toch de glinstering in zijn ogen. 

 We ruimen met z'n allen de tafel. Weer gooit Henry de pastapot rakelings langs onze hoofden, en weer vangt Sem hem met het grootste gemakt. 

'Kun ik even met je praten?' Ik kijkt verbaast op. Het is Noah. Hij staat nonchalant tegen de deurpost geleund en gebaart naar de enorme tuin die bij het vakantiehuis hoort. 

Ik knik. 'Tuurlijk,' en loop achter hem aan door de grote schuifpui het gazon op. 

Mijn voeten zijn binnen een seconde doorweekt door het hoge ochtendgras dat nog nat is van de dauw. Ik wiebel met mijn tenen in mijn sloffen - of eigenlijk zijn ze van Henry, maar ik heb ze gepikt - daarna kijkt ik Noah verwachtingsvol aan. 

Hij zet zijn handen op zijn heupen, haalt ze er daarna weer vanaf en wrijft ze tegen elkaar. Daarna haalt hij diep adem, en nog eens. 

Het geheel oogt... zenuwachtig. 

'Luister,' stamelt hij. 'Wil je tegen Aubrey zeggen dat ik haar mis?'

Ik ontspan. Mijn hoofd was compleet met me aan de haal gegaan en als ik eerlijk ben was mijn meest recente theorie dat Henry ernstig ziek is en binnenkort zou sterven. Maar conclusie: Niet alles draait om mij. 

Relativeren, Brooke, relativeren. 

Ik knik en leg mijn hand op Noahs bovenarm, hij ziet er plots zo jong en kwetsbaar uit. 100 kilo spieren en minstens 2 meter lang, en toch heb ik het gevoel dat hij ieder moment in tranen uit kan barsten. 

'Wil je dat doen, Brooke?' dringt Noah aan. 'Ik... ik mis haar echt heel erg. We e-mailen enzo, maar-' zijn adem stokt. 

Ik knikt nogmaals en knijp in zijn bovenarm. 'Doe ik. Komt goed, Noah.' 

'Dus, doe je dat, als je weer terug in Nederland bent?' 

Huh? 'Hoe weet je dat ik terug naar Nederland ga?'

Er ontstaan rode vlekken in zijn nek. 'Nou, je zult een keer terug moeten, toch?' Hij grinnikt enigszins nerveus. 

'Dan ga je toch gewoon mee?' 

'Eh,' hij krabt in zijn nek. 'Wil je het gewoon zeggen?'

Ik knik, half argwanend. Daarna ga ik voorop en trek de schuifpui open. Als ik om kijk zie ik dat Noah me niet gevolgd is, maar zijn telefoon tegen zijn oor gedrukt heeft. 

Ik slik het nerveuze gevoel weg, hoewel het als een een akelige kriebel hoest in mijn keel blijft zitten. 

Hee lieve mensen, hoe is ie'? 

Heel veel liefs xxx