Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

deel 2 - hoofdstuk 18

zondag avond

Henry en ik krijgen over een halfuur eten op zijn kamer - ik ga naar zijn kamer! O, lieve God, sta me bij - maar eerst hebben we dat akelige gesprek met zijn grootmoeder dat we nu al de hele middag uitgesteld hebben. 

'Grootmoeder,' zegt Henry, wanneer we de grote hal in lopen. De tengere prinses staat met haar rug naar ons toe en draait zich pas om nadat Henry zijn hoofd tot bijna op de knieën gebogen heeft en ik me realiseer dat dat ook van mij verwacht word. Ik maak een reverence en de oude vrouw draait zich naar ons om.

'Ja, daar ben je. Heb je eindelijk tijd gemaakt voor je geliefde grootmoeder?' Haar stem is lief, maar er zit een gevaarlijk venijnige ondertoon in. 

'Dus dit is waar het allemaal om gaat.' Ze laat haar ogen over me heen glijden. 'Een halfbloedje?' Ik heb de plotselinge drang mijn huid te bedekken, maar laat mijn handen dan prompt langs me neer vallen. Wat denkt dat kutwijf wel niet. 

'Grootmoeder!' weet Henry uit te brengen. 

'Luister,' zegt de prinses, maar ze heeft het alleen tegen Henry. 'Ik snap het wel, ik ben ook jong geweest. Voor je grootvader heb ik ook nog wel met andere jongens dingen gehad. Maar vergooi nou niet je toekomst, vergooi Elle en de troon nou niet door voor háár te kiezen.' Ze wappert met haar handen in mijn richting. 

'We hebben een prachtige toekomst voor je in petto, daar past een Hollandse halfbloed hoer echt niet bij.' Ik hap naar adem, ik wil naar haar toe lopen en haar hoofd van haar romp af scheuren. Normaal ben ik niet zo gewelddadig, maat dit kreng maakt iets in me los. Ik zet een stap naar voren maar Henry houd me stevig vast en slaat zijn arm om mijn middel.

'Ik wil toevallig met die Hollandse halfbloed hoer trouwen, grootmoeder.' Zegt Henry, heel bedeesd, maar ik merk hoe zijn hand op mijn zij verstrakt. Om zijn grootmoeders reactie, om misschien wel om de mijne. Door mijn hand over de zijne te leggen probeer ik hem mijn reactie over te brengen. 

God, normaal ben ik helemaal niet zo. Normaal overdenk ik alles honderdduizend keer voor ik ergens zeker van ben. Maar van Henry, van hem ben ik heel zeker. 

Nu is het de beurt aan het oude vrouwtje tegenover ons om naar adem te happen. 'Je trouwt niet met haar!' De prinses staat bijna te stampvoeten. 'Nee, echt niet Henry. Over mijn lijk!' 

'Maar grootmoeder,' begint Henry, terwijl hij nog steeds stevig mijn hand vast houd. 'U bood het eerst aan, neptrouwen, weet u nog?' 

De oma trekt lijkbleek weg. 'Dat was alleen maar zodat die neprelatie minder erg leek, stomkop.' Briest ze in onze richting. 

'U was toch wel blij voor me?' Probeert Henry nog. 'Mam dacht dat ze eindelijk een dochter had!' De prins ademt zwaar terwijl hij ingaat tegen zijn grootmoeder.

'Nee, ik ben niet blij. Dit meisje is verdomme een smet op deze familie!' Krijst Henry's grootmoeder. Ik houd mijn adem is. Henry doet een stap van haar vandaan, een stap dichter naar mij. 'Zie je nou wat ze doet!? Ze drijft ons nu al uit elkaar. Dat kind is vergif.' 

'Grootmoeder!' Henry knijpt nog harder in mijn hand. 'Dat...' hij ademt diep ik. 'Dat kunt u echt niet maken.'

Henry schuift me achter zich, maar ik kijk over zijn schouder en zie hoe de koningin woedend naar haar zoon kijkt.

Haar ogen spuwen vuur en uit haar strakke knot pieken woeste pluklen. 'Nee, Henry. Dit is en blijft een nee. Jij trouwt met Elle.'

'Elle is zestien en naar Tertia, val die arme meid niet steeds lastig!' Henry draait zich om. Zijn hoofd naar mij toe gekeerd, zijn rug naar zijn moeder, die daardoor nog furieuzer wordt.

Henry legt zijn voorhoofd tegen dat van mij en zegt: 'luister niet naar haar. We vinden wel een manier. We vinden wel een manier.'

'Henry, ik zal altijd de touwtjes in handen houden.' Probeert de ex-koningin nog een laatste keer.

'Ga weg, grootmoeder.' Henry's stem is zo ijskoud dat zelfs mijn bloed koud wordt.

Maar dan drukt hij zijn lippen tegen de mijne en blijft mompelen 'we vinden wel iets'.

En zo staan we nog heel lang in die koninklijke hal, op marmeren tegels tussen gouden pilaren in een paleis midden in Kopenhagen.

'We vinden wel iets.'

---

Er komt een andere, jongere vrouw de hoek omgelopen, maar ze straalt evenveel macht uit als de prinses die me net uitgescholden heeft. Het is Henry's moeder, besef ik me, wanneer Henry naar haar toestapt. 

'Gooi haar toch het huis uit, mam.' Zijn moeder knikt begrijpend, en kijkt dan naar onze verstrengelde handen. 

'Ik wou dat ik dat kon, Henry.' Zegt ze. Daarna strijkt ze met haar hand door zijn haar, wat moeilijk gaat, want de kroonprins is zeker twee kopen groten dan zijn moeder, ze strijkt zijn schouder af en kijkt dan nog eens naar onze handen. 'Ik heb gehoord wat jullie zeiden. Over dat trouwen en zo.'

'Ik snap het niet mam. Je hebt hier niks over gezegd toen we aan de telefoon waren, toen dit alles begon. Met die neprelatie om de populariteit op te krikken.' 

Zijn moeder lijkt niet van die vraag te schrikken, alsof ze er op voorbereid was. 'Ik heb je grootmoeder beloofd dat dit alles niet meer dan een maand zou duren. Ze werd laaiend toen Brooke hier voor de deur stond. Ik was heel blij voor je, oprecht, maar je weet hoe ze is. Ze weet alles van Fi, ze weet alles van jou. Ze kan onze levens verpesten. Mijn moeder,' ze zucht even en kijkt dan mij aan. 'Het spijt me echt, Brooke. En hoewel jullie echt mijn zegen hebben, kan ik het leven van mijn kinderen niet op zijn kop laten zetten door hun grootmoeder.'

Henry trekt wit weg. 'Wat bedoel je, mam?'

'Ik bedoel,' zegt de koningin. 'Dat dit,' ze gebaart tussen Henry en mij in. 'Niet door kan blijven gaan. Het spijt me verschrikkelijk, maar soms moet je als familie keuzes maken die niet voor iedereen fijn zijn.' Ze kijkt weer naar mij. 'Marcus zal je vanavond naar het vliegveld brengen.' 

Henry en ik blijven achter onder de kroonluchters bedekt met bladgoud en met een immense knoop in onze magen. 

Ja, lieve lezers, waar gaat dit heen? Voel je vrij foutjes te verbeteren! 

Heel veel liefs xxx