𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
zaterdag middag
Zodra het vliegtuig de landing inzet worden de kriebels in mijn buik erger. Zowel door de daling als door de zenuwen. Ik hoop dat Marcus me ophaalt, of nou ja, die denkt waarschijnlijk dat hij op Aaron staat te wachten.
Deze uitwisseling mocht namelijk onder een voorwaarde doorgaan: Ik was niet inbegrepen. En nu ben ik er toch, en ik ben reuze benieuwd naar de reacties. Maar ook reuze nerveus om diezelfde reacties.
Als het vliegtuig land en ik achter mij al mensen hoor opstaan haal ik een paar keer diep adem om rustig te worden. Maar de piloot, die al de hele vlucht door de intercom heeft zitten joelen, heeft andere plannen.
'Já, dames en heren, jongens en meisjes, we zijn er. Goodmorning Denemarrrrkennnn!' Krijst de piloot door zijn microfoontje. Het stel naast me begint overdreven te zuchten en de man bromt 'het is verdomme middag, aardappel.'
Ik houd een proestlach binnen en ben blij met de afleiding. Ik hijs me uit mijn stoel en rijk naar het kapstokje om mijn jasje eraf te halen. Maar vlak voor ik hij het haakje ben slaat een grote hand zich om mijn pols.
Ik ruk mijn hoofd geschrokken omhoog en kijk met grote ogen in het gezicht van 'Marcus!' Ik gooi mijn armen om zijn nek en lach uitbundig. 'Wauw, jij bent echt wel de laatste die ik hier had verwacht!' Ik blaas een pluk haar uit mijn gezicht terwijl hij voorzichtig mijn greep lospeutert er me op de grond zet.
Marcus grist hoofdschuddend mijn vest van het haakje en geeft het aan mij. 'Ik woon hier, Juffrouw Brooke.' Hij legt zijn hand op mijn onderrug en leid me zachtjes naar de uitgang van het vliegtuig. Iedereen lijkt aan de kant te gaan voor de beer van een vent achter me.
Dan buigt hij zich naar voor en zegt wat zachter, zodat alleen ik het kan horen: 'Jíj bent de laatste die ik hier had verwacht, of eigenlijk, de laatste die hier zou moeten zijn.' Mijn bloed stolt door zijn waarschuwing en ik begin wat sneller te lopen.
'Hoe wist je dat ik hier zou zijn?' Ik houd halt bij de douane en begin in mijn rugzak naar mijn paspoort te zoeken als Marcus ferm zijn hand om mijn bovenarm legt en me meetrekt naar het uiteinde van het gebouw.
'We hebben de passagierslijsten in de gaten gehouden, Ze was er vrij zeker van dat je uwe hoogheid niet zomaar zou laten gaan. Vanochtend verscheen jouw naam op de lijst van een vlucht naar Denemarken.' Mompelt Marcus terwijl hij me verder wegtrekt van de metaaldetectors en kofferscanners. Dan dringen zijn woorden tot me door, wie in godsnaam is ze?
Maar veel tijd om daar over na te denken heb ik niet, want Marcus begint harder te lopen en als we de hoek omgaan verdwijnt mijn zicht op de krioelende mensen en de piepende poortjes.
'Maar- hé, Marcus!' Ik zwaai met mijn paspoort voor zijn ogen. 'De douane!' Maar Marcus trekt me onverstoord mee en ik kan niets anders dan achter hem aanstrompelen. Zou het werken om te roepen dat ik ontvoerd word? Ik zie namelijk niet echt iemand die ons tafereel raar vind. Vreemde Denen.
Tegen de rechter zijde van het gebouw staan twee agenten, echt van die stoere agenten. Zonnebril op, pistool achter de broekband, mond in een strakke lijn. Marcus vist een soort mapje uit zijn zak en bromt iets. 'Kommandoen over prinsen.' Bevel van de prins.
Oh, God, hij gaat me in de gevangenis gooien. Shit. Mijn hersenen draaien op volle toeren. 'Luister, Marc, wij zijn goede maatjes toch?' Hij reageert niet. 'Kom op, Marcie. We kunnen dit samen oplossen. Jij en ik. Luister, ik pak gewoon het eerste het beste vliegtuig terug. Je hoeft me echt niet in de gevangenis te stoppen.' Ik hoor hoe mijn stem een manische ondertoon krijgt.
Hij reageert niet en terwijl ik me schrap probeer te zetten bazel ik door. 'Marc. Please, kom op.' Als reactie trek Marcus alleen maar harder aan mijn arm. 'Ik krijg wel een advocaat...toch? Oh, God. Marcus, zeg me dat ik een advocaat krijg. Ik ben nog niet klaar om levenslang te krijgen- hoewel ik heb gehoord dat Scandinavische gevangenissen echt een hotel zijn. Je heb er zelfs Netflix blijkbaar.'
Ik merk pas dat we stil staan als Marcus brult: 'Waar jij naar toe gaat is het beter dan een hotel. Jij gaat verdomme naar een paleis!'
'Huh?' Is mijn briljante reactie.
Hee lieve mensen! Maak even dat sterretje oranje, word ik blij van <3
