Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

18 - Diepvriesspaghetti en een brok in mijn keel.

dinsdag avond

Mijn jurk zit nog steeds heel mooi, ook al heb ik er een aanslag en een helse autorit mee overleefd. Marcus rijd ons zo naar Rotterdam, maar niet voor we mijn moeders diepvries spaghetti hebben gegeten. Marcus eet ook deze keer weer mee.

Maar de sfeer is anders vanavond, gespannener. Marcus kijkt om de zoveel tijd uit het raam en ook Henry lijkt zichzelf niet. Niet dat ik precies weet wie hij is, hoor. Om het uur lijkt hij wel een ander persoon. 

Maar goed, zelfs ik kan merken dat de prins er niet helemaal bij is. Hij kijkt afwezig naar zijn eten en zit er maar een beetje in te draaien. 

'Je moet iets eten,' begin ik. Maar door de blik die hij me stuurt houd ik abrupt mijn mond. 

Na een minuut of twee probeer ik het weer. 'Henry, alsjeblieft. Eet iets.' 

Ineens staat hij zo ferm op dat de stoel naar achteren op de tegels valt, ik krimp in elkaar van het geluid. 'Hou nou eens een keer je bemoeizuchtige mond, Brooke. Ik kan prima voor mezelf zorgen.' Hij stormt de keuken uit. Noah, die bij de keukendeur op de wacht staat, gaat achter hem aan. 

De tranen branden in mijn ogen en ik heb geen eetlust meer. 

---

De sfeer in de auto is om te snijden. Henry en ik zijn flink opgedoft door zijn stylist en schoonheidsspecialist, en het voelt alsof ik iemand ben die ik niet ben.

Een dikke laag foundation over mijn bruine huid, waardoor ik wel een hele tint lichter lijk. Ik vind het afschuwelijk. Ook van mijn golvende bruine haar hebben ze niks over gelaten. Het hangt als een steile waterval langs mijn gezicht, het plakt aan mijn wangen en hals en ik word er gek van.

Henry heeft de hele rit nog niet een keer mijn kant uit gekeken en hij is akelig stil. Doe mij dan maar de arrogante Henry, alles behalve deze stille, ultra kille jongen die nu naast me zit. 

Als we aan zijn gekomen bij de zaal waar het gala is helpt Noah me uitstappen. Ik wankel nog steeds een beetje op mijn hakken en ik klamp me aan hem vast. Ook Noah heeft de sfeer tussen mij en Henry opgemerkt. Hij overhandigd me dus een beetje ongemakkelijk aan de prins.

Maar de schijn van de neprelatie moet opgehouden worden. Trouble in paradise is wel het laatste wat het Deense koningshuis kan gebruiken. Ik glimlach naar Henry als hij mijn hand vastpakt. Hij glimlacht niet terug. 

Een pijnlijk koude hand wikkelt zich om mijn hart en ik krijg het gevoel dat ik hem al verloren ben voor ik hem goed en wel had. 

Hee lieve mensen. Jaa, I know. Ik ben slecht in verdrietige scenes en ruzies schrijven maar ik heb hier ontzettend mijn best op gedaan. Hopelijk is het een beetje gelukt. *duimt voor goede reacties*

Heel veel liefs xxx