𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
vrijdag avond
pov Brooke
Ik knijp mijn ogen dicht en probeer niet aan die ene avond in Denemarken te denken. Die avond dat ik mezelf eindelijk toestond te geloven dat het allemaal wel goed zou komen, en hij toen weer uit mijn vingers weg werd gerukt.
De avond dat het lot van zijn land bezegeld werd en duidelijk werd dat er ooit een halvegare op de troon zou komen te zitten.
Fiona is messcherp en tegelijkertijd gevoelloos.
De koningin heeft niet heel veel macht in Denemarken, het is zoals in Nederland. Er is een premier en een kabinet die de regels en wetten maken, de koningin hoeft daar alleen haar handtekening onder te zetten.
Maar de monarchie is er ook voor om staatsrelaties te onderhouden, en daar is Fiona naar mijn mening niet bepaald de juiste persoon voor.
Met haar als troonopvolger is de ontevredenheid in het land alleen maar gegroeid. Ik heb het nieuws de afgelopen 2 jaar niet uitzonderlijk goed in de gaten gehouden, maar zo nu en dan piepte er een nieuwsbericht over Sørrensen of Fiona tussendoor en zak ik dat niemand het er mee eens was dat Fiona de kroon zou krijgen.
Laatst stuurde Aubrey me een nieuwsbericht waarvan ze vond dat ik het moest lezen. Gewoonlijk open ik die berichten niet - ik ben te bang om Henry's gezicht te zien - maar deze keer was de titel zo aanlokkelijk dat mijn nieuwsgierigheid het won van mijn ratio.
WIJ WILLEN HENRY TERUG!
Je kent me, ik ben geen fan van de monarchie, en ik heb ook een aantal dingen over onze kroonprins gezegd. Of moet ik inmiddels gewoon prins zeggen? Want die halfzus van hem aast op de troon. En ik druk mezelf nog zacht uit als ik zeg dat ik een bloedhekel aan haar heb.
Ik heb geen idee waarom het koningshuis dit heeft laten gebeuren. Ze hebben haar zo lang uit ons zicht gehouden. En nu opeens... er moet een addertje onder het gras zitten. Dit zaakje stinkt.
Laat me vooral jullie mening horen!
xoxo jullie favoriete royal gossip girl
Ik heb geen idee waarom ik terug denk aan dat artikel. Dus schud ik mijn hoofd en richt me op Margje. Maar die kijkt met grote ogen naar de deur.
Wanneer ik haar blik volg besef ik me dat ik dat beter niet had kunnen doen.
Ik staar namelijk recht in de wijd opengesperde ogen van de kroonprins van Denemarken. Sorry - gewoon prins van Denemarken.
Margje kijkt van mij naar hem en Harold loopt naar het groepje - Henry, Marcus en Noah - toe.
'Goed je te zien, jongen,' hoor ik hem zeggen.
Maar Margje kijkt mij nog steeds aan. 'Gaat het wel?'
Ik laat hem niet nog een keer mijn hart uit mijn lijf rukken. Niet nog een keer. Dat kan ik niet aan, dan ga ik letterlijk dood aan een gebroken hart.
Ik ben de afgelopen tweejaar nogal dramatisch geworden, dat krijg je als je een bestseller roman schrijft denk ik.
Margje kijkt me onderzoekend aan. 'Juffrouw?' Ze legt een hand op mijn schouder.
Automatisch schud ik hem eraf, dat is nog iets wat ik de laatste twee jaar ontwikkeld heb. Ik kan amper tegen lichamelijk contact.
Nog een reden om hem niet aan te kijken. Hij heeft dit gedaan, hij heeft ervoor gezorgd dat ik verdomme een bestseller heb geschreven over een kroonprins en een normaal meisje. En telkens als ik moet signeren denk ik aan hem en -
O, God. Ik ga weer over mijn toeren.
Ik pers er een glimlach uit naar Margje. 'Lange reis gehad. Waar kan ik slapen?'
'Och, kind, natuurlijk.' Ze wijst naar een deur. 'Laatste deur rechts.' Ze geeft me een klopje op mijn onderrug. 'Je koffer staat er als het goed is al.'
Margje heeft gelijk, mijn koffer ligt inderdaad op het tafeltje voor het enorme hemelbed en mijn laptop staat op het bureau tegen het raam.
Ik ben zowat weggevlucht van Henry. Nog net niet rennend die zaal verlaten.
Heel even sta ik mezelf toe zijn gezicht voor me te zien, hoe hij verbaast was om me te zien. Bijna verrast en blij.
Nee, zeg ik streng. Als hij echt van je had gehouden, en als hij echt blij zou zijn geweest om je te zien, dan zou hij je niet naar huis hebben laten sturen.
Ik trek mijn pyjama aan en kruip onder de dikke lakens, maar niet voor ik 10 keer heb gecontroleerd of mijn deur wel op slot zat.
