Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

SPECIAL - Nerf-pistolen en onschuld.

achttien jaar later

POV HENRY

Ik voel iets hards tegen mijn achterwerk aan klappen en draai me om. 

Daar staat mijn vrouw giechelend met een nerf-pistool van onze zonen, en ze richt het op mij. Een tweede plastic kogeltje raakt mijn schouder en ik zet het op rennen. 

Ze giert het uit en draait zich met een ruk om, om het keukeneiland in, over de bank heen de trap op. Vanuit het trapgat blijft ze kogeltjes afvuren en lachend komt ze de trap weer afgerend. 

Brooke schiet langs me heen en verschuilt zich achter de keukentafel omdat ze ziet dat ik ook een pistool uit de oude speelgoedbak van de tweeling pak. Ik richt hem en schiet, hij beland een meter langs haar op de muur. 

'Mis!' klinkt er vanachter de tafel. Ze komt omhoog, wiebelt met haar wenkbrauwen en schiet. 

Ik duik weg en toch raakt het verrekte ding me vol op mijn borst. 

'Oh!' roept ik, terwijl ik om de tafel heen ren. 'Ik krijg je wel!' 

We gaan zo in ons spel op dat we onze zoon niet aan horen komen. 'Jezus,' klinkt er vanuit de hal. 'Mam, pap. Alsjeblieft.' Hij hangt zijn sleutel op aan het haakje en aan zijn kleren zie ik dat hij naar het strand geweest is. We verblijven deze zomer in het vakantiehuis en de tweeling brengt ieder vrij uurtje door op het strand. 

Onze dochter daarentegen ligt in haar zonnestoel bij het zwembad achter in de tuin en roept 'zo zijn ze al de hele ochtend. Tobias!' naar haar broertje. 

'Echt niet!' roept mijn vrouw verontwaardigd, en ik maak van de gelegenheid gebruik om een kogel af te vuren en raak haar tegen haar bovenbeen. 

'Raak!' 

Brooke schud lachend haar hoofd en woelt even door het haar van Tobias. 

'Wat is hier in Godsnaam aan de hand?' de stem van zijn tweelingbroer, Nathan, klinkt door gang en zweeft naar ons toe. 

'Mam schiet pap af.' 

Ik steek mijn hoofd om de hoek en kijk naar mijn twee slungelige zoons van net 16. 'Echt niet!' maar op dat moment schiet mijn vrouw nog een kogeltje tegen mijn achterwerk en ligt de tweeling in een deuk. 

Ze lopen langs mee heen naar de keuken om de snoep-pot leeg te plunderen en kijken grijnzend naar me om. 'Nog even oefenen,' verteld Nathan me. 

Ik ren achter mijn vrouw aan en struikel op een of andere manier over de bank waardoor ik achterover in de zachte kussens kukkel, Brooke rent achter me aan en valt bovenop me. Ik vang haar op en trek haar in mijn armen. 

Door de grote schuifpui zie ik hoe onze dochter het vakantiehuis in komt lopen en haar broers volgt naar de keuken. Ik glimlach naar Brooke en druk een kus op haar neus, dan op haar voorhoofd en vervolgens op haar lippen. 

'Mam! Pap!' In de deuropening van de keuken staan onze drie kinderen naar ons kijken. 

'Hou op met onze onschuld te verpesten,' zegt Nathan. 

'Oh!' proest mijn vrouw. 'Alsof jij zo onschuldig bent!' 

Nathan werpt zijn moeder een blik toe en trekt zijn shirt in een beweging uit, daarna wenkt hij zijn broer en samen lopen ze naar het zwembad. Onze dochter nipt aan een ijskoffie en volgt haar broers naar haar plekje in de zonnestoel. 

Brooke springt op en richt haar nerf-pistool weer op mij. 'Handen omhoog of ik schiet!' ik steek mijn handen in de lucht en lach een scheve grijns naar haar. Een beetje valsspelen is het wel, want haar ogen worden wazig en ze glimlacht naar me.  

Ik maak handig gebruik van de afleiding en richt mijn geweer op haar. 'Het is grappig dat ik na al die jaren nog steeds hetzelfde effect op je heb,' als Brooke door krijgt dat ik vals heb gespeeld rent ze achter me aan de tuin in.  

De zon schijnt fel en de hemel is strakblauw. Een zeldzame tropische dag in Denemarken. Ze vuurt haar kogeltje af en hij raakt me tussen mijn schouderbladen, ik draai me met een ruk om en vuur de mijne. 'Nu heb ik je!' maar er komt geen kogeltje uit de loop. 'Wat is dit nou? Is hij kapot?' 

'Je kogels zijn op, pap!' roept Tobias vanuit het zwembad. 'Je kunt niet meer schieten.' 

Hun moeder begint te lachen en al snel heeft ze haar geweer op mijn lichaam leeggeschoten. 'Gewonnen, gewonnen!' 

Dramatisch val ik op het gazon en trek haar mee in mijn val. We belanden naast elkaar in het warme gras en Brooke doet haar ogen dicht. 'Zo mag het elke dag wel zijn,' mompelt ze zachtjes. 

Ik leun op een elleboog en geef haar een vederlichte kus op haar lippen. Ik trek me terug, maar zij tilt haar hoofd op en zo blijven haar lippen aan de mijne kleven. 

'Mam, pap! Bah!' 

Jaa, het is gedaan, kinders. Of nou ja, dat zei ik 3 hoofdstukken geleden ook al, dus ik kan niet beloven dat ik nooit meer specials van onze Brooke en Henry zal plaatsen, maar voor nu - dit was het :(

Hoe is jullie dag?

Heel veel liefs xxxx