Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

5 - Heb je wel toestemming van de prins?

woensdag

'Argh,' mijn moeder gevloek is op kilometers afstand te horen en ik stel me voor hoe haar bruine haren achter haar aan wapperen als ze over mijn schoenen in de hal struikelt. Ze heeft de hele dag op kantoor gezeten en ik weet dat ik nu dus elk moment een uitbrander kan verwachten.

Ik tel, 1...2...3. 

'BROOKELYNN FLOREZ, SCHOENEN!' 

In dender de trap af en snel naar de hal, waar ik haar met mijn liefste gezicht aan kijk en me verontschuldig. 'Ik zat huiswerk te maken, mam, helemaal vergeten, sorry.' Ik zet snel de schoenen in het rek en ga haar voor naar de keuken. 

Waar de geuren van paprika, versgebakken tortilla's en specerijen me tegemoet komen. Mijn vader mag dan wel oer-Hollands zijn, hij kan het beste Mexicaans koken van ons allemaal.  

Ik zie hoe mam bedaard als ze de geuren ruikt en mijn vader in zijn schort vol vegen achter het fornuis ziet staan. Ze snuift en geeft hem een knuffel van achter. 'Dat ruikt heerlijk, Steve.' Ze richt zich op mij. 'Sorry dat ik net zo uitviel, zware dag op werk.' 

Ik glimlach en zeg dat ik het begrijp. 

Lang kunnen we niet genieten van de rust en de geuren van het eten, want met veel bombarie komt mijn broer thuis. Dat wil zeggen; mijn broer, uwe arrogantheid, 4 lijfwachten en een horde gillende meiden die op afstand worden gehouden door nog eens 4 lijfwachten. 

Ik snap echt niet wat ze in hem zien. Ja, hij is knap, maar hij heeft de persoonlijkheid van een pizza tonijn. Echt ontzettend goor, dus. 

Maar goed, woensdag is burritodag, prins in huis of niet. Mijn moeder heeft de tafel al gedekt als Aaron, Henry en Marcus de keuken inlopen. 

'Ach, Marcus, eet je ook mee?' Vraagt mijn moeder aan de enorme man. 

'Oh nee, ma'am, ik heb mijn eigen eten hoor.' Antwoord hij vriendelijk.

 Maar mijn moeder laat het er niet bij zitten en dekt de tafel voor een persoon extra. 'Nee, nee, dat laat ik niet toe. Kom Marcus. Steve heeft heerlijk gekookt, geloof me, het smaakt naar de hemel.' Zegt ze, terwijl ze vol trots op het achterste van mijn vader slaat. Die op zijn beurt onmiddellijk rood kleurt en plots heel geconcentreerd mais in een bakje aan het lepelen is. 

Marcus moet grinniken en zegt 'vooruit dan maar, mevrouw Florez.' Zegt hij uiteindelijk tegen mijn moeder, maar niet voor hij eerst vragend naar Henry kijkt en wacht tot de prins het goedkeurt. 

Niemand lijkt het in de gaten te hebben, maar ik ben vastbesloten hier even iets van te zeggen. 'Wacht- wacht even hoor.' Zeg ik, terwijl ik van Marcus naar Henry kijk en weer terug. 'Moest jij nou net toestemming vragen om met ons mee te eten?' Vraag ik verontwaardigd, en ook een beetje van mijn stuk gebracht. 

Marcus kijkt me met grote ogen aan en Henry heeft het opeens heel druk met friemelen aan zijn vingers. 'Brooke,' sist Aaron over de keukentafel. 

Het is plotseling heel stil geworden in de keuken en er hangt een ongemakkelijke sfeer. 'Dat is, ehm, hoe het altijd gaat, juffrouw.' Stamelt Marcus uiteindelijk. 'Dat hoort bij mijn job.' 

'Nou, in huize Florez mag altijd iedereen mee eten hoor. Daarvoor hoef je echt geen toestemming van prinsjes.' Zeg ik tegen hem, en voel hoe tegenover me mijn broer verstijft. 

'Brooke,' sist hij nogmaals. 

En dan, een schaterlach. Helder, zuiver en puur. Als de muziek die mijn abuela speelt op mijn verjaardag. Waardoor je alles vergeet. En dan besef ik me waar het geluid vandaan komt. Ik kijk naar het uiteinde van de tafel, waar Henry zit. Hij is de bron van het geluid. 

Op hetzelfde moment als dat ik hem aankijk slaat hij zijn hand voor zijn mond. 'Eh, neem me niet kwalijk. Sorry, voor die uitbarsting. Neem me niet kwalijk. Maar, zusje van Aaron, jij bent niet bang voor me. Nou, eh, goed.' Zegt hij met een rood hoofd. 

Eigenlijk best wel schattig, denk ik bij mezelf.