𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
flashback
POV Henry
'Laat je het zomaar achter?' Ze rent achter me aan over het smalle tuinpadje, op haar blote voeten. Tranen in haar prachtige ogen. God, Jezus, Henry. Spreek ik mezelf toe. Je kent haar verdomme nog geen maand, en toch krijg je het voor elkaar om voor haar te vallen. En hard ook.
'Henry?' Mandy's hoge stem doet me harder lopen, weg van het meisje waar ik van ben gaan houden. Weg van het meisje dat als mijn rationele gedachten doet verdwijnen en mijn emoties tot een grote rotzooi maakt.
'Henry!' Ik ben bijna bij de auto als haar stem me doet stoppen. Ik draai me langzaam om, en al voor ik haar in de ogen heb gekeken weet ik dat ik een fout heb gemaakt. Want nu ben ik gevangen in haar ogen. Die grote bruine ogen laten me niet los.
'Ik weet het,' zegt ze, terwijl ze me aan blijft kijken. 'Ik weet dat ik gewoon- ik ben. Geen prinses, niks bijzonders. En dat we elkaar nog niet zo lang kennen. Maar ik kán gewoon niet de enige zijn die dit voelt. Dat kan niet.' Ze ademt beverig in en wacht op een antwoord.
Maar net als ik wil antwoorden is Mandy me voor. 'Luister, meisje. Deze hele neprelatie was een slecht idee, het is helemaal niet goed voor de gemoedstoestand in Denemarken. Zeker niet als broer en zus diepgewortelde geheimen over elkaar naar buiten brengen. Dus vergeet hem, ga door met je leven.'
Ik wil Mandy opzij duwen en naar Brooke rennen, ik wil mijn lippen op de hare drukken en haar - en mezelf - verzekeren dat het goed is, goed komt. Ik wil haar aan mijn zijde. Maar ik doe het niet, want ik herinner mijn moeders stem. Of eigenlijk herinner ik vooral de stem van de koningin.
Een waarschuwing, via de telefoon, om half 5 's ochtends. Je werkt haar weg, je komt van haar af, of ik doe het. En je komt naar huis, deze puinhoop recht zetten! Als mijn moeder boos is, is ze niet langer mijn moeder, ze is de koningin.
Je werkt haar weg, of ik doe het.
En ik kan niet toelaten dat mijn moeder Brooke iets aan doet. Want daar is ze toe in staat. Van buiten is ze die lieve vrouw, lieveling van het volk. Maar ik weet dondersgoed dat dat niet meer dan schijn is. En ik word er doodsbang van.
Ik ben ook doodsbang dat dat Sørrensen achter haar aan gaat, gewoon, om mij pijn te doen. Ik neem me voor ervoor te zorgen dat Noah hier blijft en Brooke in de gaten houd.
Brooke kijkt me nog steeds aan. En ik weet niet hoe ik het doe, maar ik ruk mijn ogen los en mompel: 'Ik doe dit voor jou.' Dan draai ik me om en stap in de auto, en vlak voor Marcus de deur dicht gooit hoor ik haar nog wat zeggen.
'Bullshit.'
Ik leg de zijkant van mijn hoofd tegen het raam. Ik kijk naar buiten en zie het Nederlandse landschap aan me voorbij trekken. Ik denk niet meer aan Brooke.
Want als ik dat doe, maakt het me langzaam kapot.
Hee lieve mensen, jahaa, hoofdstuk 1 van deel 2! Ik ben zo excited! Ben wel benieuwd wat mijn hoofd van deze wending gaat maken. Wat vinden jullie ervan?
Dit verhaal staat op voltooid omdat deel 1 al voltooid is, je zou dus deel 1 kunnen lezen en dan wachten tot alles van deel 2 online staat. Je zou ook telkens een dag kunnen wachten en dan het volgende hoofdstuk weer kunnen lezen.
