Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

17 - Sla me met een kussen.

2 uur later

Het is kwart over 4 's middags en ik zit nog na te trillen op mijn bed. Ik probeer rustig te worden van het geluid van de douche aan de andere kant van de muur. Maar zodra ik daar naar luister denk ik weer aan Henry en aan zijn lijkbleke gezicht na zijn verhaal over zijn vader, en dan ben ik weer totaal niet rustig. 

Want Henry staat daar in de douche. En ik weet niet wat het is, maar die kerel doet gekke dingen met mijn hoofd. En hart. 

De ene keer lijkt ie' de perfecte droomprins op het witte paard, en een minuut later is hij weer de teruggetrokken, ijskoude uwe koninklijke arrogantheid. 

En ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik wil er voor hem zijn, ik wil de woorden over al zijn pijn uit zijn mond horen komen. Maar dan moet hij dat wel toelaten. Dan moet hij wel toelaten dat ik hem wil helpen. 

Soms lijkt het alsof Henry even openklapt, me vertrouwt, waarna hij vervolgens weer compleet dichtklapt. Spijt lijkt te hebben van wat hij gezegd heeft. 

Mijn zijn gelukkig een nachtje weg, ik weet niet hoe ik de gebeurtenissen van vanmiddag had moeten uitleggen. Ik denk ook niet dat mijn vader het op prijs had gesteld als hij erachter was gekomen dat Marcus ons met 120 kilometer per uur door de stad heeft gescheurd. 

In ons huis krioelt het van de lijfwachten. Marcus kwam net doorgeven dat Sørensen is opgepakt en dat het in principe veilig is. En ik weet ook wel dat de aanslag niet op mij gericht was, dus waarom ben ik zo van slag?

Omdat hij op Henry gericht was, besef ik me met een bleek gezicht. Potvolkoffie, ik ben verdomme om dat prinsje gaan geven. Ik ben verdomme nog niet eens een week zijn nepvriendin en geef nu al om hem. 

Noah heeft ons verteld dat er in het pistool van Sørensen alleen maar losse flodders zaten, dat de knal alleen was voor afleiding, om Henry de stuipen op het lijf te jagen.

We zijn nooit in echt gevaar geweest. Maar jezus, ik geloof dat ik niet meer kan stoppen met trillen. 

Ik val achterover op mijn bed en staar naar het plafond. Waar de fuck ben ik nu weer in beland? Vraag ik me af. En waarom geef ik opeens om het kroonprinsje? 

Omdat je hem leuk vind, stomkop. Piept een stemmetje in mijn hoofd.

'Hoe je klep, hoofd.' Zeg ik hardop. Oh, shit, ik begin tegen mezelf te praten. Dit is echt, echt niet goed. 

Wat ook niet goed is, is dat het stemmetje wel eens gelijk zou kunnen hebben.

Ik schrik van het geluid van een deur die open gaat. 'Tegen we praat je?' Nee. Niet hij. 

Ik trek het kussen onder mijn hoofd vandaan en druk het op mijn gezicht. 'Niemand.' Zeg ik, maar het komt eruit als 'nwiewampt' door het kussen dat ook mijn mond bedekt. 

Ik voel hoe mijn matras inzakt, het enige teken van het feit dat Henry nu dus op mijn bed zit. 'Gaat het wel met je, zusje van Aaron?' 

'Iwk heewt Brwooke.' 

Hij zucht dramatisch. 'Ben je oké, Brooke?' Hij articuleert mijn naam nogal overdreven en ik wil de grijns die nu vast en zeker op zijn gezicht zit er het liefst af slaan. Dus dat doe ik. 

Ik sla de kroonprins van Denemarken met een kussen in zijn gezicht.

Maar eigenlijk zou ik mezelf in het gezicht willen slaan, want ik ben geloof ik voor mijn nepvriendje, aka de prins van Denemarken, gevallen. 

 Hee lieve mensen, ja, ja. Wat vinden jullie van deze wending? Hadden jullie het zien aankomen? Anyways, zoals altijd, zie je foutjes? Zet het eventjes in de reacties :)

Heel veel liefs xxx