𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Ha! Je dacht dat het over was, niet? Nou, verrassing! Hier heb ik voor jullie een special <3
We zitten in het vliegtuig op weg naar Nieuw Zeeland en ik tik eindelijk de laatste woorden van mijn boek in het eindeloze word-document. Ik klap mijn laptop dicht en leg mijn hoofd op de schouder van de jongen naast me.
Hij gaat met zijn handen door mijn haar en de piloot van de privéjet - ja, privéjet, de koningklijke familie stond erop - geeft door dat we de landing in gaan zetten.
We gaan naar de bruiloft van mijn broer en ik kan niet wachten om eindelijk te zien hoe die geluksvogel woont. Hij schrijft ellelange mails over hoe mooi, prachtig en grandioos het wel niet is op zijn boerderijtje ergens in de middle of nowhere in Nieuw Zeeland.
Daarnaast kan ik ook niet wachten om mijn ouders weer te zien. Ik ben namelijk niet meer naar huis geweest sinds die vergadering - die lijkt inmiddels al weer jaren geleden, maar in feite ligt deze pas 3 maanden achter ons.
Er is van alles veranderd sindsdien. Fiona is afgekickt en Henry neemt steeds meer taken van het koningschap op zich. Eind dit jaar word hij officieel gekroond. Zijn oma is er nog steeds niet bijzonder blij mee, maar ze is blij dat de chantage over is. Over zijn grootmoeder gesproken: de ziekte lijkt haar niet verder te doen afbrokkelen, maar het is een onvoorspelbare soort kanker en het kan zomaar zijn dat ze opeens heel snel afglijd.
Het is als een soort zwarte vlek op de koninklijke familie, omdat ze aan de ene kan blij zijn dat ze eindelijk uit de greep van de oude vrouw verlost zijn, en aan de andere kant rouwen ze allemaal om het verlies van een familielid.
Het is moeilijk en verwarrend, maar Henry heeft me op het hart gedrukt dat we ook hier weer uit zullen komen. En ik geloof hem.
De wielen van het landing-stel raken de grond en na een veilige landing taxiën we in de richting van de gate. Ik moet er echt nog even aan wennen, een privéjet met een privégate en zelfs een privélandingsbaan, voor royals over de hele wereld.
Het voelt raar, soms, om zo in de picture te staan. Ik ben gestopt met het tellen van aantal roddelbladen waar ik in verschenen ben, een maand of 2 geleden al, want op een gegeven moment stuurde Aubrey - die op dat moment aan het backpacken was door Azië - een foto van een of ander bollywoodblad met mijn hoofd vol op de voorpagina.
Er kruipt een glimlach over mijn gezicht, want hoewel er veel nadelen zitten aan lid zijn van koninklijke familie, zit er ook een héél groot voordeel aan: De jongen naast me.
Diezelfde jongen strijkt nu met zijn hand over mijn haar en verteld me dat we er zijn. Ik rek me uit en laat me het vliegtuig uit begeleiden, onze koffers staan al klaar. Henry en ik hebben kunnen regelen dat we alleen in de auto mogen rijden naar de range van mijn broer.
Er zal vast en hele stoet aan SUV's achter ons aankomen, maar Henry en ik hebben de pick-up truck voor ons alleen.
En dat is hoe we beginnen aan de 5 uur durende rit die ons diep Nieuw Zeeland in zal brengen. Met alleen ons twee.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik laat me achterover op het zachte bed vallen en lach uitbundig. De bruiloft was heel erg mooi, ik geloof niet dat ik mijn broer ooit zo gelukkig heb gezien. Zijn echtgenoot is ook echt een schatje, mijn ouders vonden hem geweldig ('magnifiek', waren mijn moeders exacte woorden, eigenlijk).
Henry komt naast me zitten en doet het bovenste knoopje van zijn blouse open. Oh, niets weerhoud me ervan om hier te smelten.
'Ik zat te denken,' oké, toch wel dus.
Ik kom omhoog op een elleboog om hem aan te kijken. Wat ik beter niet had kunnen doen want nu heb ik perfect zicht op hoe knap hij wel niet is, en als ik nog in staat wil zijn een normaal gesprek met mijn verloofde te willen voeren, is het noodzakelijk dat ik niet gesmolten ben. Dus ik laat me weer terugvallen op het matras.
'Jij wil ook kinderen, toch?' Hij klinkt onzeker, alsof hij me niet iets in de mond wil leggen. Maar ik denk terug aan dat geen wat ik al die jaren terug gezegd heb. Over dat het niet bijzonder feministisch is maar dat ik gewoon een lieve man en kinderen wil.
Een lieve verloofde heb ik al, bijzonder knap ook - jezus, daar moet ik echt mee stoppen. Nu nog kinderen.
Ik glimlach naar het plafond. 'Wil jij kinderen?' nu ben ik degene die onzeker klinkt.
'Wel,' begint Henry. 'We zijn min of meer verplicht een troonopvolger op de wereld te zetten. Dus, eh, ja. Heel graag eigenlijk,' hij is even stil 'ook als het niet verplicht geweest was. Dan wil ik het nog steeds...met jou.'
Ik kom omhoog en zie de twinkel in zijn ogen. 'Oké.'
'Oke.'
'Oké.' En dan houd ik het niet meer. Ik bespring hem min of meer en grijp hem bij zijn kraag. 'Het zou verboden moeten worden om er zo knap uit te zien.'
'Moet je horen wie het zegt,' het trekt ons mee in een val op het matras en ik beland boven op hem. 'Onze kinderen moeten we heel mooi worden, met zo'n prachtige moeder.'
Ik word rood en draai me van hem af. 'Kinderen,' mompel ik zachtjes.
Henry draait op zijn zij en kijkt me aan. 'We hoeven er nog niet meteen aan te beginnen, rustig aan.'
Ik aai door zijn haar een strijk een pluk haar van zijn voorhoofd af. 'Ik wil het graag,' fluister ik terug. 'Heel graag.'
Hij trekt me naar zich toe en ik blijf me maar verbazen over hoe perfect we in elkaar passen. Hij slaat zijn armen strak om me heen en drukt een kus op mijn voorhoofd.
