Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

deel 2 - hoofdstuk 2

twee maanden later

Ik zit samen met mijn ouders en Aaron voor de tv. We hebben net gegeten en het 8 uur journaal staat aan. Aaron zit een beetje op zijn telefoon te typen en mijn ouders zijn zacht met elkaar te praten. Ik doe geen moeite om ze te verstaan en probeer me te focussen op de nieuwslezer. 

Hij verteld over overstromingen ergens in het zuiden van de wereld en over de Amerikaanse president. En dan plots zit iedereen recht op, want het woord Denemarken is gevallen en het hoofd van de koningin verschijnt in beeld. 

Snel grist mijn vader de afstandsbediening weg en zet de televisie op een andere zender. 

'Waarom doe je dat nou?' Wil ik wetend, terwijl ik naar de afstandsbediening graai. 

Mijn moeder pakt de afstandsbediening over van mijn vader en houd hem stevig vast. 'Omdat de vorige keer dat je hem in het nieuws zag je het hele weekend op je kamer hebt gezeten en niet met ons wilde praten. Die jongen maakt je gek, Brooke.' 

Ik graai nog eens naar de afstandsbediening, maar als mijn moeder hem stevig vast houd geef ik het op. 'Dat is absoluut niet jullie zaak!' Schreeuw ik, terwijl ik opsta en met grote passen naar de trap been. 

Eenmaal op mijn kamer ruk ik mijn kast deuren open en trek de jurk die Henry voor me gekocht heeft eruit. De jurk lijkt me wel uit te lachen, zo overdadig. Ik laat mijn handen over de stof glijden en denk terug aan die avond. Ongeveer 3 maanden geleden. 

Ik grijp de stof van de rok met twee handen vast. Fuck, fuck, fuck. De zware stof van de jurk kraakt onder de druk van mijn handen. En dan scheurt hij. Ik beweeg mijn handen in tegenovergestelde richting en scheur de jurk kapot.

Terwijl de tranen over mijn wangen rollen maakt mijn mascara vlekken op de kapotte stof. Ergens ben ik me er vaag van bewust dat ik een jurk van 1000 euro aan stukken scheur. Waar ik me helemaal bewust van ben is dat ik de 3 geweldigste weken van mijn leven aan stukken scheur.

En dat is beter zo. 

Ik scheur en scheur en scheur. Tot ik op mijn tapijt zak en tussen te repen tule en zijde probeer te verwerken wat er gebeurd is. 

Ik hoor twee korte klopjes op mijn deur, maar antwoord niet. Een halve minuut is het stil, alleen ik, mijn tranen en de kapotte jurk. Dan, nog twee klopjes. Mijn deur gaat langzaam open, en daar staat mijn broer.

Hij komt binnen en voor eens doe ik niet de moeite om hem erop te wijzend dat hij niet zomaar mijn kamer in mag komen. 

'Wat moet je?' Ik kijk niet op en verantwoord ook niet de repen stof om me heen. 

Mijn broer stapt voorzichtig om de puinhoop heen en gaat op mijn bed zitten. 'Bro,' begint hij. Terwijl hij mijn kussen gladstrijkt. 'Wat is er nou allemaal aan de hand?' 

Ik kijk naar hem op. Mijn betraande ogen maken mijn zicht troebel, maar ik kan nog wel het bezorgde gezicht van mijn broer onderscheiden. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik zacht, maar verontwaardigd. 'Wat er aan de hand is, is dat ik dacht dat ik wel wist wat een gebroken hart is.' 

'Maar dat wist je dus niet?' Aaron raapt het in tact gebleven lijfje van mijn jurk van de grond en legt deze keurig netjes op het bed. 

Ik schud ruw mijn hoofd en kijk weer naar de gescheurde rok om me heen. 'Nee.' Zeg ik zachtjes. 

'Weetje wat, Bro, geheimpje voor geheimpje?' Vraagt hij en ik lach door mijn tranen heen. Dat deden we vroeger altijd, als hij iets van mij wilde weten, of ik iets van hem, speelden we dit spelletje. 

Ik snif. 'Prima. Waarover wil je een geheimpje weten?' 

'Vertel me over je diepste wens, zelfs als deze zelfzuchtig of egoïstisch of onrealistisch is.' Aaron zakt van het bed af, zodat hij tegenover me op de grond zit. 

Ik haal diep adem en denk na. 'Ik wil hem.' Zeg ik tenslotte. 'Ik weet ook niet wat het is, Aaron. Maar ik moet bij hem zijn. Ik houd van hem, dat weet ik zeker. Maar ik kan er niet mee omgaan. Soms dan denk ik aan hem, en voelt het alsof mijn liefde voor hem me verstikt, dan kan ik moeilijk ademhalen en kan ik alleen nog maar aan hem denken.' 

Na een korte adempauze ga ik door. 'En soms, soms ben ik zo bang dat er iets met hem gebeurd. Dat Fiona hem iets aandoet, of dat er nog een aanslag wordt gepleegd. En dan beneemt het me de adem. Maar voor niets ben ik zo bang, als dat hij me vergeet.' 

Aaron kijkt me alleen maar aan. Lange tijd zegt hij niks. En dan: 'Ik ken het.' 

Ik til met een ruk mijn hoofd op. 'O, ja? Dan wil ik daarover jouw geheimpje weten.' Ik pluk wat aan een reep tule als hij begint met praten. 

'Voor ik begin moet je iets weten, iets wat nog maar heel weinig mensen weten, behalve hij. En jij dadelijk.' Hij kijkt naar zijn handen en friemelt aan mijn kussen. 'Ik ben homo.' 

'Echt?' Ik kom overeind en kruip naar mijn broer toe. Ik ga naast hem zitten en hij slaat zijn arm om me heen. Ik rol me op tot een bolletje en luister naar zijn zachte stem. 

'Ik weet hoe je je voelt, Bro. 2 jaar geleden ontmoette ik een jongen, hij had een bos bruin haar en hazelbruine ogen, om in te verdwalen, zo mooi. Ik wist nog niet dat ik op jongens viel en dacht dat het normaal was om je zo aangetrokken te voelen tot iemand. Tot ik dingen begon te voelen die ik niet kende. Of eigenlijk is dat niet waar, ik kende ze wel, maar had ze diep weggestopt.' 

Hij stopt even om diep adem te halen. 'Diep van binnen wist ik het wel, weet je. Ik wist wat ik was, maar wilde het niet onder ogen komen. Tot ik hem ontmoette. Voor hem wilde ik alles doen, met hem kon ik alles aan. Dus hield ik zijn hand vast, zoende hem. In het openbaar. En ondanks het feit dat mijn hart in mijn keel raasde op die momenten, wist ik dat het goed zat.' 

Hij knippert een paar keer snel mijn zijn ogen en glimlacht naar me. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en geef een klopje op zijn knie. Hij snift en praat verder. 'Maar toen kwam zijn vader erachter. We zaten boven op zijn kamer wat te klooien en dachten dat zijn vader op kantoor was, maar plots stormde hij binnen. Zijn familie was strenggelovig en hij werd absoluut niet geaccepteerd zoals hij was. Dus ik werd het huis uit getrapt.' 

Nu huilt hij echt, dikke tranen rollen over zijn wangen en zijn arm knijpt me bijna fijn. 'Het enigste wat ik nog van hem vernomen heb is een kort briefje waarin hij laat weten dat hij op reis is gegaan. En dat als we voorbestemt zijn, hij me nog wel een keer tegen komt. Maar ik blijf aan hem denken, sinds hem zie ik niemand anders meer. Maar nu Henry weg is, zie ik iets van mezelf in jou.' 

Ik kijk verrast naar hem op. Mijn grote broer stelt zich kwetsbaar op. Hij ziet er zo jong uit, met rode ogen en natte wangen. En ik besef me plots hoeveel ik van hem houd. De laatste jaren is onze band verslechterd. Toen we jonger waren, waren we heel close, maar op een of andere manier is het de laatste jaren verslechterd.

Ik haal diep adem en aai over zijn knie. 'Ik ben zo blij dat je me dit verteld, grote broer. En ik snap wat je bedoeld. Ze hebben onze harten in handen, is het niet?' 

'Ja!' Zegt Aaron, terwijl hij zijn hand op de mijne legt. 'Je mist je hart, hij heeft het meegenomen. Je hebt het bij hem achter gelaten. En wie ben ik, om te zeggen dat je het niet mag gaan halen?' 

'Achter mijn hart aangaan?' 

'Ik probeer het, al heel lang. Schrijf hem brieven, probeer hem te bellen. Ik zoek mijn hart, Brooke. Ik adviseer jou hetzelfde te doen. Als je nu nog steeds aan hem denkt, als je zijn lippen nog op de jouwe voelt en zijn armen om je heen. Dan moet je je hart gaan halen.' 

Samen staan we op, hij vertrekt naar zijn kamer na nog een laatste knuffel en ik trek mijn pyjama aan. Als ik eenmaal in bed lig val ik direct in slaap.

En zo goed heb ik in lange tijd niet geslapen.

Hee lieve mensen, dit is een extra lang hoofdstuk om het echte begin van deel 2 te vieren! Hoe is jullie dag? Voel je vrij foutjes te verbeteren :)

Heel veel liefs xxx