𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
maandag ochtend
pov Brooke
Ik lig al de hele dag wakker in het veel te grote bed te draaien als Lianne binnenkomt. Ze heeft een enorme zak bij zich. Ondanks mijn stemming en de woorden van de koningin, moet ik er om lachen.
'Je lijkt de kerstman wel.' Zeg ik mompelend terwijl Lianne de gordijnen open trekt. 'Met die zak en zo.'
'Nou,' zegt Lianne wanneer ze zich omdraait. Ik zie lichtjes in haar ogen. O, jee. Die twinkeling krijgt ze alleen maar als ze iets voor me in petto heeft waarvan ze weet dat ik het afschuwelijk ga vinden. 'Dit is veel beter!' De vrouw van in de veertig springt nog net niet op en neer als ze de zak open ritst.
Ze haalt er een groot licht blauw gevaarte uit. 'O, God sta me bij. Absoluut niet, Lianne.' Zeg ik wanneer ze de jurk op het bed drapeert, half over me heen.
Het is een jurk met een wijde hals en als ik niet zou weten dat ik hem aan zou moeten trekken, zou ik hem nog mooi vinden ook.
Maar ik moet hem wel aan.
Dus vind ik hem bepaald niet fraai.
'Nou, kom op. Opstaan.' Lianne drentelt om het bed heen en rukt het deken weg.
Ik sla verschrikt mijn armen om mijn bovenlichaam. Ik ben nog steeds niet helemaal gewent aan het gebrek aan privacy dat ik hier heb. 'Jemig, Lianne!'
Lianne is even stil en terwijl er een schaduw over haar gezicht trekt knippert ze woest met haar ogen. De lichtjes die er net nog in te zien waren, zijn verdwenen. 'We gaan je missen, Brooke.' Ze wijst naar de jurk. 'We gaan er voor zorgen dat je in stijl vertrekt. Ik spreek voor iedereen wanneer ik zeg dat we je nooit zullen vergeten.'
Ze snift even. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik had gehoopt dat ze het nog niet gehoord had, dat ik gewoon stilletjes zou kunnen vertrekken. Maar dat kan ik niet. Zeker niet nu ik die grote blauwe zijdenstoflap met een ton tule aan moet.
'Kan ik niet gewoon een spijkerbroek aan?' Ik gebaar naar mijn koffer. Die koffer is amper open geweest sinds ik hier aan ben gekomen. Ik heb alleen maar jurken van het paleis gedragen, en ik ben hier amper een week geweest.
'Nee,' zegt Lianne resoluut. 'Hij zal je prachtig staan.'
Ik zucht. Amper een week geleden kwam ik hier aan, met de gedachte dat ik Henry terug zou krijgen. Hoewel ik er aardig vaak over gepanikeerd heb, was ik er altijd vrij zeker van dat het wel goed zou komen.
Henry en ik zouden samen eindigen. Punt.
Maar zelfs Henry kan een bevel van zijn koningin niet weigeren, ook al is het zijn moeder. Ik vertrek aan het einde van de morgen, einde discussie.
Henry heeft van alles geprobeerd. En eigenlijk ging ik er vanuit dat ook dit weer goed zou komen. Hij heeft de situatie met Elle opgelost, dan zou hij dit ook wel kunnen, toch?
Helaas niet. En nu sta ik hier op mijn laatste ochtend in dit paleis mezelf in een strakke jurk te duwen. Lianne sjort aan de veters van het korset terwijl ik probeer al het tule de juiste richting in te duwen.
Als ik na ons getrek en geduw in de spiegel kijk zie ik dat Lianne gelijk had. Hij staat echt heel goed. Ondanks dat ben ik toch niet blij dat ik hem aangetrokken heb. Ik had veel liever dit paleis als mezelf verlaten. Nu voelt het als een laatste wanhooppoging om hier thuis te horen.
Iets wat ik dus duidelijk niet doe.
Lianne komt voor me staan en duwt een pluk van mijn haar achter mijn oor. Net zoals Henry al die weken geleden deed. Toen de pers foto's van ons gemaakt had en dit alles in werking gezet is. Dankzij die ene pluk.
En Lianne doet het nu ook. Omdat ik op een of andere manier de vrouw zo ga missen en door dat gebaar, barst ik bijna in tranen uit.
'Och, kom op, meiske.' Zegt Lianne moederend. 'Het komt wel goed, weetje. Hoe graag ik ook gezien had dat je hier zou eindigen, samen met Henry - en ons natuurlijk. Is het misschien wel beter zo. Ze hadden je kapot gemaakt, juffrouw. Er gebeuren dingen in deze familie die het daglicht maar moeilijk kunnen verdragen.'
Ik ben even verward en vraag me af waar ze het over heeft. En heel even schiet Fiona door mijn hoofd. Zou Lianne van haar weten? Maar dan besef ik me dat het er allemaal niet toe doet, ik ga hier toch weg.
Lianne slaat haar armen om me heen.
'Je ziet er prachtig uit, meisje. Het ga je goed.'
Maar het gaat niet goed, denk ik. Niet zonder Henry. Ik zucht nog een keer. Niet huilen nou, zeg ik tegen mezelf. Maar het mocht niet baten. Ik huil tranen met tuiten terwijl Lianne over mijn haren aait.
De jurk is verkreukt en Liannes uniform is nat van de tranen als ik eindelijk klaar ben. Hoewel ik mijn moeder meerdere malen aan de telefoon heb gehad deze week heb ik haar de laatste twee dagen niet meer gesproken. Ik had niet in de gaten dat de moederlijke omhelzing van Lianne precies was wat ik nodig had.
Hee lieve lezer, nieuw hoofdstukje! Hoe is jullie dag?
