Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

deel 2 - hoofdstuk 16

zondag morgen

Ik zit aan mijn jurk te frunniken in het gasten vertrek als ik een korte klop op de deur hoor. Verschrikt kijk ik op, Lianne en Iris zijn net vertrokken, dus zij kunnen het niet zijn, en Henry heeft een bespreking, dus hij kan het ook niet zijn. 

De deur gaat langzaam open. Een zachte stem vraagt: 'Heb je even?' Hoewel de stem zacht en kinderlijk is, straalt ze een bepaalde autoriteit uit waardoor ik haar niet kan weigeren. 

Ik sta op, blijkbaar ziet het meisje achter de deur het ruisen van mijn rokken als antwoord want ze stapt de kamer in en weet haar verbazing niet te verbergen. 'Oh, hemel.' Zegt ze, en ze brengt haar lippen naar haar mond. 'Majesteit zei wel dat je niet, eh, wit was, maar je bent echt een Latina.' Ze spreekt het woord met zoveel nieuwsgierigheid uit dat ik er bijna om moet glimlachen. Bijna. 

Want bovenal voel ik walging, waarom zijn al deze mensen zo? En ik voel twijfel, had ik hier wel heen moeten komen? Had ik niet gewoon door moeten gaan met mijn leven en Henry moeten vergeten? 

'Sorry,' zegt het meisje. 'Ik wilde niet- ik eh, echt. Geloof me, ik ben niet zo ruimdenkend opgevoed.' Ze word donkerrood en ik geloof haar, en toch blijf ik boos. Tuurlijk, denk ik, schuif het maar weer af op je ouders. 

'Ik ben Elle Adeline van Dalenberg Andersen.' Ze stapt met uitgestoken hand naar voren. 

Maar ik ben te verbaast om hem te schudden, en ook een beetje verontwaardigd. 'Jij bent de Hertogin met wie Henry moet trouwen.' Stoot ik uit. 

Het meisje - Elle - blijft abrupt staan en nu is het mijn beurt om te blozen. 

Elle knikt langzaam. 'Ja, ik had gehoopt dat ik het je zelf kon vertellen. Maar blijkbaar is het al verteld.' Ze lijkt naar woorden te zoeken, dus ik zeg niks. 'Daarvoor ben ik hier eigenlijk.'

Ik bekijk Elle eens goed, ze lijkt niet ouder dan vijftien en haar blonde haar valt in sluike lokken langs haar gezicht af. Ze frunnikt aan de ring om haar smalle ringvinger en het haar jurk lijkt haar te dragen in plaats van andersom. 

Ze kijkt naar me op, en plotseling lijkt haar gezicht wel 100 jaar ouders. 'Jij bent mijn enige hoop.' Haar ogen beginnen te glanzen. 'Het spijt me zo dat ik dat net zei, dat floepte eruit en - o lieve God - ik ben ook zo nerveus en-' 

Ik zet een stap naar haar toe. 'Elle, kom op.' De jonge hertogin ziet eruit alsof ze ieder moment in kan storten. 

Toen ik voor het eerst van Elle hoorde dacht ik dat het een statige, zelfverzekerde bitch zou zijn. Dit tengere, schutere meisje is wel het laatste wat ik verwacht had. Ze is in ieder geval absoluut niet wat Iris beschreef.

De tranen lopen nu echt over haar wangen en als ik haar langzaam naar het bankje midden in het vertrek leid lijkt ze er als een vaatdoek op in elkaar te zakken. 

'Ik heb jouw hulp nodig.' Zegt ze, wanneer ze hulpeloos naar me opkijkt. 'Ik wil niet met hem trouwen. Ik ken hem niet eens.' Ze veegt verwoed haar tranen weg. 'Alsjeblieft.' 

Ik ga naast haar op het bankje zitten, maar weet mezelf moeilijk een houding aan te meten. 

Elle probeert zichzelf te fatsoeneren en veegt nogmaals over haar wangen, snift een paar keer en legt de rok van haar tot op de knieën komende cocktail jurk goed. Als ze weer praat straalt haar stem diezelfde autoriteit weer uit. 'Ik wil niet met hem trouwen,' ze kijkt me aan, met droge ogen. 'Begrijp me niet verkeerd, ik had het slechter kunnen treffen hoor, Henry is een goede jongen. Maar niet mijn jongen, begrijp je. Ik ben pas zestien, ik wil uitgaan, met allerlei jongens zoenen,' ze stoot een schamper lachje uit. 'Ik wil niet met kroonprinsen trouwen. Ik wil niet eens koningin worden!' 

Ik schuif een stukje van haar weg, zodat ik haar aan kan kijken. 'Wie zegt dat je met hem moet trouwen?' 

Ze kijkt me aan, met grote, kinderlijke ogen. 'Mathilde,' de autoriteit die net nog in haar stem zat is op slag verdwenen. 'Dat zegt de koningin. Of eigenlijk de oude koningin.' Verbeterd ze zich snel. 

Ze bedoeld de oma van Henry. Die ouwe tang houd niet alleen haar eigen familie onder de duim, nee, ze houd de hele adel van Denemarken onder de duim. 

'Luister,' begin ik. 'We gaan ervoor zorgen dat je niet met hem hoeft te trouwen. Ik ga niet liegen, dit doe ik ik ook een beetje voor mezelf, je begrijpt dat ik eerst gruwelijk kwaad op je was, ik ben tenslotte tot over mijn oren verlieft op Henry, maar ik wil je helpen. Heel graag zelfs. Maar daarvoor moeten we met een plan de campagne komen.'

Elle kijkt me nog eens met grote ogen aan. 'Je helpt me?' 

Ik knik. 'Ik geloof het wel, hertoginnetje.' Ik heb de onverklaarbare neiging voor dit meisje te zorgen alsof ze mijn zusje is en ik heb geen idee waar dat vandaan komt. 

Ze staat op. 'Zal ik vanmiddag weer hierheen komen?' 

Ik knik met een glimlachje en kijk haar na. Ze loopt de deur uit. 'Hoogheid,' zegt ze zachtjes. 

Nog geen seconde laten staat Henry tegen mijn deurpost geleund. 'Dus jij bent tot over je oren verlieft op mij?' Zegt hij met een scheef lachje.

Ik laat mijn hoofd in mijn handen zoeken. 'Hewb jwe staawn awfluiwsteren?' Brom ik in mijn handen. 

Maar mijn kroonprins lacht alleen maar en zakt naast me, slaat zijn arm om me heen. 'Zal ik eens een geheimpje verklappen?' 

Mijn gezicht is nog steeds bloedheet. 'Nwou?' 

Hij buigt zich voorover en ik voel zijn warme adem bij mijn oor. 'Ik ook op jou.' 

Lieve mensen, ja hoor, nieuw hoofdstukje! Hoe is jullie dag? 

Heel veel liefs xxx