𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
vrijdag ochtend - (TW) er zit een paniek aanval in dit hoofdstuk
Ik kijk in de spiegel en twee grote bruine ogen staren terug. Mijn haar is nat van de douche en mijn oogleden nog opgezwollen van de slaap. Ik droog mijn haren met een katoenen T-shirt om pluis te voorkomen, maar zoals altijd zal mijn haar er toch wel weer als een grote pluizenbol uitzien.
Sinds Henry weg is ben ik onzeker over alles. Ik bestudeer mijn wenkbrauwen in de spiegel en bedenk dat ik ze nodig eens moet epileren. Ik rommel in de la opzoek naar een pincet, maar vind iets anders.
Lieve Brooke, jij bent echt het beste wat me is overkomen. En soms ben ik zo bang dat mijn liefde je afschrikt, dat ik te veel ben. Maar ik wil je nooit meer kwijt.
Ik druk het briefje samen tot een prop en kijk nogmaals in de beslagen spiegel. Ik adem diep in en tuit mijn lippen, dan knipper ik een paar keer met mijn ogen en probeer kalm te worden. Maar ik voel hem al aankomen. Paniekaanvallen komen bij mij nooit onverwachts opzetten.
Nee, ze komen op momenten dat je ze absoluut niet wilt hebben. Zoals nu, als je in alleen je ondergoed in de badkamer staat te bibberen. En als dat bibberen dan veranderd in trillen en je ademhaling versneld weet je zeker dat het menens is.
Ik zak op de koude badkamer vloer en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Maar mijn hoofd tolt, ik zie vlekken voor mijn ogen en mijn nagels krassen over de vloer.
'Waarom ging je weg?' Ik bijt op mijn lip om een schreeuw binnen te houden. Waarom doe je zo? Probeer ik mezelf streng toe te spreken. Je hebt die jongen verdomme een maand gekend, get over it!
Maar het werkt niet, en van zo hard zijn voor mezelf wordt de paniek alleen maar erger. De tranen lopen intussen over mijn wangen en ik probeer op te staan en naar de wasbak te strompelen. Maar het mislukt. En goed ook.
---
Ik word wakker in mijn bed met mijn moeder naast me. Ze leest een tijdschrift. Ik knipper loom met mijn ogen en mijn handpalmen doen plotseling pijn. En stekende pijn schiet door mijn handen heen en ik haal er een onder het dekbed vandaan.
In mijn handen staan 3 kleine halve maantjes, tussen mijn wijsvinger en middelvinger is een propje papier geklemd. Ik probeer mijn andere hand ook onder het dekbed vandaan te halen maar mijn moeder is me voor.
'Lieverd, je bent wakker.' Haar slanke vingers klemmen zich om mijn pols. Haar woorden zijn vriendelijk, maar haar toon schrikt me af.
'Wat- wat is er gebeurd?' Ik probeer mijn hoofd op te tillen maar zachtjes drukt ze mijn hoofd terug in het kussen. 'Mam?' Mijn stem kraakt een beetje en de stekende pijn in mijn hoofd word erger.
'Brooke.' Begint mijn moeder, de geïrriteerde toon in haar stem is nu duidelijk te horen. 'Ik denk dat het tijd word dat je hem vergeet, dat je je over hem heen zet.' Ze bijt op haar onderlip en probeert duidelijk mijn reactie te pijlen, maar ik doe mijn best om mijn gezicht vlak te houden. 'Ik snap dat het moeilijk is, maar je moet door, Brooke.'
Mijn moeder is echt een hele lieve vrouw, maar ik heb haar liefde altijd een beetje zakelijk gevonden. Alsof het iets was wat ze moest doen, niet wat ze wilde. Ze is heel praktisch ingesteld. Ze heeft een doel, ze maakt een plan en ze voert dat plan uit. Punt uit.
Zo heeft ze mij ook willen opvoeden, maar dat is flink mislukt. Ik ben gevoelig, blijf hangen in het verleden en pieker eindeloos lang over de toekomst. En ik kan me absoluut niet over iemand heen zetten.
'Mam,' begint ik, terwijl ik met mijn vrije hand over mijn voorhoofd wrijf.
'Nee, Brooke. Je hebt verdomme een hersenschudding door dat stomme briefje van hem. Je vergeet hem, zet je over hem heen. Hier is geen discussie over mogelijk. Je hebt dingen te doen, liefje.'
Daar heb je hem. Liefje. Dat zegt ze altijd als ze ziet dat ik boos word, dan wil ze me kalmeren. Maar vandaag lukt het haar niet.
'Mam. Waarom kan ik nou nooit iets op mijn eigen tijd doen? Waarom moet jij altijd alles voor mij bepalen!?' Mijn uitval doet mijn hoofd bonken en met een van de pijn vertrokken gezicht wacht ik haar reactie af.
Heel langzaam staat ze op en legt het tijdschrift op mijn bureau. 'Je maakt jezelf kapot, Brooke.'
De deur valt achter haar dicht. En ik blijf alleen achter, met een bonkend hoofd, hangend in het verleden en piekerend over de toekomst.
Hee lieve mensen, ik wilde ook iets over paniekaanvallen en mentale gezondheid in dit boek verwerken. Hopelijk vinden jullie het goedgeschreven zo. Ik weet niet of er een tw bij moet. Vertel het me alsjeblieft. Hoe is jullie dag trouwens?
