𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
zaterdag morgen
Ik draai me abrupt om en loop in de richting van de grote hal. Nope, gaan we niet doen dit. Ik ga hem gewoon zo veel mogelijk ontlopen en niet nog een keer mijn hart laten breken.
Dus laat ik Henry enigszins verbouwereerd achter en stamp ik in de richting van - hopelijk - de ontbijt zaal.
Aan zijn voetstappen te horen komt hij achter me aan. 'Waar ga je heen?'
Ik draai me niet om. 'Ontbijten,' brom ik. Ik wil niet met hem praten, maar op een of andere achterlijke manier lukt het me niet hem te negeren.
Hij wil mijn onderarm vastpakken, maar ruw trek ik hem weg en draai me om. 'Laat me met rust, oké? Ik wil niets meer met je te maken hebben,' het doet me bijna fysiek pijn dat te zeggen, maar een gebroken hart zal me nog veel meer pijn doen.
Even schittert er iets in zijn ogen. 'Ik wilde alleen maar zeggen dat de eetzaal de andere kant op is.' Zegt hij, daarna propt hij zijn handen in zijn zakken en draait zich met een ruk om.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De eetzaal is bijna een replica van die in Denemarken. Alleen is deze twee keer zo hoog. Ik vraag me af hoe het zou klinken als ik hier 'echo!' zou roepen.
Ik probeer het maar niet.
Henry en Noah zitten al aan tafel en ook Margje knabbelt aan een scone. Ik ga naast Margje zitten en probeer me niet al te ongemakkelijk te voelen.
Net zoals in Denemarken hoor ik hier niet. Ik hoor nu in een gammele lift te staan op weg naar het buffet in het budget-hotel dat ik had geboekt.
Ik hoor hier niet, ik hoor geen scones met jam te moeten eten. En ik hoor al helemaal niet met Henry in een ruimte te moeten zijn.
'Goed geslapen, kind?' Margje legt een scone op het bord voor me.
Ik knikt zwakjes. Het is leugen, maar Margje pikt het en ze legt nog een scone en wat fruit op haar eigen bord. Henry en Noah zijn in een gesprek verwikkeld en ze besteden geen aandacht aan me.
Maar dan komt Marcus binnen, en hij schrikt zichtbaar van mijn aanwezigheid. Hij knikt ongemakkelijk naar me en gaat in de hoek van de hal staan. Zoals altijd op de wacht. Nog geen minuut later voegt Noah zich bij hem en zitten alleen nog Margje, ik en Henry aan tafel.
Margje heeft het knikje van Marcus gezien. 'Ken je die lijfwacht, kind?' Margje heeft haar scone neergelegd en kijkt me verwachtingsvol aan.
Ik veronderstel dat roddelbladen lezen onder de elite als vulgair wordt beschouwt dus ga ik ervan uit dat lady Margaret niets weet over de korte relatie die ik en Henry hebben gehad.
Dus schud ik mijn hoofd. 'Dat deed hij vast uit beleefdheid. Ik heb nog nooit iets met het Deense koningshuis te maken gehad.' Ik glimlach beleefd naar haar en neem een hap van mijn scone terwijl ik bewust niet op Henry let.
'Aha,' Margje glimlacht terug, eet haar scone in een hap op en staat daarna op, een lakei trekt haar stoel naar achteren en buigt zijn hoofd voor haar. 'Jammer,' zegt ze, als ze al bijna bij de grote deuren is. 'Mijn dochter werkt voor hen en ze zegt dat jij en Henry een uitstekend stel waren.'
Ik ben te verbouwereerd om te vragen wie haar dochter dan is. Heel langzaam sijpelt het besef binnen. Lady Margaret wist precies wie ik was toen ze me op die boot ontmoette, en ze weet ook van mijn geschiedenis met het Deense koningshuis.
Hoe dankbaar ik Margje ook ben, ik kan het niet laten om ook een beetje verontwaardigd te zijn. Ze heeft me erin geluisd.
En ik weet niet of ik daar boos om moet zijn. Of juist blij.
