𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Het vliegtuig stijgt veel te snel. Ik grijp de armleuning van mijn - uiteraard businessclass - stoel vast en kijkt met een schuin oog naar Aubrey. Mijn beste vriendin lijkt nergens last van te hebben.
Mijn moeite met vliegen op het moment komt niet zo zeer voort uit het feit dat we kilometers hoog in de lucht zitten, maar meer uit de gedachte aan Henry. Hoe sneller we daar zijn, hoe sneller ik de jongen van wie ik houd onder ogen moet komen, hoe sneller ik hem moet uitleggen waarom ik halsoverkop Engeland ben uit gevlucht en hoe sneller ik moet gaan beseffen dat hij me niet meer terug zal willen.
Op een of andere manier ben ik er heilig van overtuigd dat deze hele misse 'get our man back' - zoals Aub het noemt - zal eindigen in een grote ramp. Vlak voor we gingen boarden sloeg de angst toe en hij is sindsdien niet meer weggegaan.
'Wat zit je te malen?' Aubs stem haalt me uit mijn gedachten.
Ik doe het schotje dat tussen onze stoelen zit verder naar beneden en ik kijk haar schuin van opzij aan. 'Ik denk aan dadelijk,' is mijn cryptische antwoord.
Aubrey kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ik weet dat het eng is, Brooke, maar je bent al 2 jaar ongelukkig-' ik wil haar onderbreken en zeggen dat dat niet waar is, maar ze steekt haar vinger naar me op. 'Nee, nou niet ontkennen. Je mist hem, ontzettend veel. Want je houd van hem. En ik kan niet geloven dat ik deze speech nou al voor de derde keer moet geven, maar jij en hij, jullie horen bij elkaar. Als er iemand op deze planeer voor elkaar gemaakt is, dan zijn jullie 2 het wel.'
Ik plof terug tegen de rugleuning van de luxe stoel aan.
'En nou geen commentaar meer, jij en hij, dat is het enige wat telt. Dus niet morren. We go get our man back,' halverwege Aubreys zin schuif ik het schotje weer omhoog, maar ik kan niet ontkennen dat er zich een grote glimlach op mijn gezicht heeft ontwikkelt.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het vliegtuig daalt niet te snel, en op een of andere manier heeft Aubs speech ervoor gezorgd dat het toestel eerder te langzaam daalt. Als zijn wielen eindelijk de lange landingsbaan raken sta ik bijna te springen van opwinding. Hoe het ook afloopt, ik zal Henry weer zien.
En hoewel mijn gevoelens de hele tijd heen en weer springen en totaal niet matchen met mijn gezonde verstand, ben ik van een ding zeker. De liefde die ik voor de Deense kroonprins voel is in die 2 jaar zonder elkaar absoluut niet afgezwakt.
Ik kijk uit het raam en zie het landschap dat ik 2 jaar geleden geleden halsoverkop heb moeten achter laten en voel een steekje pijn. Ze wilden me hier niet hebben, Henry's grootmoeder wilde me hier niet hebben. Ik hoorde hier niet, ik hoor hier nog steeds niet.
Dus waarom trekt het me zo aan? Waarom wil ik hier mijn voeten in de aarde steken en mijn armen om een jongen heen slaan en nooit meer vertrekken?
Ik hoor hier niet, en toch wil ik er zijn.
Hee lieve mensen, aaah, it's almost happening. De hereniging! Brooke and Henry are back in the game, I missed them!
