Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

deel 2 - hoofdstuk 17

zondag middag

Henry is de hele ochtend op mijn kamer gebleven. 

'Heb je dan geen besprekingen, ofzo?' Had ik gevraagd. 

Waarop hij, lachend en met een tikje op mijn neus, had geantwoord: 'Wil je me weg hebben ofzo?' 

Ik had me in zijn armen genesteld en gemompeld: 'Mooi niet.' 

En heel even voelde het weer als die eerste week samen, wat ondertussen alweer als een eeuwigheid geleden voelt. 

Totdat er iemand op de deur had geklopt, Henry was opgesprongen en zijn pak had gefatsoeneerd. Maar toen hij doorhad dat het Lianne met onze lunch was, trok hij me weer naar zich toe. 

'Uw grootmoeder vraagt zich af waar u bent, hoogheid.' Zegt Lianne met een blik op Henry. 

Hij kijkt me even aan en veegt een pluk haar weg. 'Zeg maar tegen haar dat ik nog met papieren bezig ben.' Hij kijkt Lianne aan. 'In de bibliotheek, dat ouwe kreng weigert in de bibliotheek te komen.' 

Lianne lijkt een beetje te schrikken van zijn taal gebruikt, maar knikt dan. 'Heel goed, hoogheid, heel goed.' Ze maakt een reverence, wijst naar het dienblad vol lekkere broodjes en andere zoetigheden en verlaat daarna de kamer. 

Ik grinnik. 'Waarom komt de prinses nooit in de bibliotheek?' 

'Ze heeft een pest hekel aan lezen. Ze wil het niet toegeven, maar ze laat alle belangrijke documenten door een lakei doorspitten en ze leest alleen de achterflappen van literatuur, zo kan ze doen alsof ze die gelezen heeft.' Hij lacht een scheef lachje. 'De bieb is wel de laatste plek waar ze graag komt.' 

Ik knik en knabbel aan een broodje met ham en kaas. Ik doe mijn ogen dicht. Waarom lijkt alles hier 10 keer beter dan thuis te smaken. 

Naast me neem ook Henry een grote hap van zijn broodje. 'Is het lekker?' Vraag ik. 

Hij glimlacht. 'Niet zo lekker als het uitzicht.' Zegt hij, terwijl hij op mijn neus tikt.

Ik maak kots geluiden, maar ondertussen zwelt mijn hart op. 'Slijmbal.' 

-

Nog geen uur later zit Elle weer in het vertrekt. 

'Mijn ouders en Henry's groot moeder zien ons huwelijk als onvermijdbaar. Mijn ouders zijn niet heel belangrijk, ze zijn tweederangs adel als het ware. Mijn overgrootmoeder was aangetrouwde adel, wat betekend dat haar zoon weer halve adel was en mijn vader nog maar kwart adel. En dat heeft weer geleid tot het feit dat ik een halve procent adel ben.' 

Ik kijk haar alleen maar aan. 'Oké, maar waarom willen je ouders dan dat je met Henry trouwt. En waarom wil zijn oma dat?' zeg ik met een blik op Elles ernstige, maar jonge gezicht. 

'Zo kan de koninklijke familie zeggen dat ze om het volk geeft, Henry is immers getrouwd met een gewone meid.' Bij de laatste woorden maakt ze haakje met haar vingers. 'En mijn ouders willen dat ik met hem trouw, zo worden we allemaal weer van hoge adel, in plaats van halve adel. Wat in feite gewoon helemaal geen adel is.' Bromt ze erachter aan. 

Ik ben verbaast. 'Maar waarom trouwt Henry dat niet met een echte gewone meid. Iemand die echt tot het volk behoord, bedoel ik.' 

'Omdat ze mij al mijn hele leven kennen. Hoewel ik en Henry elkaar pas een paar weken kennen, heeft de koninklijke familie al sinds mijn geboorte het vizier op mij staan. Ik weet al heel lang dat ik uiteindelijk uitgehuwelijkt zal worden, maar nu het zo ver is besef ik me dat dit echt wel het laatste is wat ik wil.' 

'Ik begrijp het,' zeg ik, hoewel ik echt niet weet hoe het voelt om uitgehuwelijkt te worden weet ik wel hoe het voelt als er iets van je verwacht word wat je eigenlijk helemaal niet wil. Zo verwachten mijn ouders dat ik advocaat word, maar eigenlijk zie ik daar als een blok tegenop. 

Henry komt de kamer in gestormd. Zijn haar zit verwaaid, alsof hij gerent heeft. 'Ik heb het, de maas in de wet. Je bent minderjarig wat betekend dat je nog schoolplicht hebt.'

Elle en ik kijken hem allebei aan alsof hij zojuist een konijn uit een hoed getoverd heeft. 

'Wat?' is mijn briljante antwoord. 

'We kunnen je naar Tertia sturen!' Henry's wangen zijn rood van zijn blijheid. 'Dat is het! Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb, zeg.'

Naast me klapt Elle in haar handen. 'Dan kan ik hier weer weg. Begrijp me niet verkeerd hoor, maar ik vind de docent hier in de paleis echt een engerd.' 

Henry knikt opgewonden. 'Jemig, dat is het!' 

'Hé,' zeg ik, niet begrijpend. 'Jullie moeten me even wat uitleggen hoor, wat is Tertia en waarom is het de oplossing?'

Henry komt aan mijn andere kant zitten. 'Tertia is een school voor royals, adel en vooral hele rijke mensen. Het is een kostschool, je woont op de campus en bent compleet afgesloten van de wereld. En aangezien Elle pas 16 is, en dus nog leerplichtig is, kunnen we haar verplichten daar naar toe te gaan.' Hij maakt haakjes met zijn vingers bij het woord verplichten. 

'Ja,' gaat Elle verder. 'Dan hoef ik niet met hem te trouwen, kan ik gewoon 16 jaar zijn en krijgen jullie je lang en gelukkig.' Elle is duidelijk in haar nopjes. 

Maar mij is het allemaal nog niet duidelijk. 'Maar wie kan haar dan verplichten. Hoe zorgen we ervoor dat het hele huwelijk van de baan is.' 

Henry kijkt naar de grond. 'Luister, ik ga nu iets zeggen wat je niet leuk gaat vinden.' 

O, jee, ik slik 'Nou, oké, kom maar op.' 

'Elle is lid van het koningshuis doormiddel van haar adellijke titel, hoewel ze niet veel blauw bloed in zich heeft is ze nog steeds lid van de Deense adel. Wat betekend dat ik - en de rest van mijn familie - haar naar Tertia kan sturen. En omdat ze wettelijk verplicht is nog naar school te gaan - hier doet ze dat met meneer Bergen, inderdaad echt een engerd - kan ik haar volgens de Deense wet naar Tertia sturen zonder dat een van ons daar problemen mee krijgt.' Zegt hij triomfantelijk. 'Ja, onze families zullen een tijdje een hekel aan mij hebben, maar dat ben ik op zich gewent.'

'Klinkt als een waterdicht plan!' Elle heft haar hand op en Henry kletst er zijn handpalm tegenaan. 

'Ik zal vanavond nog alles in werking zetten, morgen zit jij in de auto op weg naar Tertia.' 

Elle verlaat de kamer opgewonden. 'Ik ga pakken. Weet je zeker dat dit lukt?'

Henry knikt glimlachend. Elle doet de deur achter zich dicht en Henry en ik zijn weer alleen in de kamer.

'Wow,' zeg ik verbluft. 'Ik heb het gevoel dat je zojuist in een keer al onze problemen hebt opgelost.'

Henry bijt op zijn lip en omdat hij te lang stil blijft kijk ik hem aan. 'Wat?'

'We hebben nog een probleem.' Zegt hij langzaam.

'Wat?' Zeg ik nog een keer. 

'Grootmoeder wil ons spreken.'

Ja, lieve mensen, nieuw hoofdstuk! Voel je vrij foutjes te verbeteren. 

Heel veel liefs xxx