Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

deel 3 - hoofdstuk 22

middernacht 

Het bordje is onmiskenbaar. Met grote zwarte letters staat 'Florez' op een wit bordje met een gouden randje geschreven. Tot mijn geluk wordt het bordje vast gehouden door een grote man die ik al langer dan me lief is niet meer heb gezien. 

Ik denk niet na en sprint op hem af. Onhandig vangt de grote lijfwacht me op en laat het bordje zakken. Met een arm houd hij me vast en met de andere probeert hij me onbeholpen van zich af te duwen. Marcus heeft het niet zo op intimiteit. 

Maar toch glimlacht hij. De brede, stoere man glimlacht van oor tot oor. 'Eindelijk, hij heeft je harder nodig dan ooit,' hoor ik hem mompelen. Of volgens mij zegt hij dat, want precies op dat moment wordt zijn stemgeluid overtroffen door een gil van Aubrey. 

Als ik opkijk zie ik dat zij in de armen van een andere lijfwacht ligt. Noah heeft zijn sterke armen om mijn frêle beste vriendin heen geslagen en ze verdwijnt bijna in zijn greep. Hij stopt zijn neus in haar haren en ik moet wegkijken, zo intiem voelt het. 

Marcus leid me naar de grote zwarte SUV - uiteraard hoeven we niet langs de douane. Bij diezelfde zwarte auto staat een welbekend figuur op me te wachten. 

'Margaret,' ik laat me door Margje omhelzen. 

'God, kind, ik ben blij dat je er bent. Ik moet zeggen: ik had zo mijn twijfels. Je leek oprecht kapot te gaan, daar in Engeland. Maar toen besefte ik me dat liefde alles overwint - ach, wat loop ik ook te bazelen.' De hertogin trekt het portier open en gebaart dat ik in moet stappen. 'Hup, het is al laat, erin.' 

Als ik zit zie ik dat Aubrey en Noah als op de bank achter ons zitten en niet van elkaar af kunnen blijven. Margje schuift naast me en ik bedenk me dat als deze hele trip in het honderd loopt Aubrey in ieder geval gelukkig is. 

Ik word wakker in een luxe hotelsuite. Vannacht heeft Margje me hier naar toe gedirigeerd en heeft Marcus Noah een nacht vrij gegeven. Wat hij beter niet had kunnen doen wat de wanden van dit hotel zijn niet zo heel dik. 

Of wel, want als ik de gelukzalige gloed op Aubs gezicht zie besef ik me dat ik niet de enige ben die de afgelopen 2 jaar haar lief heeft moeten missen. 

Terwijl we met z'n drieën naar de ontbijtzaal lopen voegt Marcus zich bij ons. Hij is druk in zijn oortje aan het mompelen en tussen zijn wenkbrauwen bevind zich een zorgelijke frons. 

Heel even slaat de paniek toe als ik denk aan wat er vandaag te gebeuren staat, maar dan voegt ook Margje zich bij ons en als ze in mijn hand knijpt besef ik me dat het goed komt, wat er vandaag ook gebeurt. 

Marcus gaat bij de deur staan en Noah blijft bij hem, maar niet voor hij Aubrey gezoend heeft en speels aan haar haar getrokken heeft. Ik glimlach bij de aanblik van de slappe lach van mijn beste vriendin, zeker als haar geschater nog erger wordt wanneer Noah haar op haar achterwerk slaat. 

Giechelend loopt ze samen met mij naar de tafel waar Margje als plaats heeft genomen. De hertogin kijkt naar ons en schud glimlachend haar hoofd. 'Meisjes, meisjes,' zegt ze alleen maar. 

We bestellen ons eten en ik stop net een aardbei in mijn mond als mijn handen weer klam worden. Verdorie, waarom doe ik dit in Godsnaam? 

Het is nooit een goed teken als je herhaaldelijk waarom doe ik dit? aan jezelf blijft vragen. Dat betekend dat je ofwel gek bent geworden, ofwel op het punt staat iets te doen wat je dus echt niet moet doen. 

Ik geloof dat ik momenteel in de laatste categorie val. 

Het is allemaal zo snel gegaan. Zo snel dat ik niet veel tijd heb gehad om na te denken over wat ik op het punt sta te doen. Ik ga namelijk een vergadering bij wonen van mensen waar ik niet bij pas, in een land waar ik niet bij hoor met een kroonprinses die me haat en een prins waarmee ik een nogal ingewikkelde liefdesrelatie heb. 

Nogmaals: waarom doe ik dit?

Hee lieve mensen. Volgens mij zeg ik echt al 3 hoofdstukken lang dat er Brooke en Henry momenten aankomen, en dat komt maar niet. Maar het komt er echt bijna aan, beloofd! *doet pinky promise*

Heel veel liefs xxx