𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
zaterdag middag
Ik heb al de hele dag geen woord getypt in het blanco worddocument en gefrustreerd klap ik mijn laptop dicht en prop de koud geworden tosti van de lunch in twee happen naar binnen.
Dan laat ik me languit op mijn bed vallen.
'Ach, schei toch uit,' zeg ik tegen het beeld in de hoek. Ik sta op en ruk de sprei van het bed, vervolgens drapeer ik datzelfde geruite kleed over het beeld van ongetwijfeld een of andere George de 469e.
Hopelijk vind George het niet erg.
Ik laat me weer achterover op het inmiddels sprei-loze bed vallen en ben blij dat ik de starende ogen van George niet meer in de mijne voel prikken.
En toch heb ik het gevoel dat ik nog steeds bekeken word, dat gevoel word bevestigd na een zachte klop op de deur.
Ik kom omhoog van het bed om de deur open te maken, maar de lakei op de gang is me voor en de deur zwaait open voor ik ook maar van het bed heb kunnen opstaan.
Margje komt binnen, met achter haar aan...'Elle?'
Het jonge meisje is in de afgelopen twee jaar uitgegroeid tot een prachtige vrouw. Maar nog steeds herken ik haar. Ze buigt haar hoofd en stukje en glimlacht dan naar me.
'Wat doe jij hier in Godsnaam?' Ik ben ondertussen rechtop gaan zitten en hoop van harte dat ze niet zien dat ik George heb verstopt onder een geruite sprei.
De jonge vrouw leunt tegen de open-haart. 'Margje is m'n oma,' zegt ze. En ze wijst met haar duim naar lady Margaret, die nog steeds bij de deur staat.
'Is lady Margaret geen familie van Henry?' flap ik eruit. Elle knikt een beetje halfslachtig en verbaast. 'Jezus,' zeg ik 'het is echt allemaal inteelt bij jullie royals, niet?' Ik sla mijn hand voor mijn mond. Mijn manieren zijn er de afgelopen twee jaar duidelijk niet beter opgeworden.
Tot mijn verbazing begint Elle te lachen. 'Waarom denk je anders dat we allemaal zo verknipt zijn? Er moet wel iets mis zijn gegaan bij onze genen.'
Ik kijk bewonderd toe hoe Elles lichaam door de kamer beweegt. In tegenstelling tot adel als Emily, is Elle niet graatmager. Haar lichaam is vol en haar rondingen zijn prachtig, haar lach is levendig en van het kleine onzekere meisje dat we twee jaar geleden naar Tertia hebben gestuurd is niets meer over.
Ik lach een beetje voorzichtig terug. Wat komen ze hier in vredesnaam doen?
Margje gaat zitten op de sofa in de hoek en kruist haar benen bij de enkels, zoals het een echte royal betaamt. Ze legt haar handen op haar schoot en tuit haar lippen. 'Zo te zien ken je mijn kleindochter al, juffrouw Brooke.'
Ik kijk haar aan. 'Oh, ja, Elle en ik hebben elkaar twee jaar geleden ontmoet in Denemarken. Maar dat wist u vast al,' ik glimlach 'zoals u ook wist dat Henry en ik elkaar ook al kenden.'
Margje grijnst naar me. 'Ach, je moet me mijn interesse in de roddelbladen maar vergeven.' Ze word weer serieus. 'Henry kwam naar me toe.'
Opeens ben ik bijzonder geïnteresseerd in de bedekte George in de hoek. Elle lijkt de verandering in mijn stemming op te merken en glimlacht naar me voordat ze in de brede vensterbank gaat zitten.
'Met een...' lady Margaret denkt over haar woorden na. 'Met een bijzonder verzoek.'
Ik adem in en probeer heel hard niet te denken aan Henry. Wat moeilijk gaat, want nu Margje zijn naam genoemd heeft, gaan al mijn gedachten over hem.
'Wil je het weten?' Elle staat weer op van de vensterbank en loopt naar haar oma toe.
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Deze hele situatie, opeens in een Engels paleis met een Deense kroonprins en zijn familie die volledig uit neven en nichten die kinderen met elkaar maken bestaat. Nee, ik heb beslist geen flauw idee wat ik zeggen moet.
Margje en Elle vatten het op als een ja en Elle spoort haar oma aan. 'Zeg het dan!'
Lady Margaret glimlacht naar haar kleindochter en kruis haar enkels nogmaals. Ze strijkt haar rok glad. 'Jeffrouw Brooke, Henry heet ons gevraagd of we op dezelfde boot als jou zouden kunnen zitten, en we je konden aanspreken.'
Eerst begrijp ik het niet. 'Huh,' is mijn briljante antwoord.
Elle gaat naast haar oma op de sofa zitten en glimlacht warm naar me. 'Ik weet dat dit allemaal nogal veel is om te verwerken, maar het betekend wel echt dat Henry-'
'Wacht!' ik veer op en begin door de kamer te ijsberen. 'Dus u vond mijn boek niet echt leuk?'
Margje lijkt opgelucht. 'Och, meisje. Als dat is wat je dwars zit...'
'Eh, ja,' ik houd even stil. 'Vond u mijn boek niet echt leuk?' Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en zie tot mijn verontwaardiging dat Margje moeite moet doen om haar lachen in te houden, naast haar doet Elle hetzelfde.
'Tuurlijk wel, lieverd.' Ik knijp mijn ogen nog dichter en ga weer op het bed zitten. En laat me achterover vallen.
'Hallo?' Het gezicht van de zo veranderde Elle verschijnt in mijn blikveld. 'Weet je wel wat dat betekend?'
Ik draai me om en stop mijn hoofd weg in de dekens. 'Nwouw?'
Elle lacht hartelijk. 'Dat hij nog steeds zoveel om je geeft dat hij je al die tijd in de gaten gehouden heeft.'
Mijn lichaam draait zich weer naar haar om. 'Klinkt meer als een stalker.' Maar wel mijn stalker. Mijn hoofd is nu rood als een tomaat, dat weet ik zeker.
