𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
zaterdag morgen
Het is nog geen 4 uur 's ochtends als ik op mijn horloge kijk. Het is zo'n goedkoop ding dat ik voor een tientje bij zo'n goedkope winkel op de kop heb getikt, en toch heb ik hem altijd om.
Dat is niet bijzonder relevant voor de situatie waarin ik me bevind, maar toch.
Ik draai me voorzichtig om in het enorme bed waar Henry me gisterenavond laat naar toe heeft geleid. Ik woel wat in de gladde lakens tot ik me met een zucht terug op het donzen hoofdkussen laat vallen.
Als ik even later stemmen hoor ben ik ervan overtuigd dat ik weer in slaap ben gevallen, dat dit een droom is.
Een erg vreemde droom, dat wel.
'Ik wil dat ze weg word gewerkt.' Het is de stem van een oudere vrouw, niet ver van de slaapkamerdeur verwijderd.
'U kunt niet zomaar iemand wegwerken, moeder.' Een meer heldere stem, van iemand die niet verteerd word door woede, angst en druk. Van iemand die nog niet onder de gruwelen van deze wereld is doorgegaan.
De andere stem klinkt weer, zachter dit maar, maar nog steeds gemeen, met een messcherp randje. 'Ze is afleiding, een moeilijkheid. Miss Elle is degene die we moeten hebben.' De stem is even stil, maar klinkt daarna opeens een stuk harder, alsof ze bijna voor mijn deur staat. 'Ik wil dat de banden tussen onze families beter worden, Catharina. En of jij en je zoon het nou willen, hij trouwt met haar.'
Ik besef vol afgrijzen dat dit de oma van Henry moet zijn. En plots begrijp ik waarom hij geen nee kan zeggen tegen haar. Haar stem is kil, een en al autoriteit. Alsof ze me met 1 woord van haar op mijn knieën kan dwingen.
En plots voel ik me niet meer veilig. De lakens verstikken me en mijn hoofd lijkt in het kussen te verdrinken. Ik trek en draai, maar stop abrupt als de vreemde droom verder gaat.
'Catherine.' De stem van het ouwe kreng dringt door tot op mijn botten. 'Ik weet dat ze hier is, ze loopt rond in dit paleis, bevuilt mijn vloeren, mijn sofa's, mijn kleinzoon.'
'Ze bevuilt helemaal niks, moeder.' De stem van Catherine klinkt niet bang, eerder vermoeid. Alsof ze dit al heel vaak heeft moeten aanhoren.
'Ik dacht dat het klaar was toen ik hem uit dat kikkerlandje weg heb laten halen. Maar dat blijkt toch van niet.' Henry's grootmoeder is even stil. Ik hoor hoe haar voetstappen over de gang schuifelen, en even ben ik bang dat dit geen droom, maar een nachtmerrie is. En dat de grote, boze heks ieder moment mijn kamer binnen kan komen vallen. Maar dat gebeurt niet en ze spreekt verder.
'Catherine, jij hebt dit allemaal gedaan. Jij hebt hen die neprelatie aangeboden-'
'Ik wilde verdomme deze monarchie redden. U doet misschien uw ogen dicht voor de ontevredenheid die heerst, maar ik niet. Een royal wedding was uitstekend geweest.'
Catherine houdt abrupt haar mond na dat ik een kletsend geluid hoor. En nog voor ik me realiseer dat dit een klap met de blote hand was tegen iemands wang, hoor ik het nog een keer.
'Moeder-'
'Je hebt het grondig verpest, jongedame. Ik weet heus wel van de ontevredenheid. Die is alleen maar erger geworden omdat die twee nu uit elkaar zijn.' Ik zie bijna voor me hoe ze haakjes met haar vingers maakt bij die laatste zin, de sarcastische ondertoon is bijtend.
'Jij spreekt de komende tijd niet meer tegen mij. Je zorgt dat je het oplost en anders maak ik alles bekend.' Sist de ex-koningin. 'Ik heb de touwtjes in handen, Catherine. Altijd.'
Met die woorden hoor ik haar weg schrijden. Ik blijf stokstijf liggen in mijn bed en bid dat dit inderdaad alleen maar een droom was.
Hee lieve mensen, hoe is het? Voel je vrij foutjes te verbeteren! Druk ook even op dat sterretje. Word ik blij van :)
