𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
zaterdag ochtend
Als Aaron de kiss and ride parkeerplaats op rijd is het nog rustig op het vliegveld. Het is gelukkig maar kort vliegen naar Denemarken, maar ik kijk niet bepaald uit naar deze vlucht. Hij brengt me dichter bij het onvermijdelijke.
En aan de andere kant ben ik meer opgewonden dan ooit. Ik ga hem weer zien, de jongen die het voor elkaar kreeg al mijn muren neer te slaan en waar ik harder dan ooit voor ben gevallen. Maar zodra ik daar te lang over nadenk slaat de angst toe, mijn handen worden klam en mijn gedachten slaan op hol.
Want wat als hij me zodra ik daar ben me zijn paleis uit schopt, hij verwacht immers Aaron. Nu ik er zo over nadenk, Mandy zal me levend willen villen. Ik schud resoluut mijn hoofd en stap terug de auto in. 'Nee. Nope. Dit is een slecht idee, Aaron.'
Maar mijn broer duwt me zachtjes terug naar buiten. 'Kom op, Bro. Ik zag hoe hij naar je keek, hij wil je echt. Zeker weten.' Aaron kietelt me in mijn zij en ik geef me al gauw gewonnen. Als ik ergens niet tegen kan is het wel kietelen.
Maar het lachen vergaat me zodra ik weer buiten de auto sta. 'Ja,' mok ik tegen Aaron 'Henry misschien wel, maar Mandy zeker niet. En wie weet wat zijn moeder ervan vind dat ik zomaar hun paleis binnen dring.' Mijn ogen worden groot als ik die laatste woorden uitspreek. 'Oh, God, Aaron, stel dat ik hun wet overtreed ofzo. Als ik in de Deense gevangenis beland kom jij me opzoeken en betaal je mijn borg.'
Ik kijk Aaron streng aan. 'Beloof je dat, Aaron?'
Mijn broer kijkt even hoofdschuddend naar me en haalt ten slotte zijn schouders op. 'Beloofd.' Dan wrijft hij even over zijn stoppelbaardje en kijkt door de voorruit, alsof hij iets overpeinst. 'Maar goed, zusje, Henry is de kroonprins, die staat boven de wet. Hij zorgt er wel voor dat je niet in de gevangenis beland.'
'En stel hij doet dat niet, want hij ziet me niet zitten.' De paniek slaat toe en ik sta op het punt weer in de auto te stappen. Maar Aaron trekt de deur dicht en rolt alleen het raampje een stukje naar beneden.
'Als hij dat niet doet kom ik persoonlijk naar zijn kasteel en ram hem in elkaar.'
Ik giechel een beetje te hoog, te nerveus als ik zeg: 'Zitten we in ieder geval samen in de Deense gevangenis.'
Aaron lacht mee, hij lijkt ontspannen. 'Nou, hup zusje, je mist je vlucht nog.'
'Ik mag pas boarden over een half uur, grote broer.' Zeg ik terwijl ik op het raampje tik.
Mijn broer schuift naar de bijrijders stoel en draait het hele raampje open. 'Weet ik.' Mompelt hij. 'Maar ik wil niet dat je ziet dat ik hartstikke emotioneel word van mijn kleine zusje die achter de liefde van haar leven aan gaat.
Hij steekt zijn armen door het raam en we geven elkaar een onhandige knuffel en hij aait over mijn hoofd. 'Laat ze eens wat zien daar in Denemarken, zus.'
En met die woorden draait hij het raampje dicht, verplaatst weer naar zijn plek achter het stuur, salueert naar me en scheurt weg.
En op een of andere manier staan er tranen in mijn ogen. Godsamme, denk ik bij mezelf, hou op met dit sentimentele gedoe en ga je broer trots maken.
Dus draai ik me om, sleep mijn koffer achter me aan ga opzoek naar de gate.
Hee lieve mensen, jaha, weer een nieuw hoofdstukkie. Hoe is jullie dag? Vergeet niet op dat sterretje te drukken, word ik blij van :)
