𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
zaterdag nacht
Henry's stem vult de ruimte tussen ons als hij begint te praten. 'Je hebt al gehoord van mijn moeder.' Zegt hij, terwijl hij zijn ene been over de knie van de andere legt. 'Ze vond je geweldig. Ze dacht dat ze eindelijk een dochter had.' Grinnikend gaat hij met zijn hand door zijn haar, ik moet moeite doen om hem niet alles in een keer te vergeten door die nonchalante manoeuvre.
Dan is het even stil en ik zie hoe hij moeite heeft met dit gesprek, hij haalt zichtbaar diep adem en probeert zich te herpakken. 'Nou?' Dring ik aan, enigszins ongeduldig en ik zie in mijn ooghoek hoe Marcus verstijft.
Ik zak terug in de zachte rugleuning van de sofa en leg mijn handen rustig over mijn schoot. Intussen heeft Henry zich herpakt en kijkt me weer aan. 'Oma vond je wat minder.' Hij zakt terug in zijn eigen rugleuning en zet zijn benen weer keurig netjes langs elkaar. Zijn gezicht verhard en even word ik bang.
De Henry die hier voor me zit is niet de Henry die bij mij weg gegaan is. Die Henry zou nooit in het openbaar, zelfs niet in de beschutting van zijn eigen theekamer, mij 'zijn meisje' noemen. De Henry die bij mij weg is gegaan zag er niet zo gejaagd uit. Zo gestrest en opgelaten. Alsof ieder moment de boze heks om de hoek kan komen.
Ik besef me pas dat ik dat laatste hardop heb gezegd als ik Henry driftig zie knikken. 'Dat ja.' Zegt hij zacht. 'Ze is een boze heks. Die ouwe tang heeft ons allemaal te pakken.'
Wat? Ik begrijp er niks van en dring aan. Als Henry verder praat houd ik mijn mond en luister met klapperende oren naar zijn verhaal. 'Mijn moeder is dan misschien de koningin, maar mijn oma is de baas. Zij heeft er in het verleden voor gezorgd dat de monarchie is blijven bestaan, ze vindt dat ze daar nu de beloning voor verdiend, de regie totdat ze dood gaat.' Henry is zichtbaar aangeslagen, en misschien, misschien glinstert er ook wel iets van pure woede achter die vriendelijke ogen.
'Oma en opa moesten aftreden om de monarchie te behouden, en daar wil ze nu iets voor terug. Achter de schermen is zij nog steeds de koningin. Maar wat kan die hele fucking monarchie me schelen?' O, ja, Henry is nu echt boos. 'Ze mag je niet. Ze wil je niet. Dat kreng is een oude racist en helemaal voor uithuwelijken.'
Mijn reactie daar op is: 'Wat?' Opeens voelen mijn handen op mijn schoot ongemakkelijk aan. 'Ze moet me niet omdat een Latina ben? Bedoel je dat?' Furieus sta ik op, ik stamp door de kamer naar het gebroken schilderij van zijn opa en mompel boos tegen het halve gezicht: 'Hoe heb je zo'n bitch kunnen trouwen?'
Ik merk pas dat Henry achter me is komen staan als ik zijn handen om mijn bovenarmen voel. Ik wil ze afschudden, maar eigenlijk is het wel prettig. 'Ze zijn niet met elkaar getrouwd uit liefde, maar meer uit staatsrelaties. Mijn opa was de kroonprins van Denemarken, mijn oma een rijke hertogin. Dat zij zouden trouwen is al vastgelegd sinds hun geboortes.'
'Jezus,' zeg ik, terwijl ik met mijn vingers over de gouden lijst ga. 'Als ik uitgehuwelijkt zou worden zou ik ook een oude feeks worden.'
Henry laat me los en lijd me naar de sofa's terug. 'Nee,' zegt hij, en schud zijn hoofd. 'Daar ligt het niet aan, oma is helemaal zelf een serpent geworden. Opa was al overleden voordat ze zelfs maar een jaar getrouwd waren. Maar ze hadden de grondwet al laten veranderen, zo kon mijn oma koningin blijven.'
Het is even stil, terwijl we beiden het gewicht van zijn familiedrama tot ons door laten dringen. 'Maar goed,' Henry's blik verlicht en hij gaat even verzitten. 'Ze wil dat ik trouw met hertogin Elle Adeline Andersen. Een achterbakse snol, als je het mij vraagt.' Plots zakken zijn schouders naar beneden, alsof hij zich iets vervelends herinnert. 'Je kunt hier eigenlijk ook niet zijn, lieverd.' Hij kijkt naar me op en ik zie hoe zijn gemoedstoestand is omgeslagen. Van vriendelijk, naar verdrietig.
Ik sta bijna op en loop naar hem toe. Met de nadruk op bijna. Ik blijf zitten waar ik zit en vraag hem: 'Waarom niet?' Het zou krachtig moeten klinken, maar omdat ik het antwoord eigenlijk wel kan raden, is mijn stem niet weer dan een fluistering. 'Ze is hier of niet?'
Henry knikt alleen maar. En even dreig ik in te storten, maar dan haalt zijn stem me uit mijn neerwaartse spiraal. 'En ik zie je, Brooke. Ik zie hoe je me probeert weg te duwen. Hoe je probeert te ontkennen dat je me wilt, hoe ik het zelf ook probeer te ontkennen. Waar wij zijn voor elkaar gemaakt,' zegt hij zacht. 'Dat weet ik zeker. Dus we overwinnen die ouwe tang en Elle ook.'
En helemaal niks weerhoud me er meer van om naast hem op de bank te gaan zitten. 'God, Henry, breek mijn hart 1000 keer, zolang het maar alleen mijn hart is. Want het is van jouw.'
En daar, samen op die sofa, lijkt alles even goed, lijkt er geen Elle te zijn, of racistische oma's, lijkt al die shit ver weg en lijken alleen hij en ik te bestaan.
En eigenlijk, eigenlijk voelt dat helemaal niet zo gek.
Hee lieve mensen, hoe is het? Voel je vrij foutjes te verbeteren :) Ik schrijf eigenlijk nooit zulke zoetsappige scenes, dus dit is nieuw voor me haha.
