𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Ik voel de ogen van alle assistentes, productiemedewerkers en regisseurs in mijn rug branden als ik de control-room uitren.
Dit is foute boel, dit is heel erg fout.
Ik kwam hier in een vlaag van adrenaline, gepusht door Aubrey. Ik kwam hier zonder dit goed te doordenken. Ik kwam hier niet om Henry mijn liefde te verklaring ten overstaande van alle Deense adel en iedereen die op dat moment naar de televisie keek.
Mijn adem gaat met horten en stoten en ik heb het gevoel dat ik stik. De deur achter me klapt open en Aubrey legt haar hand op mijn rug.
Hier schrik ik zo van dat ik haar van me afschud en achteruit deins. Ik begraaf mijn handen in mijn haar. 'Sorry, ik ben in de war...' stamel ik. 'Ik snap niet meer wat ik voel, Aubrey. Ik houd van hem en op een of andere manier wil ik mezelf beschermen tegen hem. Hoe kan dat nou allebei? Hoe kan dat nou!?'
Aubrey is niet onder de indruk van mijn uitbarsting. Sterker nog, ze stapt zelfverzekerd naar voren en slaat haar handen onhandig om mijn in elkaar gedoken gestalten heen.
'Ssst, stil maar.' Haar woorden zijn op een of ander manier rustgevend en langzaam word mijn ademhaling weer normaal.
Ik kom overeind en veeg beschaamd over mijn wangen. 'Sorry, hoor.'
'Niks sorry. De stem van Margje duikt achter Aubrey op. 'Jij zegt geen sorry voor wat je voelt, kind.' Haar stem is streng, maar rechtvaardig en wonder boven wonder dringt ze tot me door. 'Het is moeilijk en verwarrend, niet?' een glimlach verzacht haar gezicht. 'Verliefd zijn.'
Ik kijk naar haar op en weet zeker dat mijn roodomrande ogen niet een bijzonder sterke indruk op haar maken. 'Ik weet het niet meer, Marg. Ik wil bij hem zijn maar het voelt alsof ik ieder moment in duizend stukjes kan breken als ik bij hem ben, of als ik hem alleen maar zie. Hij beneemt me de adem en doet me over al mijn keuzes tien keer nadenken...'
'Hou je van hem?'
Ik staar naar mijn voeten en probeer niet te laten merken hoe erg ik overvallen ben door haar plotselinge directe vraag.
Margje zakt door haar knieën. 'Houd je van hem?'
Heel langzaam begin ik te knikken. 'Meer dan van wat dan ook. Meer dan ik ooit van iemand heb gehouden. Ik houd zielsveel van hem. Maar, Margje, we worden telkens uit elkaar gehaald. En telkens breek ik weer en mis ik hem weer en ik ben bang-'
'Iedereen is wel eens bang,' onderbreekt Margje me ruw. 'Ik ook, doodsbang was ik toen ik deze vergadering organiseerde, doodsbang was ik toen ik Harold ontmoette en besefte dat hij - alleen hij, altijd hij - de mijne was. Bang zijn is een teken dat je leeft, Brooke. Bang zijn is een teken dat j je iets hebt dat je niet kwijt wil raken.'
Iedereen in de hele ruimte is doodstil.
'Welnu: houd je van hem?'
Ik knik, wrijf over mijn wangen en laat me door Margje en Aubrey overeind helpen. 'Dan ga je nu naar die vergaderzaal en vertel je iedereen in die verrekte ruimte dat ze jullie niet uit elkaar houden.'
'Dat zal niet hoeven.'
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het is als een film die zich in slow motion afspeelt. Iedereen in de control-room draait zich naar de schermen om, ook Aubrey, Margje en ik.
Daar staat Henry, hij staat naar Sem en het is alsof hij op hem leunt. Hij heeft een microfoon in zijn hand en kijkt recht in de camera die in de linkerhoek hangt. Elle is achter ze komen staan en kijkt in dezelfde camera.
'Je hoeft niet hierheen te komen,' zegt Henry nogmaals. Mijn adem stokt in mijn keel. Ik ben te laat, hij wil me niet meer, hij heeft ons opgegeven. Maar dan praat hij verder. 'Ik kom wel naar haar. Brooke, ik kom eraan.'
'Dit is uitgezonden op nationale televisie!' iedereen in de control-room draait zich om naar de stem. In de deuropening staat prinses Mathilde. 'Dat van net,' de paniek is in haar ogen te lezen. 'Met Margje en Brooke en...'
Een andere stem onderbreekt haar geraaskalk. 'Oh, kom op, moeder, dan weet het land tenminste wie de nieuwe koningin word.'
'Gemalin, in principe,' sputtert Mathilde zachtjes. Maar niemand luistert meer, want iedereen kijkt naar de beelden op het scherm. Hoe Henry de zaal uitbeent. En ik denk niet meer na.
Ik gooi de zware deuren van de statige kamer vol schermen open en ren met grote passen de hal door, de gang op onder statige bogen door.
Recht in zijn armen.
En ik vergeet mijn angsten, mijn zorgen en mijn leven. Want hij is hier, en hij houd me vast en het kan ons niet meer schelen wat iemand vind.
Want hij is hier, en hij is alles.
Ik voel hoe hij zijn neus in mijn haar verstopt en hij een keer snuift.
'Welkom terug, zusje van Aaron.' Zijn lichaam schokt en ik weet niet of hij huilt of lacht of allebei. Maar het doet me goed, hij doet me goed.
Dit is goed.
AAAAAH.
Dat was ik. Schreeuwend. Omdat Brooke en Henry weer bij elkaar zijn en omdat ik godganse veel van deze twee ben gaan houden.
Oké, nu ik dat er even uit heb kan ik weer aan jullie vragen hoe jullie dag is. Dus: hoe is jullie dag? Hopelijk nu een stukje beter ;)
