𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
zondag ochtend
Ik word pas in mijn japon gehesen nadat alle begrippen van privacy door Lianne geschonden zijn. Ze heeft gelijk, ik moet alles wat ik over schaamte geloofde laten varen.
Voor het eerst sinds deze hectische ochtend denk ik weer aan die vreemde droom – die volgens mij helemaal geen droom was - van vannacht. En aan Henry.
Over een ding ben ik absoluut zeker: Zijn oma mag me niet. De kriegelige vrouw die vannacht op de gang stond de praten heeft een zure ondertoon in haar stem telkens dat ze over me praat.
Over een ander ding ben ik half zeker: Henry wil nog steeds iets met me, maar hij is uitgehuwelijkt.
De rest in mijn leven is eigenlijk een groot raadsel, en ik ben er niet blij mee.
'Zo, klaar!' Lianne strijkt nog een keer over de rok van de beige jurk die ze me aangetrokken hebben en duwt me daarna naar de spiegel in de hoek van het vertrek.
Ik schrik bijna als ik mijn eigen spiegelbeeld zie; het meisje in de spiegel ziet er niet uit als mij. De dame die ik voor me zie is statig, in volle glorie, mijn borsten komen goed uit en de jurk accentueert mijn lichaam op de juiste plekken.
De japon zelf is simpel, beige, met niet teveel poespas. Hij is prachtig.
Ik ga met mijn vingertoppen over de mooi afgewerkte randen van de jurk en glimlach naar Lianne. 'Waarom behandelen jullie me zo goed? Ik heb jullie, dit hele paleis, belazerd door in plaats van mijn broer te komen.'
Lianne lacht, maar kijkt me niet aan. Haar handen draperen de rok behendig mooi op de grond. Ze zucht en kijkt op. 'Luister, jij weet niet hoe Henry was voor hij jou leerde kennen.' Dan is ze weer stil, ik denk dat ik het daar dan maar mee moet doen.
Als Lianne verteld dat het tijd is om te ontbijten vraag ik me af hoe de rest van de familie op mij gaat reageren.
Maar veel tijd om daar over na te denken heb ik niet, want plots vliegt de deur van het gastenvertrek open.
'Dankjewel Lianne, dankjewel Iris.' Henry wandelt de kamer in alsof hij nooit iets anders doet.
Mijn wangen worden rood als ik nadenk over wat er had kunnen gebeuren. Ik kijk hem niet aan als ik zeg: 'Misschien is dit dan wel jouw huis, maar we kloppen nog steeds.'
Naast me zuigt Iris geschrokken haar adem in en ze lijkt te verstijven. Lianne staat alleen maar stil, maar ik zie hoe haar ogen groot worden. Even ben ik bang dat ik een gruwelijke fout gemaakt, maar zodra ik Henry's lach zie glijden mijn zorgen van me af.
'Je hebt gelijk,' zegt hij, terwijl hij weer naar de deur loop. 'Wacht, dat doen we opnieuw.' Henry verdwijnt naar de gang en nog geen 10 seconden later hoor ik een zachte klop.
'Kom binnen!' Zeg ik, en krijg het voor elkaar en hoge giechel te produceren. Henry wandelt nogmaals de kamer is.
Ik giechel weer als hij met koninklijke elegantie mij hand pakt en er zijn lippen op drukt.
'Mijn vrouw, sta mij toe u te vergezellen.' Hij laat mijn hand niet los en trekt me zachtjes naar de deur.
Lianne is uit haar stijve houding gekomen en lacht naar me als ik omkijk, Iris kijkt nog steeds alsof ze een spook heeft gezien.
Ik laat me door Henry door de statige gangen en grote zalen heen trekken tot we bij een kamer met een lange tafel komen.
'Ik heb iedereen al verteld dat je ons hebt gefopt. Dat je hebt gewisseld met je broer, stiekemerd.' Even denk ik dat hij oprecht een beetje geërgerd is, maar dan zie ik zijn vrolijke lach en ontspan ik.
Maar zodra Henry en ik de kamer inlopen glijd zijn hand uit de mijne. Ik kijk de kamer niet in, in plaats daarvan staar ik naar de achterkant van Henry's voeten en drentel achter hem aan. Een bediende schuift twee stoelen naar achteren, waar ik ongemakkelijk van word.
Ik kan toch zeker wel zelf mijn stoel naar achteren schuiven?
Maar de bediende weet van geen ophouden, hij zet samen met zijn collega's allerlei schalen vol fruit, broodjes en jam op tafel. Het water loopt me in de mond en ik besef me dat ik al een tijd niet gegeten heb.
Ik val aan en pak een broodje uit een van de schalen. De jam druipt langs mijn mond als ik me besef dat zo'n beetje iedereen in de kamer me aanstaart.
Hee lieve mensen, hoe is het? Druk even op dat sterretje, word ik blij van<3
