Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

deel 3 - hoofdstuk 3

vrijdag ochtend

Ik kijk niet op van mijn tijdschrift als de boot begint te varen, maar neem een slok van mijn koffie die ik net bij de welbekende Amerikaanse koffieketen met het groene logo gehaald heb. 

Veel te duur en lang niet zo lekker als die van het leuke koffietentje op de hoek van de straat waar ik woon. Maar ik heb vannacht amper geslapen en cafeïne was echt even nodig. 

'Ladies and gentlemen, welkom aan boord. Het restaurant zal over enkele minuten openen. Het personeel wenst u een prettige overtocht.' Er staat een vrouw voorin de boot druk te gebaren naar een van de passagiers. 

Ik doe mijn oortjes - met draadje, ik ken mezelf, ik raak die draadloze dingen geheid kwijt - in en zet mijn favoriete muziek aan. 

De boot vertrekt en ik zuig aan het rietje dat uit de koffiebeker staat om te ontdekken dat de beker leeg is. 'Shit,' mompel ik. Ik ben echt nog niet wakker. Mijn koffieverslaving is slecht, dat weet ik. 

Maar goed, mijn moeder is hier niet dus kan ik met een gerust hart naar het barretje lopen en een sterke koffie bestellen. Zónder melk, met een heleboel suiker. 

Ik loop terug naar mijn plekjes bij het raam als ik zie dat een wat oudere vrouw op de stoel naast me is komen zitten. 

Ik manoeuvreer me langs haar heen en probeer niet al te hard te zuchten als ik weer op mijn plekje ga zitten. Ik hoop dat ze niet tegen me gaat praten, dat zou pas echt strontvervelend zijn- 

En jawel hoor. 'Sorry dat ik u stoor, hoor.' De vrouw kijkt me over haar brilletje aan. 'Maar bent u niet die schrijfster?' Ze grabbelt in haar tas en haalt er inderdaad mijn boek uit. 

Ze draait het boek om en kijkt van de foto op de achterkant naar mij, en dan weer terug, en weer naar mij.  'Ja, u bent het.' Ze glimlach vrolijk en draait zich om op haar stoel. 'Harold, ze is het hoor!' 

Een wat oudere man komt met twee espresso kopjes in zijn handen naar ons toegelopen. Hij gaat zitten en geeft een van de kopjes aan zijn vrouw. 'Nou,' zijn stem is brommerig, echt een opa stem. Zo'n eentje die je direct vertrouwd. 'Wat leuk. Mijn vrouw hier is gek op uw boek!'

De oude vrouw naast me word een beetje rood en drukt haar gezicht tegen de bovenarm van haar man. 

Het is zo lief. Ik kan goed zien dat ze nog steeds heel verliefd zijn. 

Uit het niets vraag ik: 'Hoelang zijn jullie al samen?' Dat is niks voor mij, over het algemeen doe ik nooit iets spontaans - die eigenschap is samen met Henry uit mijn leven verdwenen. 

Het gezicht van de vrouw is niet meer rood en haar ogen schitteren opgewonden. 'Nou, kindje, laat dit nou net ons cadeau voor ons vijftigjaarjubileum!' De man neemt een slok van zijn koffie en knikt instemmend. 

'Ik moet het al vijftig jaar met deze boekenworm uithouden.' Hij legt zijn arm op haar knie, waarop de vrouw tegen hem aanleunt. 

Ik knik. 'Vijftig jaar. Dat is al een hele tijd.' De vrouw knikt opgetogen en vraagt of ik als cadeautje haar boek wil signeren. 

Natuurlijk wil ik dat. Ik vis een stift uit mijn tas en zet er mijn handtekening in. Voor het lieve echtpaar dat ik op de boot ontmoette, jullie hebben me het vertrouwen gegeven dat ik ook ooit iemand vind met wie ik vijftig jaar samen zal zijn. Op nog veel mooie jaren!

De vrouw klapt het boek dicht. 'Echt, reuze bedankt, lieverd!' 

Ik knik naar ze en glimlach. Wat een leuk stel. 

Ze staan op, de vrouw geeft me een klopje op mijn kruin. 'Het ga je goed, liefje.' Ik kijk op en glimlach. 

'U ook.' Ze lacht haar tanden bloot, haakt haar arm door die van Harold en samen lopen ze naar het dek. Het is een mooi beeld, hoe hun haren in de wind wapperen en hun handen verstrengeld zijn. 

Ik wil ook zo oud worden, denk ik bij mezelf. 

Maar er is maar een iemand met wie ik dat wil. 

En die zal ik nooit meer zien. 

Hee lieve mensen, hoe is jullie dag? Ik heb vandaag 8 uur achter een service balie gestaan dus ik ben aardig gaar, daardoor is dit hoofdstuk ook wat later dan ik normaal post. Voel je vrij foutjes te verbeteren! 

Heel veel liefs xxx