Mijn niet zo Perfecte Prins op het Witte Paard ✔

deel 2 - hoofdstuk 5

maandag ochtend

Het is grote pauze en heel de examenklas zit in de aula hun lunch op te eten als de krakende stem van de directeur door de ruimte schalt. 'Wil Brooke Florez zich naar de directeur begeven?' Ik sta op van het bankje waar Aub en ik op zitten. Om me heen gluren mensen met een schuin oog naar me, het is immers nooit een goed teken om naar de directeur geroepen te worden, 

Ik sta op en loop de aula uit, ik voel de ogen van mijn medestudenten in mijn rug prikken. Ik wandel door de kale school gangen en kijk strak voor me uit. Het kantoor van de directeur is helemaal achter in de school en de geel met rode gangen lijken me boos aan te kijken als ik dichter bij kom. 

Ik heb geen idee waar dit over kan gaan, maar zodra ik op de deur klop heb ik al mijn excuses geoefend. 

'Kom binnen lieverd,' de secretaresse herkend me meteen, in mijn derde en vierde jaar, tijdens mijn 'rebelse' periode, zat ik hier vaker dan dat ik in de les zat. Het hartvormige gezicht van de vrouw staat altijd lief en haar glimlach doet zelfs de knorrigste man opvrolijken. 

Als ik door het hoge raampje het kantoor van de directeur probeer in te kijken, zie ik dat er nog een andere gestalte in de kleine, somber in gerichte ruimte zit. Het is zo te zien een leerling, een oudere student, dat wel. 

'Hij is klaar om je te zien hoor.' De secretaresse wuift naar de deur.

Ik kijk haar verward aan. 'Eh,' ze kijkt naar me op 'er zit nog iemand, mevrouw.' 

Ze schud alleen maar haar hoofd en glimlacht vriendelijk. Dan wijst ze weer naar de deur. 

Ik zucht, haar mijn schouders en bedenk dat er niks anders op zit. Ik loop onzeker naar de deur en schrik me rot als het niet een of andere onbenullige student is die daar zit, maar mijn broer. Ik schuif de stoel naast hem naar achteren ga voorzichtig zitten. Ik kijk mijn broer niet begrijpend aan, maar hij kijkt niet naar mij. 

'Dankjewel, Brooke. Dat je ons wilt vergezellen. Zoals je ziet, is jouw broer hier ook. Hij kwam met een,' hij stopt even en legt zijn handen over zijn buik en leunt naar achteren 'bijzonder voorstel.' 

Ik kijk mijn broer vragend aan. 'Vertel.' 

Aaron trekt zijn mond eindelijk open. 'Niet boos worden.'

Mijn handen worden klam van zijn worden. En even denk ik niet meer aan wat voor shit mijn leven is. 'Aaron, wat is er gebeurd?' 

'Ik doe dit omdat ik het niet aan kan zien dat je zo ongelukkig bent.' 

De directeur kijkt ons een voor een aan en zucht daarna overdreven diep. 'Hij heeft zijn uitwisselingsplek aan jou opgegeven. Je gaat naar Denemarken, Brookelynn.'

'Wat?' Ik draai me met een ruk om naar Aaron en het plasticstoeltje onder me kraakt. 'Ik kan dat niet aan, Aaron.' 

'Jawel, dat kun je best. Dat kun je heel goed. Ik ken jou, Bro. En jij laat je niet breken, jij vecht.' 

Ik kijk mijn grote broer lang aan. Totdat de directeur zegt: 'Tja, zijn we klaar met de familie reünie?' Ik sta opgelaten op, maar tegen Aaron heeft de directeur nog iets te zeggen. 'Waarom doe je dit nou? Ik ben wettelijk verplicht haar nu ook echt die plek te geven, anders krijg ik de subsidie niet. Maar verdomme, Aaron, zo'n kans krijg je nooit meer. Waarom verspil je hem nou aan haar?' De directeur, de klootzak, doet niet eens de moeite om me aan te kijken. 

Aaron staat langzaam op en als hij het stoeltje aanschuift piepen de pootjes op het linoleum. 'Hij is niet verspilt als hij voor een goed doel gebruikt word.' 

Met deze woorden marcheren broer en zus Florez de deur uit, en ik heb me nog nooit zo afschuwelijk bang, maar tegelijkertijd dolblij gevoeld. 

Hee lieve mensen, yes, nieuw hoofdstuk. Ik had de laatste dagen last van een soort ieniemienie writersblock. Maar gelukkig stroomde vandaag de inspiratie weer binnen. Dus bij deze een nieuw hoofdstuk! Voel je vrij foutjes te verbeteren :)

Heel veel liefs xxx