𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
dinsdag ochtend
'Dit is geweldig, net een soap! Je gaat achter je geliefde aan...' Aub zit rondjes te draaien op mijn bureau stoel en is mijn toekomstbeeld aan het voorspellen, haar eigen woorden, niet de mijne.
Ik sta moeizaam op uit mijn ongemakkelijke houding om een jurkje achter uit mijn kast te halen. Ik kreun en slaak een zucht direct daarna. 'Ik dacht dat jij mij zou helpen met inpakken?' Vraag ik, terwijl ik mijn handen in mijn onderrug zet en mijn rug naar achteren buig.
'Ja, ja,' sust Aubrey. 'Maar niemand hier lijkt opgewonden over de komende gebeurtenissen. Stel je voor, B, je wordt een prinses.' Ze kijkt me aan en haar ogen glanzen van blijdschap.
'Ik ga daar niet heen om z'n hart te winnen, Aub. Ik ga daar heen om om opheldering te vragen. Vragen wat er fout tussen ons ging.' Ik denk even na en bijt op mijn lip. 'Als ik al dat paleis binnenkom.'
'Die Denen denken nog steeds dat jouw broer komt, dus dat zal geen probleem zijn.' Ze staat op van haar stoel en klapt met haar voet de klep van de koffer dicht. 'Doe je Noah de groeten van me.' Haar gezicht staat plots serieus. 'Ik mis hem.'
Ik knik en omhels mijn beste vriending. Ze is bijna een kop groter dan mij en legt haar kin op mijn kruin. 'Beloof me dat ik mijn beste vriendin terug krijg, B. Ik ben deze geestverschijning zat.'
Ik maak me los uit de omhelzing en kijk haar aan. 'Dat beloof ik.' Ze drukt een snelle kus op mijn wang, grijpt haar tas en loopt de deur uit.
Nog een beetje verbouwereerd zak ik op mijn bed. Aub heeft gelijk. Ik ben een geestverschijning geweest de afgelopen tijd. De eerste drie weken was ik amper aanspreekbaar, ik barstte in tranen uit zodra je over Henry begon. Daarna ging het beter, steeds een beetje beter. Maar ik was nog steeds niet de vrolijke, een beetje sarcastische Brooke die ik voor hem was.
En dan besluit ik iets voor mezelf. Wat er ook gebeurd, die Brooke komt terug. Met of zonder Henry.
Maar dan lijkt alles hopeloos, want voor het eerst in lange tijd laat ik mezelf toe aan hem te denken. En
ik
stort
in.
---
Ik heb hem niet nodig, ik heb hem niet nodig, ik heb hem niet nodig, ik heb hem niet nodig.
En toch kras ik de regel in het notitie boekje door. Want ik heb hem wel nodig, sterker nog; alles in mij wil hem.
En op dit moment voelt dat als een koude hand om mijn hart.
Hee lieve mensen, een korter hoofdstukje. Ik hoop dat ik het een beetje goed heb overgebracht, ik wil graag dat jullie weten dat Brooke niet perse denkt dat ze een man in haar leven nodig heeft, maar dat ze gewoon Henry wil. Voel je vrij foutjes te verbeteren :)
