𝐸𝓃 𝓏𝑒 𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃 𝓃𝑜𝑔 𝓁𝒶𝓃𝑔 𝑒𝓃 𝑔𝑒𝓁𝓊𝓀𝓀𝒾𝑔...
Als jong meisje was Brooke al dol op sprookjes, het is dan ook een droom die uitkomt als ze ontdekt dat de uitwisselingstudent van haar oudere broer een Deense prins is. Ze kan niet wach...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
zaterdag avond
Als ik zeg dat mijn handen klam zijn, lieg ik. Ze zijn namelijk niet klam, het zijn regelrechte watervallen. Ik veeg ze om de milliseconde af aan de achterkant van mijn spijkerbroek, waardoor Marcus nu volgens mij denkt dat ik aambeien heb, aangezien ik dus de hele tijd aan mijn kont zit.
Een man in een strak maatpak met een kraak heldere witte blouse onder de colbert leid ons naar een salon. Zo'n chique, eentje die je alleen in films ziet. En in Deense paleizen blijkbaar.
Het goud op de krullen rondom het plafond schittert zo dat het pijn doet aan mijn ogen. Aan de hoge, statige muren hangen portretten van rijkuitziende mensen met norse gezichten die me doen denken aan de schilderijen waarover we op school hebben geleerd, die uit de 18e eeuw.
Ik laat Marcus bij de deur achter en loop naar een van de doeken. Het is een oudere vrouw, zo rond de 40, beginnende rimpels, maar nog zeker geen vergane glorie. Haar haar is opgestoken en door haar brede lach komen haar rechte witte tanden goed uit. De lijst erom heen lijkt wel van puur goud te zijn, zo erg glanst hij.
Het schilderij ernaast lijkt van een oudere man te zijn. Ik schat hem eind 70. Zijn huid is gerimpeld en hier en daar zijn ouderdomsvlekjes te zien, zijn witte haar is naar achteren gekamd. Of nou ja, het haar wat hij nog heeft dan, de man is nagenoeg kaal. Ik bekijk het schilderij aandachtiger en zie een bekend teken. Een staf met daaromheen een plant met grote bladeren gekruld.
Ik druk mijn neus bijna tegen het schilderij om het beter te bekijken. Ik zou durven zweren dat ik het ergens van ken. En dan weet ik het, het stond ook op-
'Dat is mijn opa.' De heldere stem vlak achter me doet me opschrikken. Met mijn hand op mijn borst draai ik me met een ruk om, zet een stap naar achteren, bots tegen iets aan en voel pardoes het schilderij achter langs mijn rug op de grond storten. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en wacht totdat iemand tegen me begint te schreeuwen.
Maar ik hoor alleen een zacht gegrinnik. 'Nou,' begint Henry 'dat wás mijn opa.'
Ik open langzaam mijn rechter oog en kijk tegen Henry's borst aan. Oh, Jezus, Henry's borst. Ik wil mijn hoofd er tegen aanleggen en mijn armen om hem heen slaan. Ik open ook mijn andere oog en alleen pure trots weerhoud me ervan op hem te springen en hem te overladen met kussen, en misschien nog wel iets meer.
Dus ik maak mijn onzedelijke fantasietjes geen werkelijkheid en stap hooghartig langs hem heen. Waardoor het schilderij van zijn opa, dat ik met mijn lichaam tegenhield, precies op die plek valt waar mijn onzedelijke fantasieën over gaan.
Eerst begrijp ik niet waar dat plotselinge hoge geluid vandaan komt. Maar als ik me omdraai besef ik dat het Henry is, die voorovergebogen staat, zijn handen om zijn zaakje geslagen heeft en klagelijk jammert.
Als ik al niet de gevangenis inga voor het ongevraagd binnendringen van een land, ga ik wel de Deense gevangenis is omdat ik hun kroonprins zojuist zo goed als onvruchtbaar gemaakt heb. Maar voordat mijn angsten uit kunnen komen staat Henry alweer recht op, weliswaar kreunend en puffend, maar rechtop.
'Wel, wel,' zegt hij, terwijl hij naar een van de roodfluwelen bankjes in de ruimte schuifelt. 'Ik had me toch een wat leukere ontmoeting met mijn meisje voorgesteld.' Hij gaat zitten en zet zijn benen wijt uit elkaar, legt zijn arm op de leuning en knikt naar de lege plek naast hem, onder zijn arm.
Alleen pure trots houd me ervan om als een plasje verliefdheid op de grond in elkaar te zakken en weg te stromen.
Dus ga ik niet naast hem zitten. Ik neem plaats op de sofa tegenover hem en kijk hem strak aan. Ik ben hier dan misschien om hem terug te winnen, maar ik ga hem er zeker niet zo makkelijk vanaf laten komen. Hij is weggegaan. Hij heeft mijn hart gebroken, hij verdiend het niet zomaar vergeven te worden.
'Ik ben hier voor uitleg,' zeg ik, met mijn neus in de lucht. Maar het kost al mijn wilskracht om niet in zijn armen te duiken.
God, verlieft zijn is zo moeilijk.
Hee lieve mensen, hoe is jullie dag? Maak dat sterretje even oranje, word ik blij van <3
