မျန်ရဲ့ဝိညာဉ် ကူး​ပြောင်းလာတယ် ||မြန်မာဘာသာပြန်||

[30]

[Unicode]

030:ပထမအကြိမ် ထိပ်တိုက်ရန်​စောင်မှု

"ခဏနေ ကိုယ် လိုက်ပို့ပေးမယ်" လဲ့ယ်ထျဲက အာရုံစူးစိုက်မှုအပြည့်နဲ့ စားသောက်​နေ၏။

“မလိုဘူး၊ကျွန်​တော့် ဘာသာသွားနိုင်တယ်”

"လိုက်ပို့ပေးမယ်။" လဲ့ယ်ထျဲက အ​​လျှော့မ​ပေး​ပေ။
ချင်မျန်က ရွာကနေ မြို့နဲ့တော်တော်ဝေးတဲ့အပြင် အလုပ်များတဲ့ကာလမို့ လမ်းမှာဘယ်သူမှရှိမှာမဟုတ်​ကြောင်း တွေးမိသည်။တောရိုင်းတိရိစ္ဆာန်များသာမက လမ်းလယ်တွင် လုယက်ခြင်းခံရနိုင်ပြီး အမှန်တကယ်ပင် အန္တရာယ်မကင်းလှ​​ချေ။

"အဲဒါဆိုလည်း လိုက်​ပို့လိုက်​တော့​ပေါ့။စကားမစပ် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဟင်းရွက်စိုက်ခင်းတွေက ဘယ်မှာလဲ?ဆောင်းဝင်လာတော့မယ်။အခုချိန်မှ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ မစိုက်ရင် ဆောင်းရာသီမှာ စားဖို့ အသီးအရွက်တွေ ရှိမှာမဟုတ်ဘူး။”

လဲ့ယ်ထျဲ ဒီ့မတိုင်ခင်က စဥ်းစားထားပြီးသားပင်။ “လယ်တစ်မူကို တစ်ဝက်ခွဲထားတယ်”

ချင်မျန် ပြောလိုက်၏။ “ကျွန်တော်တို့မှာရှိ​နေတဲ့ လယ်ကွက်တွေက အရမ်းနည်းတယ်။လယ်တစ်ခြမ်းမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ စိုက်ပျိုးလိုက်တာ အဆင်​ပြေပါတယ်။ကျွန်တော်တို့မှာ ငွေအလုံအလောက်ရှိရင် လယ်တွေ ထပ်ဝယ်လို့ရပြီ။”

“အင်း” သူ့ဇနီး​လေးက အမှန်တကယ်ပင် အကြံ
ဥာဏ်ကောင်းကောင်းရှိတဲ့သူပင်။လဲ့ယ်ထျဲက ကန့်ကွက်ခြင်းမရှိ။တစ်စုံတစ်ရာကို တွေးကြည့်ပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။
“မနက်အစောကြီး ဘယ်သူမှ အချိုမစားဘူး”

'မနက်ခင်းကြီး ဘယ်သူက ချိုချဉ်ဝယ်ပေးကြမှာလဲ?'ဆိုသည်ကို ချင်မျန် ရုတ်တရက် သတိထားမိလိုက်သည်။ဒါ တကယ်ကို သူလျစ်လျူရှုထားမိလိုက်တဲ့ ကိစ္စပဲ!

လဲ့ယ်ထျဲ ထမင်းစားပြီးသောအခါ ချင်မျန်သည် ပန်းကန်လုံးကိုယူကာ အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။စပါးကျီ​မြေကို ဖြတ်သွားသောအခါ ရှောင်ဟူနှင့် မနေ့က ကလေးလေးသည် စိတ်မရှည်စွာ သူ့ကို ကြည့်နေကြသည်။ရုတ်​တရက်​ အပြုံးလေးဖြင့် သူတို့ကို လက်​​ယက်လှမ်းခေါ်​လိုက်သည်​။
နတ်ဆိုးလေးနှစ်ကောင်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြေးလာကြ​တော့သည်။