မျန်ရဲ့ဝိညာဉ် ကူး​ပြောင်းလာတယ် ||မြန်မာဘာသာပြန်||

[70+71]

[Unicode]

070: မြေရှင်ယာရှင်ဖြစ်ရတာ ကောင်းပါတယ်။

ချင်မျန်သည် လဲ့ယ်ထျဲ ပြုတ်ကျသွားမည်ကို စိုးရိမ်မိတဲ့အတွက် သူ့ခါးက​နေ လှမ်းထိန်းထားရသည်။
“အဘိုးနဲ့ အဘွားကို နောက်ဆုံးအကြိမ်အ​နေနဲ့ တိတ်တဆိတ် သွားတွေ့ခဲ့ပေမယ့် သူတို့ သိသွားပြီး ဦးလေးငယ်က​နေတစ်ဆင့် ကိုယ့်ကို ငွေတစ်တုံး ပေးခိုင်းလိုက်တယ်။အဲဒီ​ငွေတစ်တုံးသာ မရှိခဲ့ဘူးဆိုရင် လဲ့ယ်ထျဲဆိုတဲ့သူက ဒီကမ္ဘာမှာ ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ဒီငွေနဲ့ မြောက်ဘက်တလျှောက်လုံး တစ်ပါတည်းယူသွားခဲ့တယ်....”

ချင်မျန် ခေါင်းလှည့်ပြီး သူ့မျက်ဝန်းတွေထဲကို ဂရုတစိုက်ကြည့်ကာ "ခင်ဗျား ဝမ်းနည်းနေလား?"

လဲ့ယ်ထျဲက သူ့ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး “အရမ်း ဝမ်းနည်းတယ်"

"ခင်ဗျား အဲဒီဆယ်စုနှစ်ကအ​ကြောင်း​တွေကို တစ်ခါမှ မပြောပြဖူးဘူး။ကျွန်​တော်က ခင်ဗျား ကျွန်​တော့်ကို မပြောချင်ဘူးလို့ထင်နေတာ"
ချင်မျန် သူ့ကို အပြုံးဖျော့​ဖျော့ဖြင့် ကြည့်နေသည်။အခုမှပဲ သူ စိတ်သက်သာရာရသွား​တော့၏။

"ကိုယ် မင်းကို ဘာမှဖုံးကွယ်ထားတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။" လဲ့ယ်ထျဲ သူ့မေးစေ့ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ညင်သာစွာ နမ်းကာ နွားဇက်ကြိုးကို ယူလိုက်၏။ “အရင်က မ​ပြောဘူးဆိုတာက ဘယ်က​နေ စ​ပြောရမှန်းမသိလို့။အဲဒီကာလ​တွေမှာ....”

ချင်မျန် သေချာနားထောင်ပေးသည်။လဲယ်ထျဲ၏ဇာတ်လမ်း ပြီးဆုံးသွားသည်အထိ အိမ်သို့ မရောက်သေးပေ။ချင်မျန်ကတော့ ထိတ်လန့်နေတုန်းပါပဲ။လှည်းပေါ်မှ ဆင်းရန်ပင် မေ့သွားကာ လဲ့ယ်ထျဲက အိမ်ထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွား​ပေးရပြီး ဆက်တီခုံ​ပေါ် တင်​ပေးရ​လေသည်။

လဲ့ယ်ထျဲ၏ဆယ်နှစ်တာကာလသည် ဤမျှရှုပ်ထွေး၊စိတ်လှုပ်ရှား၊ အံ့သြဖွယ်ကောင်းပြီး ခက်ခဲလွန်းသည်ဟု သူ လုံးဝမထင်ထားခဲ့ပေ။
သူ အတိတ်အ​ကြောင်းကို ဘယ်တုန်းကမှ မပြောခဲ့တာ အံ့သြစရာတော့ မဟုတ်ပေ။

မီးဖိုချောင်တံခါးဝတွင်ရပ်လျက် ချင်မျန်သည် မီးဖိုရှေ့တွင်ထိုင်လျက် ရေ​နွေးတည်ရန် မီး​မွှေး​နေ​သည့် လဲ့ယ်ထျဲကိုကြည့်နေသည်။သူရှိရာသို့ လျှောက်သွားကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်၏။
လဲ့ယ်ထျဲ၏အတိတ်ကို သိလိုက်ရသောအခါ သူသည်လည်း လဲ့ယ်ထျဲအတွက် ပို၍ပင် နာကျင်ခံစားခဲ့ရပြီး သူ့နှလုံးသားသည်လည်း လဲ့ယ်ထျဲနှင့် ပိုမိုနီးကပ်လာခဲ့သည်။တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူ အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာ ခံစားလိုက်ရပြန်သည်။လဲ့ယ်ထျဲက သူ့အပေါ် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြသော်လည်း သူ နယ်​မြေအ​ကြောင်းကို​တော့ သူ့အား ချက်ချင်းမပြောပြချင်ပေ။ယုံကြည်မှုနှင့် မဆိုင်သော်လည်း သတိထားရမည် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။