ᴢᴀᴄᴋ ~

×2×

Κεφάλαιο 2ο~

Emily's POV

"Emily pierce. Μα τι έκπληξη που έρχεσαι στο γραφείο μου!". Δηλώνει με σαρκασμό ο διευθυντής την στιγμή που μπαίνω μέσα. Όπως είπα αχόνευτος..
Κάθομαι στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο του και σταύρωνω τα χέρια μου, κοιτώντας βαριεστημενα μέχρι να δω τι θα μου κάνει πάλι. Όπως είναι αυτονόητο πια επισκέπτομαι συχνά το γραφείο. "έχω ενημερώσει ήδη τους γονείς σου για τον αγενή τρόπο σου ως προς τον καθηγητή σου. Όχι μόνο δεν δείχνεις σεβασμό αλλά και δεν βοηθάς τον εαυτό σου. Οι βαθμολογίες σου έχουν πέσει τραγικά και συνεχιζοντας έτσι καμία σχολή δεν θα σε δεχτεί".
Ολοκληρώνει το κήρυγμα του και το μόνο που συγκρατώ σε αυτή τη πρόταση είναι οι σχολές. Δεν με ενδιαφέρει αν το έμαθαν οι δικοί μου, ακόμη και αν ειρωνευτηκα έναν καθηγητή. Είμαι ξεροκεφαλη σε ένα πράγμα και αυτό είναι να πάω σε μια σχολή καλών τεχνών. Αμέσως θυμώνω, ως αποτέλεσμα και σηκώνομαι από την θέση μου απότομα. "μπορώ να πηγαίνω τώρα;". Λέω τελείως ψυχρά και εκείνος με διακόπτει πριν φύγω, λεγοντας: "τιμωρία στο τέλος της ώρας". Νευριάζω ακόμη περισσότερο και απλά την κάνω από εκεί μέσα. Αυτό μου έλειπε τώρα, μια ηλιθια τιμωρία κλεισμένη για μια ώρα με καθηγητές και τα λεγόμενα προβληματικά παιδιά.

[...]

Οι ώρες των μαθημάτων μου ολοκληρώθηκαν έτσι παίρνω τα πράγματα μου έτοιμη να πάω στην αίθουσα για την τιμωρία.
Μόλις μπαίνω μέσα ένας χαμός επικρατεί και δύο καθηγητές προσπαθούν να κάνουν τους άλλους να σωπασουν. Ρολάρω τα μάτια μου και παίρνω μια θέση. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα κορίτσι που δεν είχα ξανά δει τριγύρω και κρίνοντας από τον τρόπο που κοιτούσε ήταν λίγο χαμένη. Θα έλεγε κανείς ότι δεν μοιάζει για κάποια που θα έμπαινε τιμωρία.

[...]

Η ώρα περνάει αργά και βασανιστικά αλλά επιτέλους τελειώνει αυτή η ηλιθιότητα. Σηκώνομαι βιαστικά και όλοι μαζί βγαίνουμε. Την ώρα που στέκομαι στον διάδρομο και στέλνω μήνυμα στον αδερφό μου να έρθει να με πάρει, βλέπω εκείνο το κορίτσι ξανά. Είχαμε μείνει μόνο οι δύο μας και αυτή τη φορά φαινόταν όντως χαμένη αφού δεν ήξερε σε ποια μεριά να πάει. Δεν την κατηγορώ κιόλας, αυτό το κωλομερος είναι τεράστιο. "θέλεις βοήθεια;". Αποφασίζω και την ρωτάω αφού ξέρω πως είναι νασαι στη θέση της. "εμ.. εψαχνα το γραφείο του διευθυντή". Μου απαντάει φανερά άβολα και χαμογελάω για να νιώσει πιο άνετα. "μπορώ να σου δείξω εγώ που είναι". Λέω ευγενικά και δεν ξέρω γιατί ασχολούμαι αλλά πραγματικά μου βγάζει αυτό που ένιωθα εγω όταν ήρθα πρώτη φορά. "αυτό θα με βοηθάγε πολύ! ". Ανταποδίδει το χαμόγελο με μια απελπισία. "το όνομα σου;". Την ρωτάω καθώς αρχίζουμε να περπαταμε προς το γραφείο. "Claudia, χάρηκα. Το δικό σου;".
"Emily, παρομοίως". Απαντάω και έτσι απλά αρχίζουμε να πιάνουμε την συζήτηση.

[...]

"θα μπορούσα να σε περιμένω". Της λέω όταν φτάνουμε στο γραφείο του διευθυντή και γνέφει καταφατικά. Ύστερα από ότι φάνηκε σαν είκοσι λεπτά, βγήκε με μια ενοχλημένη έκφραση." τι έγινε; ". Την ρωτάω φανερά περίεργη. "Μαλακιες. Έφαγα τιμωρία μόνο επειδή άργησα να μπω στα μαθήματα μου αφού δεν έβρισκα τις αίθουσες. Δεν τον λες και καλό τον διευθυντή btw". Λεει με ένα γελάκι στο τέλος της πρότασης και γελαω και εγώ αφού συμφωνούμε.
Βγαίνουμε μαζί εξω όπου όλοι είχαν φύγει και καθόμαστε στο παγκάκι μπροστά από την πόρτα του σχολείου.

[...]

Καθισαμε να μιλάμε εδώ πέρα για περίπου μια ώρα και μπορώ να πω ότι η Claudia φαίνεται ναναι ο πρώτος άνθρωπος που συμπαθώ μετά από καιρό. Έχουμε την ίδια ηλικία και παραπάνω κοινά απο όσο πίστευα ότι θα βρω με κάποια που ξέρω τόσο λίγο. Καταλήγουμε να ανταλλάζουμε κινητά και κάποια social μέχρι που τελικά εμφανίζεται ο αδερφός μου με τη μηχανή. Το βλέμμα του πέφτει πάνω σε εκείνη και εκείνης στο δικό του. Για λίγο νομίζω ότι βλέπω μια λάμψη στα μάτια της και επιλέγω να το αγνοήσω μην ξερασω-
"προχώρα". Μου λέει ο Evan μες στην ευγένεια κλασσικά και σηκώνομαι βάζοντας το κράνος μου. "θα τα πούμε". Λέω στη πιθανώς καινούρια μου φίλη και ανεβαίνω στη μηχανή. Ο Evan δεν της μιλάει καν και απλώς ξεκινάει με ταχύτητα....

Η Claudia και η Emily θα αναπτύξουν όντως μια φιλία;
Γιατί η Claudia αντέδρασε έτσι όταν είδε τον αδερφό της;
Και τι θα ακολουθήσει τώρα που επιστρέφουν σπίτι;... 👀

Ορίστε και το δεύτερο! Ξέρω δεν είναι τόσο ενθουσιώδες μα είναι μόλις η αρχή. Ελπίζω να σας αρεσε τα λεμε🖤
~S