ᴢᴀᴄᴋ ~

×77×

Κεφάλαιο 77ο~

Zack's POV

Ξεκινάω να οδηγάω με ταχύτητα
με προορισμό το μόνο μέρος που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Ένα από τα παλιά μπαρ που σύχναζα πριν συμβούν όλα...
Δεν θέλω να δεχτώ ότι τελείωσε έτσι και χωρίς να είχα σκοπό να της κάνω κάτι τέτοιο. Το κεφάλι μου είναι σαν χάος απο τις σκέψεις, η εικόνα της να στέκεται σχεδόν κατεστραμενη μπροστά μου δεν μπορεί να σταματήσει να εμφανίζεται. Αυξάνω την ταχύτητα και περνάω καθε κόκκινο φανάρι που συναντάω. Σε αυτό το σημείο δεν με ενδιαφέρει καν αν πάθω κάτι. Εξάλλου τα έχασα όλα, ποιος θα ενδιαφερόταν;. Ο φόβος μου να γίνω όπως παλιά η και χειρότερα όπως τους γονείς μου ποτε δεν έφευγε από το μυαλό μου, πλέον όμως αδιαφορώ και για αυτό. Να πάνε να γαμηθουν όλα!.

[...]

Φτάνω και αφήνω τη μηχανή απέξω. Αμέσως μπαίνω μέσα και παίρνω μια θέση στη μπάρα, αντικριζοντας τον barman. "Zack; Δεν περίμενα να σε ξανα δω εδω". Λέει και ρολαρω τα μάτια μου. "Μία βοτκα". Απαντάω χωρίς να δώσω σημασία. Σχεδόν όλα τα μπαρ με ήξεραν για το πόσο έπινα και με το πόσες πήγαινα τα βράδια. Οτιδήποτε για να ξεχάσω τα προβλήματα μου, οτιδήποτε για να μην αισθανόμουν. Ακριβώς όπως θα γίνει και τώρα..
Μόλις μου δώσει το ποτό μου το κατεβάζω κατευθείαν. Όπως θα περίμενε κανείς δεν με έπιασε καν και κάπως έτσι το ένα ποτό έγινε δύο, τα δύο τρία, μέχρι  τελικά να γίνω λιώμα και να αδειάσουν οι σκέψεις.

[...]

Δεν ήξερα καν τι ώρα ήταν, με το ζόρι αναγνώριζα το που ήμουν πια. Τα πόδια μου ήθελαν να με αφήσουν και να σοριαστω κάτω αλλά δεν αφενομουν. Αντιθέτως συνέχιζα να πίνω περισσότερο καθώς και να καπνίζω. Την ώρα που ζητάω το επόμενο ποτό μου ο barman με κοιτάει καχύποπτα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. "νομίζω δεν πρέπει να πιεις άλλο φίλε".
"και εγώ νομίζω ότι θέλω το ποτό μου!".
Αρχίζω να φωνάζω και πετάω ενα σφηνάκι κάτω κάνοντας το κομμάτια μπροστά του. Η έκφραση του αλλάζει σε τρομαγμένη και ξαφνικά νιώθω δύο χέρια να με πιάνουν από πίσω. "Εσύ θα έρθεις μαζί μου".
Λέει ο μαλακας της ασφάλειας και γελάω χλευαζοντας τον. Πριν κάνει οτιδήποτε σηκώνομαι από τη θέση μου και του χώνω μια μπουνιά στο πρόσωπο. "έφευγα έτσι και αλλιώς". Συνεχίζω την ειρωνεία και πετάω λεφτά στον barman, χωρίς καν να δω ποσα ήταν. Ο υποτιθέμενος φύλακας με το ζορι στέκεται και δεν τολμάει καν να συνεχίσει παραπάνω μαζί μου. Παίρνω τα πράγματα μου και πηγαίνω αμέσως έξω από το μπαρ. Στέκομαι μπροστά από τη μηχανή μου έτοιμος να ανάψω άλλο ενα τσιγάρο πριν φύγω και κάποια γέλια τραβάνε τη πρόσοχη μου άλλη μια φορά.
Δύο γκόμενές με κοίταζαν από επάνω ως κάτω χαχανιζοντας και ανεβάζοντας τα ξεκωλα φορέματα τους για σημασία. "ήταν τόσο σεξυ αυτό που έκανες πριν".
Λέει η ξανθιά και η φίλη της κοιτάζει σαν να το ζητάει. Μα ποιος θα ήμουν αν έλεγα όχι σε ένα κορίτσι;. Σκέφτομαι από μέσα μου έχοντας ένα πονηρό χαμόγελο. Αφού το θέλει θα το έχει το τσουλακι. "ανέβα". Της λέω και δείχνω τη μηχανή. Η φίλη της κατσουφιαζει και της κλείνω το μάτι. Θα έρθει και η σειρά της.
Ανεβαίνει και μαγκωνεται επάνω μου ασυγκρατητη. Είχα ξεχάσει πόσο εύκολες είναι. Ξεκινάω για το σπίτι μου οδηγώντας πιο άτσαλα από πριν.

Emily's POV

Δεν έχω βγει από το δωμάτιο μου από την ώρα που έφυγε και έχω κλειδώσει τη πόρτα. Ο αδερφός μου έχει προσπαθήσει πολλές φορές να με κάνει να ανοίξω και να μιλήσουμε αλλά έχει αποτύχει.
Το μόνο που κάνω είναι να κάθομαι στο κρεβάτι μου ανάσκελα και έχω τα ακουστικά μου με τη μουσική στο τέρμα, κοιτώντας το ταβάνι. Δεν έχω όρεξη να κουνηθω, δεν μου βγαίνει καν δάκρυ πια. Το κενό πήρε τη θέση του τελειωτικα.
Και μόνο μια σκέψη έχει παραμείνει από όλα αυτά. Η σκέψη του να φύγω και να αρχίσω μια νέα ζωή ξανά. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά αφού όλο μετακόμιζαμε, αλλά σίγουρα όχι στους γονείς μου. Ύστερα από τη κατάληξη μας δεν θα ήθελα να στραφω σε εκείνους και να αναγκαστώ να τους πω ότι είχαν δίκιο εξαρχής. Θα προτιμούσα να μην μπω καν σε εκείνη τη διαδικασία. Να αρχίσω απλά ναμαι ανεξάρτητη όπως ήθελα από την αρχή, μακριά από τα πάντα. Και ξέρω ακριβώς πως θα το κάνω αυτό. Η Αγγλία είναι η καλύτερη λύση. Θα έλεγε κανείς ότι είναι περίεργο αφού την απεχθανομουν και εκεί είναι οι δικοί μου, αλλά ακριβώς για αυτό είναι η τέλεια λύση. Θα πάω εκεί που δεν θα έχω κανέναν και τίποτα να με κερδίσει ξανά γιατί ξέρω πως είναι να ζεις εκεί. Όλα είναι τόσο μουντά, μαζί και οι άνθρωποι. Πριν λίγο καιρό η μάνα μου, μου έλεγε για την σχολή καλών τεχνών που είχα ως όνειρο να πάω. Τυγχάνει να είναι εκεί και ίσως ήταν το μόνο ενδιαφέρον πράγμα τελικά. Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι μου  δίχως να με νοιάζει πόσο ξαφνικό είναι, έτοιμη να πάρω την απόφαση που θα αλλάξει επιτέλους αυτή τη μιζέρια....

Ξέρω ότι είναι λίγο αργά τελευταία, αλλά τουλάχιστον ανεβαινει:')
Η Emily θα φύγει μόνη της;
Ο Evan πως θα το πάρει; και ο Zack σε τι θα καταλήξει;.. 😳
Τα λέμε στο επόμενο🖤
~S