ᴢᴀᴄᴋ ~

×14×

Κεφάλαιο 14ο~

Emily's POV

Μόλις σταματήσουμε το πρώτο ταξί που βλέπουμε στον δρόμο ο Evan με αφήνει με τον Zack για να πάρει την μηχανή. "πηγαινε σπίτι μαζί του δεν μπορώ να τις αφήσω εδω". Εξηγεί και γνέφω καταφατικά. Στο μεταξύ ο Zack είναι έτοιμος να αποκοιμηθει επάνω μου και τον τραβάω να μπει στο ταξί. Πράγμα καθόλου εύκολο αν σκεφτεί κανείς ότι είναι δεκα κεφάλια ψηλότερος μου!.
Δίνω στον οδηγό την διεύθυνση μας και κάνω υπομονή μέχρι να φτάσουμε. Σε όλη την διαδρομή δεν ανταλλάζουμε κουβέντα με τον Zack δεδομένου ότι ειναι σε αυτή την κατάσταση. Και μπορώ να πω είναι αρκετά περίεργα.
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο μέχρι που νιώθω το κεφάλι του στον ώμο μου. Μόλις γυρνάω να τον κοιτάξω έχει ήδη πέσει σε έναν βαθύ ύπνο και έχει τυλίξει τα χέρια του γύρω μου. Γιατί να το κάνει αυτο; -
Πάω να σκεφτώ για λίγο αλλά ξέρω ότι αυτό συμβαίνει μόνο επειδή δεν είναι στα καλά του.
Ξεροκαταπινω όταν βλέπω το πρόσωπο του και είναι σε τόσο κοντινή απόσταση. Έδειχνε ακόμα πιο όμορφος και επιτέλους ήρεμος αφού ο ύπνος ήταν σαν διαφυγή μια τέτοια στιγμή.
"σας αφήνω εδω;". Λέει στα καλά καθούμενα ο οδηγός και βλέπω έξω ότι φτάσαμε. Είχα κάτσει να τον χαζεύω τόση ώρα που δεν συνειδητοποίησα ότι φτάσαμε. Μπράβο Emily!.
Γνέφω καταφατικά και αφού τον πληρώσω σκουνταω τον Zack να ξυπνήσει.
"μμ... Emily;". Σιγανό μουρμουραει και κοιτάει απορημένος. Προφανώς δεν έχει ιδέα τι γίνεται. Καταφερνει και στέκεται στα πόδια του όπου βγαίνουμε μαζί. Ο Evan δεν είχε φτάσει ακόμη οπότε τον συνοδεύω εγώ στο σπίτι μας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει πιο περίεργο, σκέφτομαι. Από εκεί που ήμασταν στα μαχαίρια τώρα τον προσέχω και καταλήγει σπίτι μου. Αλλά δεν είμαι άκαρδη όσο μαλακας και αν ήταν.
Μπαίνουμε μέσα και ανάβω τα φώτα. "γιατί με βοηθάς;..".
Λέει μόλις κλείσω την πόρτα πίσω μου και δεν περίμενα καν να μιλήσει. Μένει να με κοιτάει μπερδεμένος περιμένοντας να απαντήσω. "πρέπει να ξαπλώσεις". Του λέω χωρίς να δώσω απαντήση σε αυτό. Δεν θα έχουμε τέτοια συζήτηση τώρα, οχι έτσι όπως είναι.
Τον τραβάω από το χέρι άλλη μια φορά για να τον πάω στον καναπέ. Μόλις ξαπλώνει συνεχίζει να με κοιτάει και όσο και αν προσπαθώ να αποφύγω το βλέμμα του δεν μπορώ. "αν χρειαστείς κάτι φωναξε". Του λέω αφού τον σκέπασω και τον βοηθήσω να κάτσει. Την ώρα που πάω να φύγω με τραβάει εκείνος, προς εντύπωση μου. "μείνε μαζί μου..". Λέει χωρίς να μου αφήσει το χέρι και μόνο από την έκφραση του φαινόταν ότι δεν ήθελε να μείνει μόνος. Κάθομαι διστακτικά στο κενό που υπήρχε και με τραβάει και άλλο με αποτέλεσμα να καταλήξω ξαπλωμένη δίπλα του. Δεν ήμασταν τόσο κοντά από τότε που έγινε ότι έγινε στο πάρτυ και νιώθω τον ίδιο κόμπο στο στομάχι μου. Η λογική μου που σκέφτεται συνεχώς πως μου φέρθηκε φαίνεται να χάνεται για λίγο και δεν κουνιεμαι από τη θέση μου. Από ποτέ με επηρεάζει κάποιος έτσι;. Αναρωτιέμαι και ξεφυσαω. Δεν λέει τίποτα παραπάνω και με βάζει στη αγκαλιά του, όπου απλά κλείνει τα μάτια του και κοιμάται ξανά δίπλα μου. Αφού δεν μου άφησε και περιθώρια κλείνω κάι εγώ τα μάτια μου και καταλήγουμε να κοιμόμαστε μαζί....

Πως θα αντιδράσει ο Evan όταν τους βρει αγκαλια;... Πως θα είναι τα πράγματα όταν ξυπνήσουν;... Και τι θα γίνει τώρα που ο Zack έχασε τους δικούς του;... 🤔

Νομίζω ήδη ξέρετε τι έρχεται το άλλο πρωί :')
Ελπίζω να σας άρεσε, τα λέμε αύριο 🖤
~S