ᴢᴀᴄᴋ ~

×79×

Κεφάλαιο 79ο~

*Τρία χρόνια αργότερα*

Emily's POV

"Emily το σάββατο είναι τα γενέθλια του Evan, δεν θα είναι το ίδιο άλλη μια χρονιά χωρίς εσενα".
"Δεν ξέρω αν τα καταφέρω έχω πολύ δουλειά με την γκαλερί και δεν θα αρεσε στην υπεύθυνη να μην έχει τους πίνακες. Εξάλλου έχει εσένα.. Πάει καιρός πια".
Όπως καταλάβατε πολλά πράγματα έχουν αλλάξει και ακόμη και εγώ δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμη. Ας αρχίσω λέγοντας ότι η Αγγλία ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα. Συγκεκριμένα έμενα σε μια επαρχεία κοντά στο σπίτι των γονιών μου όπου ήταν και η εστία της σχολής που ονειρευόμουν. Είχα καταλήξει το πρωί να πηγαίνω στη σχολή και την υπόλοιπη ημέρα το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η δουλειά που βρήκα, ή αλλιώς ναμαι αυτή που βοηθάει στα σχέδια μιας γνωστής καλλιτέχνη. Ξέρω δεν είναι και ότι καλύτερο νάσαι απλά το δεύτερο χέρι, αλλά με έχει βοηθήσει πιο πολύ και από τη σχολή αυτή η εμπειρία και βγάζω και λεφτά. Με λίγα λόγια η ρουτίνα μου τα τελευταία τρία χρόνια είναι ίδια. Δεν έχω βγει ούτε μια φορά έξω και όσοι έχουν πάει να με πλησιάσουν από την σχολή, μου πέρναγαν αδιάφοροι.
Ύστερα από όλα όσα έγιναν πίσω στο σπίτι ήταν καλύτερα έτσι. Η επιλογή του να μην έρθω κοντά ώστε να νιώσω ξανά είναι το μόνο που με έκανε να προχωρήσω. Οπότε οι μόνοι που μιλάω πραγματικά είναι οι γονείς μου εδώ και στο τηλέφωνο η Claudia με τον αδερφό μου. Όπου εδώ επιστρέφουμε στην κλήση μας...
"Δεν θέλω να σε πιέσω.. Ξέρω ότι έχεις συνέχεια δουλειά αλλά πέρα από τον Evan θα σου έκανε καλό να χαλαρώσεις λίγο. Τέλος πάντων σκέψου το θα σου στείλω μέρος και ωρα".
"Τα λεμε".
Μόλις το κλείσαμε μου έστειλε αμέσως την διεύθυνση και την ώρα. Οταν όμως τη διαβάσω και συνειδητοποίησω που είναι τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα.
Αναμνήσεις με χτυπάνε σαν ταινία μπροστά μου σε δεύτερολεπτα. Ήταν στην ίδια περιοχή που είχαμε βρει εκείνον την πρώτη φορα... Το ίδιο μέρος γεμάτο μπαρ που έμαθα ότι θα έμενε μαζί μας. Ενα χαμόγελο πόνου σχηματίζεται στο πρόσωπο μου και παραμένει απλά εκεί. Είχε πάψει να με πληγώνει, φαινόταν απλά σαν μια παλιά ανάμνηση που όσο πήγαινε χανόταν. Και αυτό ακριβώς ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου. Η Claudia έχει δίκιο πρέπει να χαλαρώσω, να θυμηθώ πως είναι να βγαίνεις ξανά. Αλλά αυτό θα είναι μόνο για αυτό το σαββατοκύριακο, δεν ξανά γυρνάω εκεί. Δεν ειμαι πια η ίδια Emily. Σταματάω τις σκέψεις μου και αφήνω το κινητό για να ξεκινήσω να σχεδιάζω ότι μου είχαν αναθέσει. Είναι Πέμπτη οπότε θα πρέπει να έχω προλάβει να τα παραδώσω ως τότε, δεν θα έχανα τη δουλειά σε καμία περίπτωση...

Zack's POV

"Ρε μαλακα βρωμάει αλκοόλ εδώ μέσα. Από πότε έχεις να καθαρίσεις;".
Ρωτάει ο Dave που μόλις είχε μπει στο σπίτι. Δεν έμενα πια στο σπίτι στη παραλία. Είχε πολλά να θυμάμαι για να παραμείνω εκεί. Έτσι επέστρεψα στου Dave όπου είχα ενα έξτρα δωμάτιο πλέον.
Κάθε μέρα πέρναγε το ίδιο μίζερη. Η τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι που έπινα τόσο που τα ξέχναγα όλα. Στις αρχές ήταν πιο δύσκολα, να ξεχάσω ότι είχα μαζί της και ξέρω μέσα μου ότι ακόμα παραμένει. Οπότε είτε θα πήγαινα σε ένα από τα μπαρ που σύχναζα ξανά και ξανά είτε θα ξύπναγα σε σπίτι άλλης χωρίς καν να το θυμάμαι. Τους τελευταίους μήνες όμως έχασα την όρεξη μου και για αυτά. Κλειδώθηκα στο πλέον δωμάτιο μου και έπινα μέχρι να κοιμηθώ έχοντας τη μουσική τέρμα.
Το δωμάτιο ήταν όντως χάλι, ίσως πιο χάλι και από εμενα. Το χα γεμίσει μπουκάλια από μπύρες ή βότκα, όλα ήταν κλειστά με αποτέλεσμα να είναι η μόνη μυρωδιά μαζί με τα τσιγάρα και ο ίδιος δεν σηκώνομουν καν αρκετά αφήνοντας με παραμελημένο με τα πάντα Πεταμενα γύρω.
"παραταμας". Μουρμούραω όταν μπαίνει ο Dave και καλυβομαι με ενα μαξιλάρι. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει απο το συνεχόμενο hangover και ακόμη και το φως με ενοχλούσε. Ξαφνικά τα τζάμια ακούστηκαν να ανοίγουν νιώθοντας τον κρύο αέρα να μπαίνει μέσα και έβγαλα το μαξιλάρι, κοιτώντας. Ο Dave είχε φέρει μια τεράστια σακούλα και είχε αρχίσει να μαζεύει σχεδόν ενοχλημένος. "Αρκετά αυτή η μαλακια. Δεν σε άφησα να μένεις εδώ για να γίνεις έτσι. Θα βγούμε".
Ξεκινάει το κήρυγμα και δεν αντιδράω καν. Κάθε μέρα προσπαθούσε με διαφορετικό τρόπο αλλά δεν έπιανε. "Δεν νομίζω να άρεσε στους άλλους να έρθω έτσι και αλλιώς". Λέω για να το αποφύγω αλλά εν μέρη είναι και η αλήθεια. Ο Evan ακόμα αράζε μαζί τους από όσο είχα μάθει, αλλά αυτό ήταν μόνο όταν έλειπα εγώ πια. Ακόμη και ο φίλος μου έχει περάσει από το μυαλό μου αμέτρητες φορές, όμως ξέρω ότι δεν θα αλλάξει κάτι. Από όταν έφυγε η Emily όπως όλοι έλεγαν έχει γίνει και εκείνος πιο ψυχρός.
"Ξέρεις ότι λείπεις σε όλους μας".
Απαντάει με μια δόση απογοητευσης και γελάω σαρκαστικά. "και θα λείπω για πολύ ακόμη". Λέω την ώρα που πάω να πάρω άλλη μια μπύρα, αλλά μάταια αφού είχε ήδη πάρει όλα τα μπουκάλια. "θες να επανορθώσεις για αυτό που έγινε; βρες μια γαμημενη ζωή από το να σαπίζεις εδώ μεσα!. Ο Evan έχει γενέθλια το σάββατο και θα ήμαστε μεταξύ μας όπως παλιά, άμα σε ενδιαφέρει..".
Πριν μιλήσω βγαίνει από τη πόρτα με γρήγορα βήματα. Με έχει βαρεθεί και δεν τον αδικώ κιόλας. Παρόλα αυτά μόλις πει για τα γενέθλια του Evan σκαλωνω για λίγο. Ίσως είναι όντως μια ευκαιρία να του ξανά μιλήσω. Δεν έχω κάτι άλλο να χάσω εξάλλου...

Τι θα συμβεί λοιπόν σε αυτά τα γενέθλια; και πως θα έρθουν τα πράγματα μετά από τόσες αλλαγές;🤔...

Γειά σας! Ελπίζω ναστε καλά και να σας άρεσε η εξέλιξη:')
Τα λέμε στο επόμενο🖤
~S