ᴢᴀᴄᴋ ~

×17×

Κεφάλαιο 17ο~

Zack's POV

"Είσαι σίγουρος ότι θες να μπεις μονος;". Με ρωτάει ο Evan μόλις αφήσουμε τη μηχανή του. Πάντα ήταν δίπλα μου, ίσως και πιο πολύ από τους άλλους αλλά τώρα δεν θέλω να με βλέπουν όλοι με λύπηση. Γνέφω καταφατικά χωρίς να πω πολλά και πηγαίνω μεσα στο τμήμα. Ας τελειώνω με αυτό, σκέφτομαι όταν αντικρίζω μπάτσους. "ο κυριος Adams;". Ρωτάει μια γυναίκα που είχαν βάλει σαν ρεσεψιόν. Από ότι φαίνεται με περίμεναν. "περιμένετε πέντε λεπτά για να μιλήσετε με τον υπεύθυνο". Μου λέει με ένα ψεύτικο χαμόγελο και κάθομαι σε κάτι καρέκλες.
Περιμένω αρκετή ώρα και κάθομαι στο κινητό μου μέχρι να με φωνάξουν. Έντονα βήματα ακούγονται και ενώ νομίζω ότι ήρθε η σειρά μου, βλέπω δύο από αυτούς να συνοδεύουν ένα ρεμάλι προς το κρατητήριο. Βρωμαγε αλκοόλ και ηταν σαν άστεγος αλλά αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν τα χέρια του που ήταν γεμάτα σημαδία από σύριγγες. Παγωνω στη θέση μου για λίγο και μια φλασια από το παρελθόν διαπερναει τις σκέψεις μου.

*Πριν από μερικά χρόνια*

Γυρνάω από το σχολείο χωρίς κανένα ίχνος χαράς αφού πρέπει να τους αντιμετώπισω ξανα..
Εύχομαι ο αδερφός μου να είναι εκεί. Μόνο αυτός με σώζει καθε φορά.
Μόλις μπω μέσα δυνατή μουσική ακούγεται και κλείνω τα αυτιά μου ενοχλημένος. Όταν προχωράω προς το σαλόνι βρίσκω τους γονείς μου να κάνουν χρήση ουσιών για άλλη μια φορά. Το σπίτι ήταν χάλια δεν φρόντιζαν ποτέ για αυτό και τα μάτια τους ήταν κατακόκκινα, κάτι που με τρόμαζε όποτε τους έβλεπα. "γιατί άργησες τόσο να έρθεις;! Τι σου έχω μάθει;".
Φωνάζει ο πατέρας μου μόλις με δει και μένω ακίνητος μπροστά απο τη πόρτα. Νιώθω τη τσάντα μου να πέφτει από τους ώμους μου και βουρκωνω καθώς με πλησιάζει. "μείνε μακριά του". Ακούω τον μεγάλο μου αδερφό και μια ελπίδα σχηματίζεται μέσα μου. Πριν προλάβει ο ίδιος να πλησιάσει μου σκάει ένα δυνατό χαστούκι. Μορφαζω από τον πόνο και συνεχίζει να με χτυπάει παντού ενώ ο αδερφός μου προσπαθεί να επέμβει...

*Πίσω στο τμήμα*

"κύριε Adams ήρθε η σειρά σας. Ακολουθήστε με".
Με ξυπνάνε από τις αναμνήσεις μου και σηκώνομαι απότομα όπου ακολουθώ προς ένα δωμάτιο. Κλείνουν τη πόρτα πίσω μας και καθόμαστε αντικριστά από ένα τραπέζι. Μένω μόνο με έναν τους. "λυπάμαι πολύ για την απώλεια - ". Πάει να πει και αυτός και τον διακόπτω. "μπορείτε να με ρωτήσετε". Του λέω για να μπει κατευθείαν στο θέμα.
"ποια ήταν η τελευταία φορά που είδατε τους δικούς σας;". Ξεκινάει να ρωτάει.
"από το πρωί πριν βγω". Απαντάω ξερά την αλήθεια. Δεν μαρεσει καν που συζητάμε για αυτό. "ξερατε ότι οι γονείς σας ήταν χρηστες;". Συνεχίζει και γνέφω καταφατικά ενώ σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές κάτω από το τραπέζι."ψάξαμε το ιστορικό σας. Αληθεύει ότι είχατε και έναν αδερφό; εκείνος που βρίσκεται τωρα;".
Οι ερωτήσεις γίνονται όλο και χειρότερες και σηκώνομαι από τη θέση μου."ο αδερφός μου έφυγε να κάνει τη ζωή του. Δεν απαντάω σε άλλες ερωτήσεις. Αν νομίζετε ότι είχα κάποια σχέση με αυτό κάνετε λάθος και αν ενδιέφερε κανέναν από εσάς θα ήσασταν εκεί όταν ερχόντουσαν χιλιες καταγγελίες με το τι μας έκαναν εκείνοι οι μπάσταρδοι! ".
Δεν του αφήνω περιθώρια αφού του φωνάζω και σηκώνομαι και φεύγω. Με φωνάζει πίσω μου και οι άλλοι στον διάδρομο με κοιτάνε περίεργα από την αντίδραση μου. Εξαρχής δεν έπρεπε να έρθω εδώ. Τα ίδια σκατα είναι και αυτόι, ποτέ δεν κάνουν τίποτα χρήσιμο.
Βγαίνω και βρίσκω τον Evan όπου με περιμένει ακόμη.
"τι έγινε;". Ρωτάει και δεν απαντάω καν. "θα ρθω μαζί σου. Πρώτα πρέπει να κάνω κάτι". Του λέω αφήνοντας τον με απορία αλλά δεν επιμένει να μιλήσω αφού με ξέρει.

[...]

Παίρνω ενα uber και με αφήνει στην γειτονιά μου. Περνάω κάτω από τις ταινίες της αστυνομίας και μπαίνω με γρήγορο βηματισμό μεσα στο μέχρι τώρα σπίτι μου. Ώρα να τελειώσει όλο αυτό. Σκεφτόμαι και τα μάτια μου καίνε για άλλη μια φορά, αλλά δάκρυα δεν βγαίνουν. Κάθε εκατοστό αυτού του μέρους έχει αναμνήσεις που πρέπει να μείνουν πίσω. Αρπάζω μια τσάντα και τη γεμίζω με τα πράγματα μου και μόνο. Ύστερα ανοίγω τα ντουλαπια και παίρνω ότι μπουκάλι αλκοόλ είχαν εκείνοι. Τα πετάω σε όλο το χώρο. Άλλα τα σπαω από τον θυμό μου.
Προχωράω με πίσω βήματα στην πόρτα για να βγω και κάνω το πράγμα για το οποίο ήρθα, ανάβω τον αναπτήρα μου και τον ρίχνω επάνω στο γεμάτο αλκοόλ πάτωμα. Κοιτάω τη παλιά μου κόλαση άλλη μια φορά μέχρι που κλείνω τη πόρτα πίσω  και φεύγω με τη τσάντα μου, αφήνοντας το να καεί.....

Ενα κεφάλαιο μόνο Zack's POV . Έντονο θα έλεγα.
Τι άλλο πιστεύετε ότι έχει περάσει ο Zack;.. Θα ανοιχτεί ποτέ σε κάποιον;.. Και τι θα ακολουθήσει τωρα;... 🤔

VOTE εαν σας αρεσε:')
Τα λέμε αύριο, όπως πάντα🖤
~S