ᴢᴀᴄᴋ ~

×63×

Κεφάλαιο 63ο~

Emily's POV

Ανοίγω τα μάτια μου κάι συνειδητοποίω ότι ξυπνάω στην αγκαλιά του Zack. Για λίγο χαμογελάω μέχρι που βλέπω την ώρα στο ρολόι του κωμοδινου μου και σηκώνομαι απότομα παίρνοντας τα ρούχα μου. Ήταν ήδη έντεκα το πρωί που σημαίνει ότι οι δικοί μας θα είχαν ξυπνήσει και εκτός αυτού είχαν μείνει λίγες ώρες μέχρι να φύγουμε..
Μόλις ντυθώ τον χαζεύω στο κρεβάτι μου και διατηρώ την εικόνα αυτή μέσα μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μου λείψει να ξυπνάω στην αγκαλιά του.. Αρχίζω ξανά να σκέφτομαι με χαμόγελο πόνου.
Πηγαίνω δίπλα του και την ώρα που πάω να τον ξυπνήσω, η πόρτα μου ακούγεται. "Emily;".
Ακούω τον Evan για καλή μου τύχη και ανοίγω λίγο τη πορτα μου. "οι δικοί μας έχουν πάει να τακτοποιήσουν κάτι τελευταία στη τράπεζα πριν φύγουμε".
Με ενημερώνει και παίρνω μια ανάσα ανακούφισης. Να έβλεπαν τον Zack εδώ μόνο χειρότερο θα το έκανε."εγώ θα την κάνω τώρα οπότε τελειώνετε μέχρι να έρθουν".
"που θα πας;". Ρωτάω περίεργη και ανοίγω την πόρτα μιας και έλειπαν."Στην Claudia".
Λέει και βάζει τα χέρια του άβολα στις τσέπες του. Με πιάνει νευρικό γέλιο και την ίδια ώρα ακούω τον Zack που ανακαθεται στο κρεβάτι μου. "Μέρα Evan".
Λέει με ένα χαμόγελο έχοντας μόνο ενα σεντόνι γύρω του. Νιώθω άβολα με τον Evan τριγύρω και ξεροκαταπινω λίγο.
"δεν θέλω να ξέρω τι έγινε εδω μεσα". Απαντάει ο αδερφός μου και τελικά γελάει μαζί με τον Zack προς εντύπωση μου. Φαίνεται τον έχει πάρει πιο χαλαρά όντως.
Φεύγει από το δωμάτιο χαιρετοντας μας και γυρνάω προς τον Zack. "είσαι μαλακας". Του λέω και του πετάω ένα μαξιλάρι, γελώντας μαζί του. Σηκώνεται μένοντας μόνο με το μποξερακι του και με αρπάζει όταν δεν το περιμένω, πετώντας με στο κρεβάτι. "πως με είπες;".
Λέει ενώ έρχεται από επάνω μου και μου φιλάει τον λαιμό. "Zack.. Πρέπει να φυγεις". Λέω με δυσκολία και ανατριχιάζω όταν νιώθω τα χείλη του στο δέρμα μου. "δεν φεύγω". Συνεχίζει και ξαπλώνει επάνω μου δίχως να μου επιτρέψει να κουνηθω, αφού ήταν τεράστιος δίπλα μου. Χαμογελάω αφού μπορεί να γίνει και γλυκός με τον δικό του τρόπο και για λίγο μένουμε έτσι, κρατώντας τον.
Ο χαρακτηριστικος ήχος του αυτοκινήτου των γονιών μου ακούγεται και έτσι τελικά σηκώνομαστε. "γαμωτο. Σου είπα ότι πρέπει να φύγεις". Λέω για άλλη μια φορά αγχωμένη μην μας πιάσουν. "τι ώρα φεύγεις;..".
Με ρωτάει λίγο πριν φύγει από το πίσω παράθυρο. "έξι είναι η πτήση". Απαντάω με την απογοήτευση φανερή στο πρόσωπο μου. "θα σε βρω τοτε".
Λέει δίνοντας μου ένα γρήγορο φιλί και φεύγει. Τι εννοούσε θα με βρει;, αναρωτιέμαι μέχρι που ακούω την πόρτα κάτω να ανοίγει. Τακτοποιώ γρήγορα το κρεβάτι μου, για να μην δουν τίποτα περίεργο και ύστερα κλεινομαι στη τουαλέτα για να κάνω ενα ντουζ."Evan; Emily;".
Φωνάζουν κλασσικά μόλις μπουν στο σπίτι και η μάνα μου χτυπάει τη πορτα μου. "Κάνω ντουζ". Της λέω την αλήθεια και μπαίνω κάτω από το ζεστό νερό. Όταν τελειώσω βάζω καθαρά ρούχα και χτενιζω τα μαλλια μου.
Βγαίνω από την τουαλέτα και προς εντύπωση μου βλέπω τη μανα μου στο κρεβάτι να με περιμένει. "γεια". Λέω ξερά αφού δεν έχω και πολλά να τους πω μετά τα χθεσινά. Σηκώνεται από το κρεβάτι και το βλέμμα της σοβαρεύει, κάνοντας με να κοιτάξω περιεργα. "μπορείς να μου εξηγήσεις τι είναι αυτο;".
Λέει δείχνοντας μου ένα δερμάτινο μπουφάν και δεν είναι άλλο από του Zack. Γαμω! Πρέπει να το ξεχασε αφού έφυγε βιαστικά. Τώρα τι της λέω;.. Αναρωτιέμαι και σκέφτομαι δικαιολογίες από μέσα μου.
"είναι του Evan". Λέω γρήγορα δίχως να ξέρω τι να απαντήσω.
Γελάει ειρωνικά και συνεχίζει να με κοιταει δισπιστη. "Emily δεν είμαι ξένη. Ξέρω ότι ο αδερφός σου δεν φοράει τέτοια".
Συνεχίζει και νιώθω τη νεύρικοτητα να με διαπερνάει.
"είναι του Zack". Της λέω την αλήθεια και παίρνω μια ανασα. Πόσο χειρότερα να γίνουν τα πράγματα; έτσι και αλλιώς φεύγουμε σε λίγες ώρες. Το πετάει κάτω με νεύρα και μετακινειται σε όλο το δωμάτιο συγχισμενη. "Δεν περίμενα να μου πεις ψέματα. Αλλά μάλλον θα έπρεπε να είναι το αντίθετο. Από όταν λείψαμε έχεις αλλάξει και για όλα αυτά φταίει εκείνος ο αλήτης που εμπλεξες!".
"Δεν τον ξέρεις καν! Σταμάτα να τον κρίνεις". Φωνάζω και εγώ ενοχλημένη. Βαρέθηκα τη κριτική της. Από εκεί που ήταν και καλα χαρούμενη για εμενα, μόνο μαλακιες μου λέει πια.
"δεν θέλω να ξανα μιλήσεις μαζί του".
"νομίζω το φροντίσες μια χαρά αυτό μιας και φεύγουμε!".
"οι κοπάνες από το σχολείο. Το ξενυχτι.. Τα ψέματα και τώρα φέρνεις αγόρια στο σπίτι και ξενοπηδιεσαι! Δεν σε μεγάλωσα ετσι. Όλα αυτά αρχισαν από εκείνον".
"Μόνο εκείνον είχα πραγματικά με τις ηλιθιες μετακόμισεις σας!".
Φωνάζουμε και οι δύο και επάνω στη σύγχυση της μου δίνει ένα χαστούκι."κοίτα να συμμορφωθείς". Λέει τη τελευταία της κουβεντα και βγαίνει από το δωμάτιο. Βουρκωνω ξανά από θυμό και πετάω κάποια πράγματα κάτω.
Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα!. Βάζω παπούτσια και αρπάζω τη βαλίτσα και την τσάντα μου. Κατεβαίνω με φόρα τις σκάλες και τους συναντάω στη διαδρομή μου, στη κουζίνα. "τι νομίζεις ότι κανεις;". Ακούω τη μανα μου να φωνάζει και τον πατέρα μου να σηκώνεται. Χωρίς καν να τους κοιτάξω ανοίγω τη πορτα και βγαίνω έξω. "άμα φύγεις τώρα δεν ξανα πατάς σε αυτό το σπίτι!".
Ακούω από πίσω μου και δεν γυρνάω καν. Αυτό ήταν κούραστηκα. Δεν πρόκειται να φύγω μαζί τους, δεν πρόκειται να αλλάξω και δεν πρόκειται να ξανα ακούσω για εκείνον. Ήρθε ώρα να κάνω κάτι για εμενα.....

Η Emily δεν θα ξανα γυρισει;...
Αυτη μετακόμιση τελικά θα γίνει;... Και τι θα κάνει τώρα που έφυγε;.... 👀

Ανατροπή θα έλεγα:')
Πείτε μου τη γνώμη σας, τα λέμε στο επόμενο🖤
~S