ᴢᴀᴄᴋ ~

×40×

Κεφάλαιο 40ο~

Emily's POV

Η διαδρομή της επιστροφής ήταν πολύ ήσυχη, το μόνο που ακουγόταν ήταν το ράδιο του αμαξιού, που έβαζε μουσική ο Dave και καμιά Laura που γκρίνιαζε για το πότε θα φτάσουμε. Εγώ περνάω τη διαδρομή καθισμένη δίπλα στον Zack και γερνω το κεφάλι μου επάνω στον ώμο του. Ο Evan από την άλλη, όπως ήταν αναμενόμενο απλά κοιτάει έξω αγνοώντας την ύπαρξη μας.

[...]

Οι δύο ώρες πέρασαν αργά και βασανιστικά με τον ίδιο τρόπο. Τελικά γυρίσαμε λίγο πριν τις τρεις το πρωί, όπου μας άφησε ο Dave πρώτους έξω απ το σπίτι. Βγαίνω με τον Zack και με βοηθάει με τη βαλίτσα μου και ο Evan πάει προς στο σπίτι μόνος του, λέγοντας απλά ένα ξερό "γεια" στους άλλους. "καλό βράδυ". Μας λέει ο Dave με ένα χαμόγελο και ανταποδιδουμε. Η άλλη χαιρετάει μόνο τον Zack, κλασσικά. Το αμάξι απομακρύνεται και στεκόμαστε λίγο απέξω με τον Zack, μόνοι.
"μάλλον είναι ώρα να φυγω". Μου λέει και τον αγκαλιάζω σφικτά.
"δεν γίνεται να φύγεις τώρα. Εξάλλου είναι αργα, μείνε και απόψε εδώ". Του λέω δίχως να θέλω να φύγει και κατσουφιαζω. "ούτε εγώ θέλω να φυγω μωρό μου". Απαντάει κρατώντας με κάι χαμογελάω ελαφρώς."αλλά ξέρεις πως δεν μπορούμε". Συνεχίζει και γνεφω καταφατικά βγαίνοντας από την αγκαλιά του. Ο Evan θα νευριαζε περισσότερο αν τον έβλεπε μαζί μας απόψε. Και λογικό αφού σήμερα το έμαθε.
Κατευθύνεται προς τη μηχανή του και τον ακολουθώ. "περίμενε. Που θα πας; ". Τον ρωτάω περίεργη και ανήσυχη αφού δεν έχει που να μείνει. "μην ανησυχείς θα παω σε κανα δωμάτιο η θα μείνω στου Dave μέχρι να βρω σπίτι".
"Εντάξει.. Στείλε όταν φτάσεις". Απαντάω το ίδιο απογοητευμένη που φεύγει και με φιλάει λίγο πριν ανέβει στη μηχανή. Αμέσως χάνεται από το οπτικό μου πεδίο αφού φεύγει με ταχύτητα και εγώ προχωράω μέσα στο σπίτι. Μόλις μπω ο Evan φαίνεται να έχει κλειστεί ήδη στο δωμάτιο του έτσι πάω και εγώ στο δικό μου. Την σιχαίνομαι αυτή τη κατάσταση αλλά και εκείνος πρέπει να το αποδεχτεί, μονολογώ από μέσα μου όσα με απασχολούν. Μόλις μπω στο δωμάτιο μου το αισθάνομαι διαφορετικό. Δεν θα είναι ίδια χωρίς τον Zack εδώ. Ακούγομαι δραματική αλλά ήδη μου λείπει ο βλακας. Τακτοποιώ τα πράγματα μου να ξεχαστώ, λίγο πριν πάω στο κρεβάτι.

Zack's POV

Στέλνω μήνυμα στον Dave παρόλο που με έχει εκνευρίσει από όταν την έπεσε στην Emily και ξέρω είπε συγνώμη αλλά δεν αλλάζει τον θυμό μου. Όπως και να έχει δε θα μπορέσω να μείνω σε ενα ξενοδοχείο για μέρες οπότε καλύτερα σε κάποιον "φίλο". Ο μόνος που θεωρούσα όντως φίλο ήταν ο Evan και τα σκατωσα. Αλλα με ξέρει καιρό και θα νομίζει ότι δεν την παίρνω στα σοβαρά. Για αυτό ακριβώς φέρεται έτσι...
Όσο πάει χάνω τους πάντες και ελπίζω μόνο να μην χάσω και εκείνη με τις μαλακιες μου. Η απάντηση του Dave στο μήνυμα διακόπτει τις σκέψεις μου.

Dave

Μην το ρωτάς καν. Τα λέμε

Συνεχίζω να οδηγαω αλλάζοντας κατεύθυνση για το σπίτι του.

[...]

Μόλις φτάνω αφήνω τη μηχανή στο γκαράζ του και του χτυπάω το κουδουνι. Ανοίγει η Laura μόνο με μια πετσέτα γύρω της και ρολαρω τα μάτια μου. Την προσπερνάω και μπαίνω μέσα. "που είναι ο Dave;". Την ρωτάω σοβαρός. "στο ντουζ. Θα έπρεπε και εσύ να ρθεις μαζί μας". Λέει και πάει να τυλίξει τα χέρια της γύρω μου. Αμέσως κάνω ένα βήμα πίσω. "κοψε τις μαλακιες, ξέρεις ότι δεν έχουμε τίποτα εμεις οι δύο". Την προειδοποιώ νευριασμενος που συνεχίζει."άλλα έλεγες πριν έρθει αυτή η-". Πάει να πει και την διακόπτω. Της πιάνω τον καρπό και της τον σφίγγω. "ο μόνος λόγος που είσαι στην παρέα είναι για όταν βαριομαστε".
"και για το καλό σου, μην ξανα μιλήσεις για εκείνη". Δηλώνω κοιτώντας τη επιθετικά και μορφαζει από πόνο όσο της κρατάω το χέρι. Ύστερα το τραβάει πίσω και γελάει αυταρεσκα. "τότε δεν θα σε πείραζει ότι η Audrey είναι στην πόλη. Μιας και μόνο η Emily σου μετραει". Λέει ξαφνιαζοντας με.
"τι σκατα λες;". Της φωνάζω πλησιάζοντας τη. Δεν μπορεί.....

Ποια είναι η Audrey;.... Η Laura γιατί το είπε;... Και πως θα εξελιχθούν τα πράγματα μεταξύ όλων;... 🥴

Γεια σας! Θα πω μόνο ότι αρχίζει και το δράμα :')
Ελπίζω να σας αρεσε, τα λεμε αύριο! 🖤
~S