ᴢᴀᴄᴋ ~

×73×

Κεφάλαιο 73ο~

Zack's POV

Τα φώτα είναι πλεον ανοιχτά και βήματα ακούγονται προς το σαλόνι κάνοντας με να σταματήσω ότι κάναμε μόλις το πάρω είδηση. Αυτό που δεν περίμενα με τίποτα όμως είναι μια Emilly να με κοιτάει πιο συντεντριμενη από ποτέ και εγώ να αρχίζω να ενώνω τα κομμάτια, βλέποντας τι πραγματικα είχε συμβεί. Ηταν η Audrey εξαρχής... Όλη αυτή η αλλαγή. Ο λόγος που ζαλίστηκα μετά από λίγη ποσότητα αλκοόλ, το ότι απλά μου ορμαγε και δεν έλεγε λέξη. Ακόμη και τα φώτα. Θα έπρεπε να δω καθαρα νωρίτερα θα έπρεπε να-
Οι σκέψεις μου επανερχονται στο θέαμα μπροστά μου και δεν κάνω τίποτα από το να σπρώξω το άτομο που πλέον σίγουρα μισώ, από επάνω μου. Αλλά είναι αργά.. Και μπορώ να το δω στα μάτια της. Ο ίδιος έχω χάσει τα λόγια μου και δεν ξέρω τι να πρώτο κατηγορήσω, αλλά πρώτη φορά νιώθω πιο μαλακας από ποτέ.
"Emilly εγω-". Είναι το μόνο που ξεστομιζω και σηκώνομαι απότομα κλείνοντας το παντελόνι μου. Όσο για την άλλη... Κάνω πως δεν την βλέπω καν.

Emilly's POV

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα πιο γρήγορα από ποτέ. Δεν χρειάζεται καν να αντιδρασω, ούτε καν να κουνήθω. Απλώς τρέχουν στο θέαμα τους..
Ενώ εγώ μένω ακίνητη, παγωμένη από τον πόνο που με διαπερναει.
Κοιτάζω μια εκείνον και μια αυτή.
Το πιο εύκολο τώρα θα ήταν να τη πιάσω στα χέρια μου, να φωνάξω σαν να μην υπάρχει αύριο και να του πω ότι μόλις με γαμησε. Γιατί όσο στραβό και αν ακούγεται αυτό έκανε. Είναι λες και οσα ένιωσα έσβησαν σε κλάσματα δευτερόλεπτου. Και για άλλη μια φορά βγήκα η ανόητη της υπόθεσης. Ήξερα καλά ότι όσο ήμουν σε εκείνη την κωλο ντουλαπα αυτή θα τα δοκιμαζε όλα, αλλά η εμπιστοσύνη μου σε εκείνον είναι που με έφαγε.
Χωρίς να πω τίποτα, περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώ στο δωμάτιο όπου είχα αφήσει τις βαλίτσες μου. Στο δωμάτιο που είχα τόσο χαρεί ότι πλέον όλα θα αλλάξουν, με το αγόρι που νοιάζομαι. Αλλά τώρα μόνο η εικόνα τους θα μείνει μέσα μου να μου υπενθυμίζει τα λάθη μου..
Πάνω που σηκώνω τα πράγματα μου και γυρνάω πίσω εκείνος στέκεται στη πόρτα εμποδίζοντας τον δρόμο μου. Σκουπιζω τα δάκρυα μου ξανά και ξανά προσπαθώντας να μείνω απαθής μπροστά του, αλλά είναι υπερβολικά δύσκολο.
"Emilly σε παρακαλώ γαμωτο, πρέπει να μιλήσουμε... Μην φύγεις σε παρακαλώ".
Φαίνεται να επαναλαμβανει συνεχώς και προσπαθεί να με αγγίξει αλλά δεν αφήνω τα χέρια του επάνω μου. "Τελείωσε Zack".
Λέω κοφτά χωρίς να τον αντικρίσω και αυτός ακόμη μένει μπροστά μου, στη συνεχή μου προσπάθεια να φύγω από εδώ μέσα. "Οχι! οχι... Πρέπει να με ακούσεις όλο ήταν στο σχέδιο εκείνης της τσουλας Emilly! Γιατί μόνο αυτό είναι στα μάτια μου.
Δεν μπορείς να φύγεις.. Εγω- δεν σε αφήνω.".
Συνεχίζει με φωνή που τρέμει αυτή τη φορά και κάνεις θα έλεγε ότι γυαλίζουν τα μάτια του σαν να ήταν έτοιμος να δακρύσει και εκείνος, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Θα ήθελα απλώς να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω ότι όλα είναι καλά, ότι κάνεις δεν μας χωρίζει αλλά ούτε αυτό γίνεται πια. Με άδειασε και δεν υπάρχει επιστροφή.
Με πιάνει από τον καρπό και αρχίζω να συγχιζομαι περισσότερο. "ΑΣΕΜΕ! ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΓΓΊΖΕΙΣ ΠΙΑ. ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΤΊΠΟΤΑ ΜΑΖΊ ΣΟΥ ΠΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ".
"ΕΊΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ, ΕΓΩ ΦΤΑΊΩ ΓΙΑ ΌΛΑ ΝΤΑΞΕΙ;. ΔΕΝ ΑΝΑΙΡΕΙΤΑΙ ΌΛΟ ΑΥΤΌ, ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΟ ΈΚΑΝΑ ΠΟΤΈ ΑΝ ΉΞΕΡΑ... Σαγαπω διαολε".
Παίρνω βαθιές ανάσες και ύστερα τον κοιτάω στα μάτια."Αντίο".
Είναι το τελευταίο που λέω και φεύγω μακριά, δίχως να με σταματήσει το άγγιγμα του πια.
Περνώντας από το σαλόνι για την πόρτα βλέπω και εκείνη να ντύνεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μόλις με δει σχεδόν γελάει και την ίδια ώρα εμφανίζεται και εκείνος από πίσω. "Ταιριαζετε υπέροχα ο ένας για τον αλλον.. ".
Λέω με πονεμένο χαμόγελο και κουνάω μετανιωμένη το κεφάλι μου. Είναι και οι δύο άκαρδοι μαλακες, είμαι σίγουρη θα πάει καλά αυτό.
Πρώτου επιτρέψω σε κανέναν να μιλήσει παραπάνω βγαίνω από το σπίτι και ξανά καλώ το uber που με είχε φέρει. Τελείωσε. Και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει.
Οι γονείς μου ίσως είχαν δίκιο σε αυτό.. Ήταν απλά μια προσωρινη σχέση, αλλά γιατί πονάει έτσι στη τελική;......

Έντονο θα έλεγα😶....
Να κάνω ένα σποιλ ότι σκέφτομαι για σικουελ λοιπόν!
Θέλω άμεσα τη γνώμη σας:')
Τα λέμε στο επόμενο🖤
~S