ᴢᴀᴄᴋ ~

×91×

Κεφάλαιο 91ο~

Zack's POV

Τρέχω έξω έχοντας την στα χέρια μου και νιώθω τον φόβο και το άγχος να με καταβάλει. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα είμαι εγώ αυτός που θα τρέχει την Emily στο νοσοκομείο γιατί ως γνωστόν εγώ κάνω τις μαλακιες. Εγώ πίνω και αυτοκαταστρεφομαι. Δεν θα ήθελα να πάθει τίποτα παρόμοιο. "γαμωτο!". Μονολογώ μπροστά από την μηχανή συνειδητοποίωντας ότι δεν μπορώ να οδηγήσω έτσι. Στρεφω το βλέμμα μου στο Club ίσως θα έπρεπε να βρω τον Evan, σκέφτομαι για λίγο και αμέσως αλλάζω γνώμη. Καλύτερα να μην τον ανησυχήσω, αξίζει και αυτός μια καλή βραδιά. Θα τη φροντίσω εγώ.
Αμέσως σταματάω ένα ταξί χωρίς να με ενδιαφέρει που θα μείνει η μηχανή τώρα. Εκείνη προτρέχει από όλα.
"που πηγαίνετε;". Ρωτάει ο οδηγός και του δίνω τις οδηγίες για το πιο κοντινό νοσοκομείο.
Η φωνή μου σχεδόν έτρεμε καθώς έδινα τις οδηγίες. Ξέρω ότι είναι απλά αλκοόλ και ότι θα γίνει καλά, αλλά το μισώ να τη βλέπω έτσι. Ορκίζομαι αν κάποιος εκεί μέσα της έριξε κάτι στο ποτό θα τον-
"Za...c..k;". Ξαφνικά την ακούω να λέει και να ανοίγει ελαφρώς τα μάτια της, βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. Αμέσως την φέρνω κοντά μου. "Emily! Πως νιώθεις;".
"ζαλίζομαι...".
Απαντάει με την ίδια δυσκολία και τα μάτια της ίσα που παραμένουν ανοιχτά. "κοντεύουμε μωρό μου, κάνε υπομονή δεν σε αφήνω".
Της λέω και της χαϊδεύω τα μαλλιά στη προσπάθεια να την ηρεμήσω.

[...]

Ύστερα από αρκετή ώρα που κοιτάω ανυπόμονα το παράθυρο, φτάνουμε. Πληρώνω τον οδηγό ότι έχω χωρίς να με ενδιαφέρει και απλά την παίρνω έξω." τα ρέστα σας ". Φωνάζει και δίχως να γυρίσω πίσω μπαίνω μέσα στα επείγοντα. "βοηθεια!". Φωνάζω στον πρώτο γιατρό που βλέπω μπροστά μου και με πλησιάζει μια μεγάλη γυναίκα. "θα πρέπει να ηρεμήσετε, υπάρχει σειρά αναμονής..".
Μου λέει σοβαρή και αντικρίζω δεκάδες άτομα μπροστά. "ήπιε πολύ και κατέρρευσε πως διάολο να περιμένω;!".
Αρχίζω να φωνάζω θυμωμένος.
"πρέπει πρώτα να συμπληρώσετε τα στοιχεία σας και να-".
"δεν με ενδιαφέρουν τα στοιχεία θέλω απλά να γίνει καλα!".
"ελάτε μαζί μου". Λέει ένας άντρας που ξαφνικά περνάει ανάμεσα μας και παίρνω μια ανάσα ανακούφισης. Κοιτάζω επιθετικά την γυναίκα και την προσπερνάω ακολουθώντας τον γιατρό. Τυχερή ήταν.
περνάμε σε ένα απο τα δωμάτια πιο κάτω και την ακουμπάω στο κρεβάτι."θέλω να μου πεις τι ακριβώς ήπιε και ποσο".
"δεν.. Δεν ξέρω ήπιαμε βότκα, την άφησα να πιει παραπάνω. Δεν είναι συνηθισμένη και-".
"Θα σου συνιστούσα να ηρεμήσεις. Θα κάνει μια πλύση στομάχου και ύστερα λίγες εξετάσεις. Δεν υπάρχει όμως λόγος ανησυχίας".
"τώρα θα σε παρακαλούσα να περάσεις έξω για λίγο".
Γνεφω καταφατικά αφού δεν έχω επίλογη και την κοιτάω λίγο πριν βγω." είμαι εδώ μωρό μου". Λέω ελπίζοντας να με ακούσει και περνάω έξω, στις θέσεις αναμονής.