ᴢᴀᴄᴋ ~

×78×

Κεφάλαιο 78ο~

Zack's POV

Φτάνω στο σπίτι με εκείνη την γκόμενά από το bar, αρκετά γρήγορα πάρα το πόσο είχα πιει. Η ταχύτητα και το ρίσκο ποτέ δεν με ενδιέφερε όταν ήμουν έτσι και οδηγαγα. Μόλις κατεβαίνει από τη μηχανή και την κοιτάω δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα. Το μόνο που μου έρχεται είναι μια αηδία. Δεν ξέρω ούτε πως την λένε αλλά βλεπωντας πόσο εύκολη είναι μόνο ξενερώνω. Της κάνω νόημα να προχωρήσει μέσα χαρίζοντας ένα ψεύτικο χαμόγελο. Το αλκοόλ το κάνει όλο αυτό πιο εύκολο.
Με το που περάσει το κατώφλι της πόρτας την κλείνω πίσω μου και ανάβω ενα φως. Εκείνη πάει να με φιλήσει χωρίς να έχω προλάβει καν να κάνω το βήμα ο ίδιος. Βάζω το χέρι μου στον λαιμό της σταματώντας τη από ότι πάει να κάνει. Καμία δεν αφήνω να με φιλάει όταν πρόκειται για ξεπετα. Την πετάω στον καναπέ απότομα, χωρίς να με νοιάζει να την προσέξω. Αμέσως πηγαίνω από πάνω της και της ανεβάζω το απαίσιο φόρεμα που φόραγε. Όπως το περίμενα ούτε εσώρουχο δεν είχε από κάτω και δεν χρειάστηκε πάρα μόνο να της ανοίξω τα πόδια, κάνοντας ότι θέλω. Το ύφος της ήταν σαν να εκλιπαρουσε να την πηδηξω και την ίδια ώρα που πάω να μπω κατεθειαν μέσα της, κάτι με σταματάει. Η μάλλον κάποιος.
Όχι!, άρχισα να μονολογώ απο μέσα μου όταν η Emily αντικατιστουσε το πρόσωπο αυτηνης. Σταματά να τη σκέφτεσαι, δεν θα τη ξανά δεις ποτέ.
Άρχισα να μπαίνω μέσα της με βία σταματώντας να σκέφτομαι.
Σχεδόν ούρλιαζε από την ένταση και ταυτόχρονα της πίεζα τα χέρια πίσω για να μην κουνιέται.
Απέφευγα να τη κοιτάξω και άφηνα και εγώ τις ανάσες μου, προσπαθώντας να ξεχαστώ όπως ήξερα καλύτερα αλλά δεν κράτησε για πολύ...
Όταν δεν το περίμενε σταμάτησα απότομα και ανέβασα το τζιν μου.
Έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου κοιτώντας απελπισμένος.
Γιατί δεν βγαίνεις από το μυαλό μου γαμω;!.
Άρπαξα θυμωμένος ένα μπουκάλι ουίσκι που είχα στο τραπέζι και το πέταξα μακριά. Για λίγο είχα ξεχάσει ότι είναι και η άλλη μπροστά και είχε αρχίσει να ντύνεται κοιτώντας τρομαγμένη.
"ε.. εκ.. ανα.. Κάτι λαθος;".
Είπε με φωνή που με το ζόρι έβγαινε. "Μπορείς να φύγεις".
Της είπα κοφτος και πήρα το πακέτο με τα τσιγάρα μου για άλλη μια φορά. "τι;..". Συνέχισε λες και αυτό τη πλήγωσε και για λίγο δεν γελαγα. "ΕΞΩ ΕΊΠΑ".
Απάντησα με παραπάνω ένταση και όπως το περίμενα έφυγε από εδώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Έκατσα στο πάτωμα ακουμπωμτας την πλάτη μου στον καναπέ πίσω και πήρα μια τζούρα από το τσιγάρο μου. Ύστερα χωρίς να ξέρω το γιατί άρχισα να κοιτάω φωτογραφιες στο κινητό μου μαζί της και να χαζεύω τις ειδηποιησεις λες και περίμενα κάποιο μήνυμα. Μόλις καταλάβω τι κάνω αφήνω το κινητό κάτω παραμένοντας στην ίδια θέση. Από ότι φαίνεται το αλκοόλ δεν είναι αρκετό να τη ξεχάσω.. Όχι πια. Και καμιά ξεπετα δεν μπορεί να το αναιρέσει.

Emily's POV

Γεμίζω τα λίγα πράγματα που είχα προλάβει να βγάλω από τη βαλίτσα μου ξανά. Τελευταία έγινε συνήθειο να μην μένω κάπου σταθερά υποθέτω... Αλλά αυτό θα αλλάξει. Αρκετά άφησα τα αισθήματα να με επηρεάσουν και να μου λένε όλοι οι άλλοι τι είναι σωστό για εμένα. Πλέον αποφασίζω εγώ. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κατεβαίνω προς το σαλόνι με την βαλίτσα μου. Βρίσκω τον Evan να κάθεται σε μια πολυθρόνα, μιλώντας με τη Claudia στο τηλέφωνο, κρίνοντας από την έκφραση του. Το βλέμμα του αμέσως σοβαρεψε όταν με είδε και κατάλαβε τι γίνεται. Αυτή τη φορά δεν δάκρυσα. Δεν αντέδρασα καν, απλά προσπάθησα να μείνω δυνατή και να σταθώ όρθια για αυτά που θέλω. "Φεύγεις... Έτσι δεν ειναι;".
Είπε αμέσως με μια κενή φωνή κοιτώντας με στα μάτια. Εγνεψα καταφατικά χωρίς να πω πολλά γιατί δεν ήξερα πως να τον αφήσω. Ίσως ήταν το μόνο δύσκολο που έμεινε να κάνω.
Χωρίς να το περιμένω ήρθε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε σφιχτά λέγοντας:
"Ήξερα ότι θα έφτανε εκεί. Θέλω απλά να υποσχεθείς ότι θα προσέχεις".
Ακούγοντας αυτά τα λόγια απο τον Evan σοκαρίστηκα αρκετά άλλα χάρηκα το ίδιο αφού κατάλαβε. Ανταπέδωσα την αγκαλιά και έκανα ένα βήμα πίσω. "Οι δικοί μας θα χαρούν που θα σε δουν".
"Δεν θα πάω στους γονείς μας Evan.. ".
"Τι;. Τι εννοείς Emily, που διάολο θα πας μόνη σου τοτε;".
"Στην σχολή της Αγγλίας".
Μόλις του είπα την αλήθεια τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Έπρεπε να περιμένω ότι θα σκεφτόταν πως θα πάω στους γονείς μας."Δεν μπορείς να φύγεις έτσι απλά. Δεν έχεις που να μεινεις, δεν έχεις χρήματα και-".
"Σε παρακαλώ μην το συνεχίσεις έχω πάρει την απόφαση μου. Η σχολή εκείνη έχει εστία και δεν χρειάζεται καν να έχω χρήματα αφού δεν είναι ιδιωτική".
"Όσο για το πως θα πάω μην ανησυχείς". Συνέχισα να εξηγώ δείχνοντας το εισιτήριο που είχα ακόμη.
Άρχισε να περιφέρεται νευρικά και ξαφνικά σταμάτησε προσπαθώντας να το επεξεργαστεί."Θέλω να ξέρω ότι θα είσαι καλά. Τουλάχιστον πες το στον μπαμπά".
"φυσικά και θα το πω".
"Τότε εγώ θα είμαι αυτός που θα σε πάει στο αεροδρόμιο. Δεν μπορώ να αλλάξω την απόφαση σου γιατί ξέρω τι χρειάζεσαι τώρα όσο δύσκολο και αν μου είναι".

[...]

Και κάπως έτσι καταλήξαμε μετά από λίγη ώρα στο αεροδρόμιο της περιοχής μας."Εισαι σίγουρη για αυτό έτσι;".
"Είμαι. Και θέλω να πεις στην Claudia ότι δεν θα σταματήσω να έχω επαφές μαζί της".
Εγνεψε καταφατικά έχοντας ένα χαμόγελο πόνου. Νομίζω θα λειπαμε αρκετά ο ένας στον άλλον. Αλλά κάτι μέσα μου έλεγε ότι θα τα καταφέρω. Όταν έφτασε η στιγμή να πάω για την πτήση μου όπου ανακοίνωσαν πως αναχωρεί μου κόπηκαν τα πόδια αλλά δεν δίστασα λεπτο. Αποχαιρέτησα τον Evan και λίγο πριν φύγω μου άφησε και έναν φάκελο με χρήματα και κάποια πράγματα που ίσως χρειαστώ στη διαδρομή. Αμέσως πέρασα μεσα στο αεροπλάνο και έκατσα στη θέση μου έτοιμη να φύγω για Αγγλία.....

Από ότι φαίνεται η Emily έφυγε τελικά. Όλο αυτό τι κατάληξη θα έχει για εκεινη; και πόσο μάλλον για τον Zack;....

Χευυ, καλό μήνα! Ελπίζω να σας άρεσε τα λέμε
στο επόμενο🖤
~S