ᴢᴀᴄᴋ ~

×85×

Κεφάλαιο 85ο~

Emily's POV

Η αίσθηση των χειλιών του στα δικά μου είναι λες και με χτυπάει κεραυνός. Νιώθω λες και με φιλάει για πρώτη φορά και για λίγο χάνομαι σε εκείνον, αφήνοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του όπως συνήθιζα. Η λογική μου είναι αυτή που με επαναφέρει στην πραγματικότητα και αμέσως σταματάω, παραμένοντας στην ίδια θέση. Κατεβάζω τα χέρια μου ενώ εκείνος ακόμη με κρατάει και με κοιτάει στα μάτια σχεδόν απογοητευμένος με την αντίδραση μου. Έχει πιει και ποιος ξέρει τι άλλο έχει πάρει.. Δεν μπορώ να αφεθω στην ίδια παγίδα. Δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά τίποτα. Ξέρω μόνο ότι δεν θέλω να πληγωθω ξανά, όχι μετά από το μέλλον που κατάφερα να φτιάξω μόνη.
"Δεν μπορώ να το κάνω αυτό".
Του λέω σοβαρή και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Όταν δεν το περιμένω κάνει το ίδιο στεκομενος μπροστά μου. "Μείνε μαζί μου μόνο για απόψε. Μετά μπορείς να μην με ξανά δεις ποτέ..".
"Έχεις πιει και δεν ξέρεις τι λες. Όλο αυτό είναι ένα λάθος. Πρέπει να μείνει στο παρελθόν".
"Αν αυτό είναι λάθος γιατί με έφερες ως εδω;". Αρχίζει να λέει και μου κρατάει τα χέρια πλησιάζοντας με ξανά σε απόσταση αναπνοής."Και αν είναι λάθος γιατί επηρεάζεσαι ακόμα όταν σε φιλάω;".
"ή όταν κάνω αυτο;".
Συνεχίζει βάζοντας το χέρι του απαλά στο πρόσωπο μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω. Είχε δίκιο σε όλα.. Μόνο με το άγγιγμα του ένιωθα να καίγομαι αλλά αυτό δεν το κάνει σωστό.
Τον κοιτάω δίχως να έχω επιλογή, η μάλλον αυτό θες λέει η φωνή μέσα μου.
Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά και τρέχω προς την πόρτα πρωτου με σταματήσει. Καθώς κατεβαίνω τα σκαλιά τον ακούω να με ακολουθεί και για καλή μου τύχη δεν πέφτω πάνω στον
Dave, αφού μάλλον είχε φύγει.
Μόλις βγω έξω σταματάω απότομα καθώς είχε αρχίσει να βρέχει ασταμάτητα. Ο ουρανός είχε μαυρίσει και μόνο βροντές ακούγοντουσαν. Που μπορούσα να πάω έτσι;.
Η ένταση της βροχής με κάνει μούσκεμα σε δευτερόλεπτα και λίγο πριν γυρίσω προς το σπίτι ξανά νιώθω το χέρι του να με αγγίζει. "Τι δεν καταλαβαινεις; θέλω να μείνεις μακρυά μου!".
Του φωνάζω και για λίγο δεν με ενδιαφέρει καν ο καιρός αφού η σύγχυση με καταβάλει.
Στεκόμαστε κάτω από τη βροχή και με κοιτάει με τον ίδιο πονεμένο τρόπο. "αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα και το ξέρουμε και οι δυο!". Απαντάει στον ίδιο τόνο με σιγουριά και κοιτάζω θυμωμένη. "Δεν ξέρεις τίποτα για εμένα Zack!. Η Emily που ήξερες χάθηκε όταν επέλεξες αλλη".
"ΠΟΣΟ ΑΝΟΗΤΗ ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΓΑΜΩΤΟ;. ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΈ ΆΛΛΗ".
"ΕΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΈΓΙΝΑ ΈΝΑ ΧΆΛΙ. ΤΟ ΜΌΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΎΣΑ ΝΑ ΚΆΝΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΊΝΩ. ΈΛΕΓΑ ΌΤΙ ΠΆΩ ΜΕ ΆΛΛΕΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΩ ΑΛΛΆ ΟΎΤΕ ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑ. ΜΌΝΟ ΕΣΈΝΑ ΗΘΕΛΑ".
Μου φωνάζει ασταμάτητα ξεσπωντας απο όσα κράταγε μέσα του και αυτή τη φορά μιλούσε όπως παλιά.
"Αν υπήρχε άλλη δεν θα είχα γίνει έτσι γαμωτο. Θα ήμουν μαζί της!".
Συνεχίζει χαμηλονοντας λίγο την ένταση της φωνής του.
"Δεν υπάρχει κανένα νόημα σε όλα αυτά. Την Δευτέρα θα γυρίσω πίσω. Εκεί όπου ανήκω".
"κοίτα με στα μάτια και πες μου ότι θες να φύγεις. Πες μου ότι θες να με αφήσεις ξανά".
Μόλις το λέει αυτό νιώθω τα πόδια μου να κοκαλωνουν στη θέση τους. Δεν μπορούσα να κουνηθω, δεν μπορούσα να πω κάτι τέτοιο.
"Γιατί πρέπει να μου το κάνεις αυτό γαμωτο; γιατί δεν με αφήνεις απλά να σε μισησω;!".
"Γιατί σε αγαπάω".
Δηλώνει πιάνοντας με απροετοιμαστη και με φιλάει ξανά. Φέρνει τα χέρια του στο πρόσωπο μου και με κρατάει σφιχτά σαν να μην ήθελε ποτέ να φύγω. Πριν το καταλάβω τον φιλάω και εγώ, μπλέκοντας τη γλώσσα μου με τη δική του. Η βροχή δυνάμωνε αλλά δεν ενδιέφερε κανέναν μας. Χρειάστηκε όλο αυτό για να το δω καθαρά. Ο Zack δεν είχε ποτέ σκοπό να με πληγώσει, είμαι η μόνη στα μάτια του και επιτέλους μπορώ να παραδεχτώ το ίδιο για εκείνον.
"Σαγαπαω".
Του λέω μέσα στο φιλί και τον νιώθω να χαμογελάει, κάνοντας με να ανταποδώσω. Ήμουν τόσο αφελής αλλά έχει δίκιο, δεν θέλω να ξανα φύγω. Ανήκω εδώ από την αρχή. Εξάλλου αν δεν υπάρχει ξέσπασμα για να τα βρούμε, δεν ήμαστε εμείς...

Zack's POV

Την σηκώνω από τους γοφούς χωρίς να σταματήσω να τη φιλάω και προχωράω προς το γκαράζ του Dave. "Τι κάνουμε εδω;". Λέει αφήνοντας ένα γέλιο ελεύθερο την ώρα που την ακουμπάω στο έδαφος. Όλο το βάρος που ένιωθα μέσα μου έφυγε για τα καλά και μόνο που μπορώ να την ξανά αγγίξω και να βλέπω εκείνο το χαμόγελο της με τρελαίνει. Έκανα την πιο σωστή επιλογή να πάω στο πάρτυ του Evan και τώρα που την έχω θέλω να την κάνω να νιώσει όπως της αξίζει. "Έχουμε να πάμε κάπου". Της λέω με ένα χαμόγελο και της δείχνω το αμαξι του Dave. Είμαι σίγουρος δεν θα έχει θέμα να δανειστώ λίγο το αμαξι του όταν μάθει για την Emily. Σκέφτηκα από μέσα μου, χωρίς να με νοιάζει κάποιος άλλος αυτή τη στιγμή. Αμέσως μπαίνουμε στο αμάξι και το βάζω εμπρός. "Μα.. Που θα παμε;".
"Εκεί όπου θα έπρεπε να ήμαστε εξαρχής".....

🤭Ύστερα από τόση αναμονή το ζευγάρι μας τα βρήκε λοιπόν!.
Που θα πάνε; και τι θα ακολουθήσει όταν μαθευτεί για εκείνους;. Η Emily θα μείνει στην Αμερική;...

Ελπίζω να σας αρεσε:')
Τα λέμε στο επόμενο🖤
~S