ᴢᴀᴄᴋ ~

×57×

Κεφάλαιο 57ο~

Emily's POV

Μπαίνω με φόρα στο σπίτι από τον θυμό μου. Προσπαθώ να ξανά καλέσω τον Zack αλλά δεν απαντάει στις κλήσεις μου. Έκανα μεγάλη βλακεια! Συνεχίζω να με κατηγορώ και την ώρα που κλείνω το κινητό μου απογοητευμένη που δεν απαντάει, εμφάνιζεται ο Evan. Οι γονείς μας προφανώς είχαν φύγει για δουλειά. Με υποδέχεται σοβαρός οπότε οι ελπίδες μου χάνονται. Δεν θέλω να είναι αυτό που πιστεύω.. Ότι διαφώνησαν.
"Emily". Λέει με το ίδιο σοβαρό ύφος και με κοιτάει."τι έγινε; τι αντίδραση ειχαν;". Αρχίζω να ρωτάω τα προφανή, ξεχνώντας για λίγο τον λόγο που είμαι ενοχλημένη. Ξαφνικά το σοβαρό του ύφος μετατρέπεται σε ένα χαμόγελο και εκείνο ύστερα καταλήγει σε γέλιο. Τον κοιτάω περίεργη πρώτου εξηγήσει. Ήξερα ότι είναι βλαμμενο ο αδερφός μου, αλλά τι έγινε τωρα;.
Σκέφτομαι και θέλω να γελάσω και εγώ. "ας πούμε απλά ότι βρήκα τρόπο να μην φύγουμε και εμείς".
"ήθελα να σε πειράξω λίγο ότι δεν έπιασε, αλλά δεν άντεξα".
Ολοκληρώνει και χαμογελάω και εγώ έντονα, ύστερα τον σπρώχνω παιχνίδιαρικα, αφού ήθελε να με κοροϊδέψει. Αλλα για μια στιγμή, τι εννοεί ότι βρήκε τρόπο; αρα δεν συμφώνησαν.
"Evan τι ακριβώς τους είπες;".
Τον ρωτάω και το κινητό του δονειται συνεχώς, διακοπτωντας με. Το κοιταει και ρολαρει τα μάτια του ύστερα το βάζει στην τσέπη του. "πρέπει να φυγω". Πετάει ξαφνικά και τον σταματάω. "να πας που;".
"οι άλλοι. Θα πάνε παραλία και ο Zack και ο Dave μου έχουν στείλει εκατό μήνυματα".
"θα έρθω και εγω". Λέω με μια μικρή ελπίδα να βρω τρόπο να πλησιάσω τον Zack εκεί .
Γνέφει καταφατικά αφού πλέον έχει συνήθισει να βγαίνω μαζί τους και πηγαίνουμε να αλλάξουμε. Βάζω γρήγορα το μπικίνι μου με ενα σορτσάκι και ενα λευκό τοπ από επάνω και επιστρέφω κάτω, όπου με περίμενε ήδη. Βγαίνουμε από το σπίτι και αυτή τη φορά παίρνουμε το αμάξι από το γκαράζ. Μπαίνω στη μπροστινή θέση μαζί του και αμέσως ξεκινάει να οδηγάει. Δεν είχα σκοπό να βγω τώρα, αλλά πρέπει αλήθεια να μιλήσω μαζί του.. Δεν μπορώ να ήμαστε έτσι.

[...]

"και λοιπόν ποιος είναι ο τρόπος που βρήκες;". Ρωτάω κατά τη διάρκεια της διαδρομής αφού δεν τελειώσαμε τη συζήτηση. "αυτό είναι που δεν θα σαρεσει"
Απαντάει κόβοντας την προσωρινή μου χαρά. Γιατί όλο κάτι πρέπει να πηγαίνει στραβά;
"πρέπει έστω για λίγους μήνες να πάμε και εμείς εκει".
Ανακοινώνει και στρέφω το βλέμμα μου προς εκείνον. "τι είναι αυτό που λες ρε Evan;! Αυτή είναι η τέλεια λύση σου;. Δεν θέλω να φυγω".
Αρχίζω να λέω με ένταση. Νόμιζα ότι όντως βρέθηκε λύση και εκείνος μου ζητάει να φύγουμε έτσι και αλλιώς. Απλά τέλεια.
Βάζω το χέρι μου στο κεφάλι μου και κοιτάω έξω από το παράθυρο σύγχυσμενη. Τον ακούω που ξεφυσαει πριν μιλήσει και δεν γυρνάω καν." Emily τους ξέρεις δεν υπήρχε περίπτωση να με άφηναν μόνιμα μαζί σου. Δεν με έχουν ικανό πια.".
Συνεχίζει και δεν απαντάω καν.
"ΑΝ ΔΕΝ ΜΕ ΈΜΠΛΕΚΕΣ ΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΤΥ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΎΣ ΕΞΑΡΧΉΣ, ΌΛΑ ΚΑΛΆ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΩΡΑ".
Ξεσπάω δίχως να καταλαβαίνω τι λέω από τον θυμό μου."ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΟΤΙ ΧΑΡΗΣ ΕΜΕΝΑ ΒΡΉΚΕΣ ΚΆΠΟΙΟΝ".
Συνεχίζει στον ίδιο τόνο και αυξάνει την ταχύτητα του αυτοκινήτου. "EVAN! Ηρέμησε!".
Φωνάζω και τον κοιτάω αγχωμένη, έτοιμη να βάλω ζώνη.
Παίρνει ανάσες και συνεχίζει σε κανονικη ταχύτητα πια. Ανακουφισμενη, ηρεμώ.
"και μετά τι;..". Ρωτάω χαλαρή για να μην τον σύγχυσω άλλο.
"Εσύ θα πηγαίνεις σχολείο κανονικά εκεί και εγώ θα δουλεύω. Έχω ήδη βρει δουλειά, έχω γνωστό εκεί. Σε λιγότερο από πέντε μήνες θα έχω μαζέψει αρκετά για να φύγουμε. Δεν θα μπορούν να μας σταματήσουν τοτε".
Μου αναλύει πλήρως αυτή τη φορά και γνεφω καταφατικά. Ηρέμησε Emily είναι μόνο μερικοί μήνες όπως λέει. Θα τα καταφέρουμε, θα αντέξω λίγους μήνες μακριά του. Το μόνο θέμα είναι τελικά να του το πω.....

Από ότι φαίνεται θα φύγουν όντως, αλλά θα είναι για λιγο;... Ο Zack τι αντίδραση θα έχει;... Και τι θα συμβεί τελικά στη παραλία όταν φτάσουν;🤔...

Χευυ, ελπίζω ναστε όλοι καλά και σας άρεσε και πάλι:')
Τα λέμε στο επόμενο🖤
~S