ᴢᴀᴄᴋ ~

×84×

Κεφάλαιο 84ο~

Emily's POV

"Πες μου ότι δεν ήπιε πάλι".
Λέει απεγνωσμένος ο Dave και κρίνοντας από τα λόγια του, δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Πως έχει καταντήσει;. Αναρωτιέμαι για λίγο από μέσα μου και ξεροκαταπινω. Δεν θα έπρεπε να σε νοιάζει, ότι κάνεις τώρα είναι ανθρώπινο ενδιαφέρον. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ξανά και ξανά. "Νομίζω ότι δεν ήπιε απλα...". Του απαντάω αφού εκείνος ίσα που στεκόταν και τα μάτια του έδειχναν διαφορετικά.
"Πήγαινε πίσω στο πάρτι, θα το φροντίσω εγω".
"Οχι!. Θέλω να πω δεν θα μπορέσεις μόνος σου. Μόνο εγώ ξέρω να τον ηρεμώ".
Τελικά ο Dave γνέφει καταφατικά συμφωνοντας, αλλά έχοντας μια περίεργη έκφραση. Σίγουρα είχε γίνει γνωστό το ότι ο λόγος που έφυγα ήταν εκείνος. Αλλά δεν με ενδιαφέρε. Έχω μάθει να μην δίνω σημασία στα λόγια των άλλων. Παρόλο που απόψε κάποιας τα λόγια με επηρέασαν πολύ...
"Μπες στο αμάξι μαζί του".
Λέει ο Dave ανοίγοντας το αυτοκίνητο του και με ξυπνάει από εκείνες τις σκέψεις. Αμέσως μπαίνω στη πίσω θέση και κάθομαι μαζί του. Ο Dave κάνει το ίδιο παίρνοντας τη θέση του οδηγού και ξεκινάει.

[...]

*Στην διαδρομή*

Ο Zack είχε γύρει το κεφάλι του στον ώμο μου και δεν μπορώ παρά μόνο να σκεφτώ την πρώτη φορά που άρχισαν όλα. Την ημέρα που ο αδερφός μου τον μάζευε από το ίδιο ακριβώς μπαρ και έμαθα ότι θα έμενε μαζί μας.
Με την μόνη διαφορά ότι τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο. Είναι απλά αναμνήσεις που δεν θα ξεχαστούν..
Η ησυχία σπάει άλλη μια φορά από τον Dave καθώς δεν ήξερα τι να πω σε αυτή τη κατάσταση που έμπλεξα. "Emily.. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε με εσάς τους δύο, αλλά ξέρω ότι είναι ένα χάος χωρίς εσένα. Ευχαριστώ που βοηθάς απόψε".
"Συμβαίνει καιρό αυτό;".
Ρωτάω χωρίς να εστιασω στο πρώτο που είπε. Μάλλον είχα άδικο, δεν έμαθε κάνεις τι έκανε ή έστω τι νόμιζα ότι έκανε..
"Αν συμβαίνει;. Δεν έχει υπάρξει μέρα που δεν πίνει. Κάθε μέρα προσπαθούσα να τον αλλάξω, αλλά ακόμη και λιώμα για εσένα θα παραμιλαγε".
Προσπαθώ να αποφύγω το ίδιο αίσθημα που είχα όταν τον είδα ξανά, αλλά όσο μου λέει για τη κατάσταση του τόσο σκέφτομαι τα λόγια της Laura. Και αν πράγματι όλο αυτό ήταν το παιχνίδι της Audrey και ο Zack έπεσε θύμα σε αυτό;. Και αν αυτός είναι ο λόγος που είναι ένα χάλι από τότε;.
Τόσες σκέψεις με διαπερνάνε και τα ερωτήματα αυξάνονται.
Η μικρή συζήτηση με τον Dave κόβεται όταν σταματάει έξω από ένα μέρος. Μόλις το αντικρίσω καταλαβαίνω ότι ήμαστε στο σπίτι του. Δεν το είχα ξεχάσει καθόλου αλλά δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ γιατί δεν πήγαμε στο σπίτι στη παραλία. Εκεί δεν έμενε εκείνος;.
Μόλις κατέβουμε εγώ τον πιάνω από τον έναν ώμο και ο Dave από τον άλλον, όπου τον σερναμε στη κυριολεξία μες στο σπίτι.
Ανεβαίνουμε μαζί κάποια σκαλιά και καταλήγουμε σε ένα δωμάτιο, γεμάτο σακούλες από σκουπίδια.
Το μόνο φως που έμπαινε ήταν από το παράθυρο και μπορώ να πω ότι ήταν εμφανές ότι έμενε εδώ από την μυρωδιά του αλκοόλ που είχε μείνει. Μόλις τον ακουμπήσουμε στο κρεβάτι ο Dave του βγάζει τα παπούτσια του και ετοιμάζεται να φύγει. "Θα σε αφήσω λίγο μαζί του. Μπορείς να κάτσεις όσο θέλεις".
Μου λέει λίγο πριν βγει και γνεφω καταφατικά. Υποθέτω ήμαστε μόνο εγώ και αυτός τώρα.
Μονολογώ μέσα μου καθώς κάθομαι δίπλα του καθιστή.
"Emily...". Τον ακούω να μουρμούραει και ανοίγει ελαφρώς τα μάτια του, την ώρα που τον κοιτάω. Το στομάχι μου ξανά σφίγγεται για λίγο όταν λέει το όνομα μου.
"τι κάνεις εσύ εδώ;".
Με ρωτάει και δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι όντως στα λογικά του, αλλά ούτε ξέρω πως να αντίδρασω. "Πρέπει να κοιμηθείς". Λέω σοβαρή δίχως να απαντήσω. Άλλωστε μόνο ως τότε θα είμαι εδώ. Ξαφνικά ανασηκωνεται με δυσκολία και τα πράσινα του μάτια με καρφώνουν όπως παλιά. Ακόμη και έτσι έδειχνε πιο ωραίος από ποτέ.
Ξέρω είμαι ανόητη που το σκέφτομαι αυτό τωρα..
"Δεν.. Δεν χρειάζομαι ξεκούραση".
"Εσενα χρειαζομαι".
Μου λέει στην αρχή σχεδόν συλαβιζοντας και πάει να με πιάσει από το χέρι για να με τραβήξει κοντά. Με επηρεάζει αμέσως να τον ακούω να λέει ότι με χρειάζεται και θέλω απλά να πω ότι τον χρειάζομαι και εγώ, αλλά δεν το κάνω. Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια ούτε είναι η κατάλληλη στιγμή να του μιλήσω στη κατάσταση του.
Απομακρύνομαι και κάθομαι λίγο πιο πίσω αφήνοντας κενό ανάμεσα μας. Ύστερα κοιτάω στο έδαφος, δεν μπορώ να επηρεαστω άλλο. "Πρέπει να επιστρέψω στον Evan".
Δηλώνω στον ίδιο σοβαρό τόνο και πάω να σηκωθώ αλλά με τραβάει με δύναμη από το χέρι όπως σχεδίαζε, την στιγμή που δεν το περίμενα. Κάπως έτσι κατάληγω να πέφτω επάνω του και νιώθω το σωμα του κολλημένο στο δικό μου. Τα πρόσωπα μας σχεδόν αγγίζονται τόσο κοντά που ήμαστε και οι ματιές μας κλείνουν. Όσο παραμένω επάνω του, παγωμένη χωρίς να έχω αντίδρασει, τυλίγει και τα χέρια του γύρω από τη μέση μου. "Zack-". Πάω να μιλήσω, να αρνηθώ οτιδήποτε πήγαινε να γίνει και απλά να φύγω. Αλλά εκείνη τη στιγμή είναι λες και τα ξεχνάω όλα όταν με φιλάει με ένταση....

Πάνω στο καλύτερο ξέρω:')
(μου πήρε παραπάνω γιατί έβαφα τόσες μέρες 😪)
Ελπίζω να σας αρεσε, τα λεμε🖤
~S