ᴢᴀᴄᴋ ~

×74×

Κεφάλαιο 74ο~

Emily's POV

Ανοίγω το κινητό μου έτοιμη να τηλεφωνήσω στον αδερφό μου, ακριβώς έξω από το σπίτι. Η φωτογραφία μου με τον Zack ήταν το πρώτο πράγμα που βλέπω μόλις ανοίξει η οθόνη και τα δάκρυα μου κυλάνε για ακόμη μια φορά χωρίς σταματημό..
Αρχίζω ανεξέλεγκτα να σβήνω ότι έχω μαζί του και θέλω να εξαφανίστω από εδώ όσο πιο γρήγορα γίνεται. Παίρνω βαθιές ανάσες για βρω έστω τη φωνή μου και πατάω επάνω στην επαφή του Evan. Ο χαρακτηριστικός ήχος ακούγεται και ύστερα από δύο χτυπήματα το σηκώνει.
"Emily; Μόλις έφευγα από το πάρτι με την Claudia. Τι έγινε;...".
Ρωτάει αμέσως ανήσυχος λες και αισθανόταν ήδη ότι αυτό δεν θα πήγαινε καλά. Εξάλλου όλοι είχαμε καταλάβει τι θα ακολουθήσει..
"Σε παρακαλώ έλα απλώς να με πάρεις από εδω..". Λέω με φωνή που σπάει και το βλέμμα μου πέφτει μια στη βαλίτσα μου μια στο σπίτι. "ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ;". Αρχίζει να ξεσπάει ήδη και χωρίς να θέλω να το κάνω χειρότερο λέγοντας τώρα, συνεχίζω να ζητάω το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά.
"Σου έστει...λα την.. διε..ύθ.υνση.".
"Αν σε πείραξε, υπόσχομαι ότι θα το μετανιώσει. Ερχομαι".

[...]

Περιμένω λίγο μέχρι τελικά να έρθει και περπατάω όσο πιο μακριά, στον ίδιο δρόμο μπορούσα. Δεν άντεχα ούτε να βλέπω εκείνο το μέρος πια. Πόσο νωρίς είχε γίνει το αγαπημένο μου ήδη και πόσο το απεχθάνομαι τωρα...
"ΓΑΜΩΤΟ". Φωνάζω μόνη μου στη μέση του δρόμου και κάθομαι επάνω στη βαλίτσα με τα χέρια στο πρόσωπο μου. Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι.. Δεν γίνεται να δώσω τόσο αξία δεν του αξίζει, δεν τους αξιζει!
Οι σκέψεις μου με διαπερνάνε όλες μαζί ανεξέλεγκτες. Η μια μου πλευρά ουρλιάζει και η άλλη θέλει απλά να μεινει δυνατή. Και αυτή ήταν η χειρότερη μάχη που μπορούσε να δώσει κανείς στο κεφάλι του.
Ο ήχος της μηχανής του αδερφου μου επιτέλους ακούγεται και νομίζω πρώτη φορά ένιωθα τόσο ανακούφιση που τον βλέπω. Πετάγομαι από τη βαλίτσα και σκουπίζω τα μάτια μου. Το μισώ να με βλέπει έτσι, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.. Δεν μπορούσα να κρυφτώ.
Μόλις με αντικρίσει το βλέμμα του παγώνει και κατεβαίνει από την μηχανή του με γρήγορες κινήσεις χωρίς καν να τη κλείσει.
Με τραβάει στην αγκαλιά του και τυλίγω αυτόματα τα χέρια μου και εγώ γύρω του. "Όλα θα πάνε καλά δεν θα τον αφήσω να σε ξανα πλησιασει".
Λέει να με παρηγόρησει και μου αφήνει ένα φιλί στο κεφάλι. Κλαίω στην αγκαλιά του και πάρα το ποσό έντονα τα ένιωθα όλα, μπορούσα ακόμη να ηρεμήσω έστω και για λίγο με τον Evan. Ολα αυτά μας έφεραν τόσο κοντά και ίσως είναι το μόνο θετικο..
"Θέλω να μου υποσχεθείς ότι δεν θα τον πειράξεις..".
Λέω μόλις βγω από την αγκαλιά του και με κοιτάει σοβαρός. "Emily είσαι σοβαρή; ΔΕΣ ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΓΑΜΩ".
Απαντάει όπως θα έλεγε κάθε λογικός άνθρωπος αλλά δεν θέλω καμία ανάμειξη μαζί του, ούτε άλλους καυγάδες. Θέλω απλά την ησυχία μου και κάποιον να με καταλάβει. "Απλώς μην ξανα ασχοληθείς. Εξάλλου εγώ φταίω για εσάς, ήταν φίλος σου και-".
"Δεν θα το συζητήσουμε καν αυτο. Οποίος σε πειράζει παύει ναναι φίλος μου".
Μετά από αυτά μια ξαφνική ησυχία πέφτει και ανεβαίνω στη μηχανή του για να φύγουμε.
"Η Claudia;". Ρωτάω ανήσυχη για τη φίλη μου ακόμη και σε αυτή τη κατάσταση. Ξέρω ότι ήταν μαζί της πριν.
"Μην ανησυχείς για τους άλλους τώρα. Είναι σπίτι της".
Δηλώνει αφού ανέβει και εκείνος και απλά γνεφω καταφατικά.

[...]

Zack's POV

Αλλάζω όσο πιο γρήγορα γίνεται τα ρούχα μου και βάζω τα παπούτσια μου. Δεν θα επιτρέψω να συμβεί αυτό, δεν θα τη χάσω εξαιτίας εκείνης της πουτανας.
Την σιχάθηκα, η οργή μου όσο και η απογοήτευση μου είναι πιο μεγάλη από ποτέ. Και δεν ήταν πρώτη φορά που ένιωθα έτσι, ήξερα καλά πως είναι αυτό το αίσθημα, αλλά το είχα ξεχάσει με την Emily. Ήταν πλέον λες και είχε αναιρέσει οποία κακή σκέψη είχα και μπήκε στη ζωή μου όταν δεν το περίμενα. Ίσως είναι τόσο υπέροχη που να μην της αξίζω καν, αλλα μπορεί και να είμαι ο μεγαλύτερος εγωιστής γιατί δεν πρόκειται να την αφήσω μακριά μου, την χρειάζομαι όσο κανέναν άλλον.
Έτοιμος να φύγω το βλέμμα μου πέφτει στην Audrey που ήταν ακόμη στο σαλόνι μου και ντυνόταν ανενόχλητη. Τα χέρια μου σχηματίζουν γροθιές, τόσο σφιχτες που ένιωθα πόνο να διαπερναει. Την πλησιάζω και εκείνη κοιτάζει αλαζονικα. "Φύγε από το σπίτι μου πριν το μετανιώσεις".
Λέω ψυχρός και δε βγάζω το βλέμμα μου από πάνω της. "Έλα τώρα Zack θες να πεις ότι δεν ένιωσες όπως παλιά;".
Έχει το θράσος να πει και μετά πάει να με ακουμπήσει. Αρπάζω το χέρι της και το σφίγγω. Εκείνη μορφαζει και τραβιέται πίσω.
"Το βρίσκεις διασκεδαστικό όλο αυτό;. ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗ".
Και όταν άρχισε να γελάει εκεί ήταν το τελικό της.
Την σπρώχνω στο πάτωμα με δύναμη και πλέον με κοιτάζει φοβισμένη ανοίγοντας τα μάτια της διάπλατα. "Δεν χτυπάω κορίτσια, αλλά εσυ είσαι ένα τίποτα. Πάρε δρόμο και μην ξανά γυρίσεις ποτέ ούτε σε εμένα ούτε στη παρέα μου γιατί θα το μετανιώσεις.".
Στέκεται ξανά όρθια και τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα. "ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΤΟ ΛΕΣ ΑΥΤΟ; ΕΜΈΝΑ ΔΙΑΛΕΓΕΣ ΠΆΝΤΑ ΕΜΈΝΑ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ-".
Αρχίζω να γελάω και εγώ με την αντίδραση της. Πόσο άρρωστη ήταν αλήθεια να πιστέψει ότι έχει ελπίδα μετά από αυτό;.
"ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΗΘΕΛΑ ZACK ΑΠΛΆ ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΟΥΝ ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ".
"Αυτό που έχεις λέγεται εμμονή
Audrey. ΤΩΡΑ ΤΡΑΒΑ ΈΞΩ ΠΡΙΝ ΦΡΟΝΤΙΣΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ".
"όπως και να έχει νικησα. Η μικρή Emily δεν θα σε ξανα κοιτάξει ποτέ..".
Ανταπανταει σιγανα και εξαφανίζεται από το σπίτι πριν προλάβω να μιλήσω. Δίνω μία δυνατή κλωτσιά στο τραπέζι και εκείνο αναποδογυριζει ενώ όλα τα πράγματα επάνω σπάνε. Αρπάζω τα κλειδιά της μηχανής και φεύγω και εγώ από το σπίτι.
Ώρα να τη βρω...

Κρισιμα τα πράγματα😶
Τι αντίδραση θα έχει η Emily όταν ο Zack τη βρει; τα πράγματα θα αλλάξουν; και τι θα απογίνει η Audrey;...

Να ενημερώσω ότι δεν θα έχει σικουελ, απλά θα μεγαλώσει η ιστορία λίγο ακόμη! Τα λεμε στο επόμενο🖤
~S