ᴢᴀᴄᴋ ~

×24×

Κεφάλαιο 24ο~

Emily's POV

Βάζω στην κυριολεξία ότι βρω μπροστά μου και με γρήγορες κινήσεις βγαίνω στο δωμάτιο μου. Ο Zack είχε κατέβει ήδη στο σαλόνι και περίμενε, όπου τον βρίσκω να στέκεται δίπλα από την πόρτα. Πριν φύγουμε αποφασίζω να στείλω στον Evan ένα μήνυμα αφού είναι χαμένος εδώ κάι ώρες. Να που γίνομαι η προστατευτικη αδερφή εγώ τώρα, σκέφτομαι για λίγο και γελαω.

Εγώ
Που είσαι;

Evan
Με τον Dave και άλλους. Ακόμη να γυρισεις;

Εγω
Ναι περνάμε τέλεια!

Evan
Θα αργήσω να έρθω. Πρόσεχε μικρή

*Like στο μήνυμα*

ρολάρω τα μάτια μου αφού το να στείλει τον Zack να με παρακολουθεί απέτυχε και ρωτάει τι κάνω. Λες και δεν θα του έλεγε ο άλλος. Και τον ενοχλεί που εγώ είμαι έξω ενώ εκείνος ποιος ξέρει τι κάνει όλη νύχτα με το παρεακι. Αλλά δεν θα του πω τίποτα. Ότι γίνεται με εμενα και τον Zack καλό είναι να μην το μαθαίνει, οπότε τώρα που λείπει είναι καλύτερο να νομίζει ότι ακόμη είμαι στο πάρτυ και ο φίλος του με "προσεχει".
"παμε". Λέει ο Zack ξυπνώντας με και βγαίνουμε έξω. Κλείνω τη πορτα πίσω μου και ξανά πηγαίνουμε στη μηχανή του. Μου δίνει να βάλω το κράνος του, αφού επιμένει μέχρι να δεχτώ. Την ώρα που μου το κλείνει τον κοιτάω στα μάτια και το ύφος του φαινόταν πιο σκοτεινό, για άλλη μια φορά. Δεν ξέρω που έχει σκοπό να με πάει αλλά κρίνοντας από αυτό, το μέρος έχει επιρροή επάνω του.

[...]

Οταν δεν το περιμένω σταματάει να οδηγάει εξω απο μια γειτονιά που έμοιαζε σαν εγκαταλελειμενη. Υπήρχε μόνο ενα σπασμένο φως σε ολόκληρο τον δρόμο, ο οποίος ήταν μόνο σκουπίδια χωρίς ίχνους πρασίνου σε σχέση με άλλες περιοχές εδώ.
Τα σπίτια ήταν λίγα και μονοκατοικιες, σε άσχημη κατάσταση. Το σκηνικό έμοιαζε με θρίλερ και η νύχτα το έκανε πιο αποκρουστικό. Γιατί ήρθαμε εδω; αμέσως λέω από μέσα μου και την προσοχή μου τραβάει ενα σπίτι που ξεχώριζε πιο πολύ από όλα για έναν και μόνο λόγο. Ήταν καμμένο. Κοιτάζω τον Zack περιμένοντας να εξηγήσει ή να μου πει έστω κατι αλλά εκείνος μου κάνει νόημα να τον άκολουθησω έξω από εκείνο το σπίτι, παραμένοντας ήσυχος.
Δεν είχε καταρρεύσει ολόκληρο, ακόμη μπορούσε να μπει κανείς. Αλλα το μόνο που έβλεπες ήταν μαυριλα από το κάψιμο σε κάθε γωνιά και τα ξύλα της εισόδου του ετριζαν έτοιμα να πέσουν.
"αυτό το μέρος.. Ήταν το σπίτι σου ετσι;".
Τον ρωτάω μόλις το συνειδητοποίησω και τον ξανα αντικρίζω. Δεν μπορούσα να τον δω πολύ καθαρά αφού το φως σχεδόν χανόταν τελείως εδώ. Παρόλα αυτά έβλεπα το κεφάλι του να χαμηλώνει προς τα κάτω και τα χέρια του να σχηματίζουν γροθιές όπως κάθε φορά που κάτι τον επηρεάζει. Κάθεται στο συντετριμενο σκαλοπάτι της πόρτας και κάθομαι δίπλα του. Επικρατεί ησυχία για αρκετή ώρα μέχρι που γυρνάει στο μέρος μου.
"Εδώ άρχισαν όλα..".
Λέει με μια φωνή που τρέμει και σοβαρεύει στη προσπάθεια να κρύψει πως αισθάνεται. "εδώ άρχισε τι;". Ρωτάω και βάζω ασυναίσθητα το χέρι μου πάνω στη πλάτη του συμπονετικα. Σηκώνεται για να με απωθησει και παίρνει μια βαθιά ανάσα.
"Μέχρι τα έξι μου ήμουν εγώ οι γονείς μου, και ο μεγάλος μου αδερφός". Ξεκινάει να λέει κοιτώντας τον μαύρο ουρανό, χαμένος στον χρόνο και τον ακούω προσεχτικά.
"οι δικοί μας ήταν λεφτάδες. Μέναμε πολύ πιο μακριά από εδώ σε ένα μεγάλο σπίτι στο δάσος. Ακούγεται όμορφο, μια χαρούμενη γαμημενα πλούσια οικογένεια.. ".
" Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.. Τουλάχιστον δεν κράτησε για πάντα. Ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα τι χρειαζόταν να κάνουν για να βγάλουν εκείνα τα λεφτά, τότε. Ξέπλυμα χρήματος. Ναρκωτικά. Φόνοι. Πριν το καταλάβω ο αδερφός μου και εγώ, ολα βγήκαν στη φόρα. Κατέληξαν να παίρνουν τον πατέρα μας στη φυλακή μπροστά στα μάτια μας και μας πήραν τα πάντα. ".
Οσο μιλάει τόσο πιο πολύ τον προσέχω με όσα μου λέει. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο για εκείνον και παράλληλα προσπαθώ να τον καταλάβω... Περίεργη για τη συνέχεια.
" Κάπως έτσι μετακομισαμε εδώ. Η μάνα άρχιζε να αλλάζει. Έβγαζε όλη την οργή της σε εμάς και κυρίως σε εμένα που ήμουν ο πιο μικρός. Είχε γίνει τόσο εμμονικη με τον πλούτο τους που δεν το άντεχε. Έτσι πήρε τον εύκολο δρόμο. Ξεκίνησε από ένα μαύρο και κατέληξε στις ενέσεις. ".

"και ο πατέρας σου;.. "
Τον ρωτάω τι απέγινε, ήρεμα. Τα μάτια του ήμουν σίγουρη ότι είχαν υγρανθει λίγο από το τρόπο που μιλούσε.
"ύστερα από όσα είχε κάνει είχε και το μέσο για να αποφυλακιστει. Η υπόλοιπη ζωή μας συνεχίστηκε εδώ και όσο μεγάλωνα τόσο μεγάλωνε το μίσος μου για τους δικούς μου. Ειδικά για τον πατέρα μου..". Συνεχίζει κάνοντας άλλη μια παύση. Φαίνεται ότι του είναι απίστευτα δύσκολο που το μοιράζεται και ταυτόχρονα εκτιμώ που το κάνει..
"Ξέρεις πως είναι να είσαι μόλις ένα παιδί και να γυρνάς κάθε μέρα σπίτι σου με φόβο για το τι θα σου κάνουν;. Για το αν βρεις νεκρούς τους δικούς σου από πολύ δόση;. ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΣΕ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΓΑΜΩΤΟ!".
"Αυτοί οι μπασταρδοι ήταν η αιτία για όλα. Η αιτία που μας παράτησε ο αδερφός μου και δεν ξανα άκουσα ποτέ για εκείνον. Να πάνε στον διαολο όπου και αν είναι τώρα..".
Ολοκληρώνει και χωρίς να τον αφήσω να πει οτιδήποτε άλλο τον τραβάω στην αγκαλιά μου.....

Επιτέλους η αλήθεια για την ζωή του Zack :').
Αυτό είναι ολο; ή υπάρχει και κάτι άλλο που τον πληγωσε;.. Και τι θα κάνει η Emily απο δω και περα; 👀...

Εύχομαι να σας άρεσε τα λέμε στο επόμενο🖤
~S